Taranaki

Om me helemaal onder te dompelen in de inheemse Maori cultuur, kocht ik een boek: "Maori myths and legendary tales" (A.W. Reed). Een superleuk boek om te lezen, dat me enorm veel bijleert over de Maori. In het boek kwam ik onderstaand verhaaltje tegen, over de berg Taranaki. Taranaki is de vulkaan die over New Plymouth (onze nieuwe thuis) waakt en daarom vond ik het wel interessant om dit even met jullie te delen. Het toont mooi hoe in deze mythes en legenden natuurlijke fenomenen op een bovennatuurlijke wijze verklaard worden.

Voor de goede verstaander: Tongariro, Ruapehu en Ngauruhoe zijn drie actieve vulkanen in het Tongariro National Park, wat redelijk dicht bij Taupo ligt. 'The fish of Maui' in het verhaal, slaat op het noordereiland van Nieuw Zeeland. Maui is een belangrijk figuur in de Maori mythologie. Hij was een soort van held/ontdekker, die tijdens het vissen het noordereiland opviste. Voor de volledigheid: het zuidereiland is de kano van Maui.

Veel leesplezier:
"In the days of the gods, many mountains lived happily together at Taupo in the middle of the Fish of Maui. They ate and worked and played and loved together, but with the passing of time quarrels arose between them. Some of the younger ones travelled north and south, striding swiftly through the night until they were stopped by the rising sun.
Tongariro, Ruapehu and Ngauruhoe were the only ones who remained. Tongariro took to wife Pihanga, a dainty little mountain who lived nearby. Their children were Snow, Hail, Rain and Sleet.
Pihanga loved the white-headed Tongariro, and when broad-shouldered Taranaki tried to win her affections, her husband rose in his anger and drove Taranaki to the west. As he rushed to the sea he left behind him the narrow deep-cut channel of the Whanganui River. When he reached the sea he felt safe from Tongariro's vengeance, although he could still see the wind-blown smoke pouring from the summit of the angry mountain.
Taranaki shrugged his shoulders and wandered slowly up the coast. He rested for a while at Ngaere, and when he moved on again, a great depression was left in the ground, which afterwards became the Ngaere swamp.
As daylight broke, Taranaki reached the end of the land, and there he will remain forever. Sometimes he is veiled in mist, for then he is weeping for Pihanga. And sometimes Tongariro remembers the impudence of distant Taranaki and the flames of anger leap in his breast until a dense cloud of black smoke hangs over his head."

Het verhaal is letterlijk overgenomen uit Maori Myths and legendary tales van A.W. Reed.

Mount Taranaki

Het visum

Omdat "het visum" een veel bevraagd onderwerp is, besloot ik om een klein stukje op mijn blog te wijden aan alle visumgerelateerde vragen. 

Het moge duidelijk zijn dat een visum aanvragen (en krijgen) één van de moeilijkere, administratief uitdagende onderdelen is van emigreren naar Nieuw Zeeland. Voor ons persoonlijk verloopt ons "path to residence" in drie stappen, waarvan stap één reeds is uitgevoerd en stap twee momenteel in beweging is:

1. Een working holiday visa aanvragen: dit visum gaf ons de toestemming om één jaar in Nieuw Zeeland te wonen en werken. Het visum is bijzonder gemakkelijk aan te vragen, indien je aan een aantal voorwaarden voldoet (onder de 30 jaar zijn bvb.). 

2. Een werkvisum verkrijgen: hoewel een working holiday toestaat om te werken, mag je onder dat visum geen contract onbepaalde duur aannemen, dus moet ik een ander visum aanvragen. Via de werkgever kom ik in aanmerking voor een talent work visa.

3. Een iets permanenter visum aanvragen: dankzij mijn opleiding, werkervaring en de jobaanbieding komen we in aanmerking voor een skilled migrant visa.

Momenteel zijn we dus in stap 2, het aanvragen van een talent work visa. Bepaalde werkgevers in Nieuw Zeeland kunnen zich laten 'accrediteren', ze moeten hiervoor aan een aantal voorwaarden voldoen. Department of Corrections is geaccrediteerd en dus kom ik in aanmerking voor een talent work visa. Dit visum aanvragen is, normaal gezien, vrij simpel en kan online. Er zijn een aantal zaken die je bij de hand moet hebben: een vertaald uittreksel van het strafregister, een brief van de nieuwe werkgever en een certificaat van medisch onderzoek. Dit visum is gebonden aan de werkgever en persoonlijk, wat wil zeggen dat Kenny een apart visum moet aanvragen op basis van onze relatie. Normaal gezien zullen we wel geen problemen ondervinden om onze 13-jaar-durende relatie te bewijzen. Eenmaal we dit visum op zak hebben mogen we 30 maanden in Nieuw Zeeland blijven, waarna je een vervolgvisum kan aanvragen om langer te blijven.

Om één en ander, in ons ogen, te vergemakkelijken, kiezen we er echter voor om geen 30 maanden te wachten. Over enkele maanden zullen we de aanvraag voor het skilled migrant visa starten. Dit is een visum met een puntensysteem: je moet 140 punten behalen om geselecteerd te worden. De jobaanbieding geeft ons een enorme boost en brengt ons puntentotaal op 225. Tijd om die administratieve molen in gang te brengen dus. Voor het skilled migrant visum zijn de voorwaarden en benodigde papieren heel wat uitgebreider: we moeten beiden een Engelse test afleggen (hebben we reeds gedaan, met goed resultaat), bewijs voorleggen van relevante werkervaring, bewijs van ons 'goed gedrag', vertalingen van allerlei documenten zoals geboortecertificaat, huwelijksakte, een medisch onderzoek, enz... Deze aanvraagprocedure kan tevens gemakkelijk zes maanden of langer in beslag nemen, wat meteen ook de reden is waarom we niet meteen voor dit visum gaan (het talent visum kan er op minder dan een maand zijn). Voordelen van het skilled migrant visum zijn dan weer dat we meteen residence krijgen én dat Kenny ook betrokken is in de aanvraag. 

In feite is het na deze administratieve rompslomp nog niet gedaan. Na twee jaar 'resident' te zijn, kan je 'permanent residence' aanvragen. Na vijf jaar 'resident' te zijn kan je 'citizenship' aanvragen. Laten we het echter nog niet over al deze zaken hebben. Hoewel ik het hier wel even kort aanraak, is dat eigenlijk enkel voor de volledigheid. Het is niet iets waar we nu al bewust mee bezig zijn. Op dit moment focussen we ons vooral op stap 2, het verkrijgen van dat talent work visa. 

Zo, een redelijk saai stukje voor jullie over alles wat met 'het visum' te maken heeft. Indien jullie denken 'help, hoe geweldig ingewikkeld', denk dan ook even aan ons en hoe wij al die moeilijke procedures moeten doorworstelen. Maar ach, het is voor een goed doel...

De job

Vorige week zette ik mijn beste beentje voor op het jobinterview voor Programme Facilitator en Probation Officer, zoals jullie konden lezen in mijn vorige blogstukje.

De dag nadien kreeg ik al een telefoontje van de Principal Facilitator (dat is dus, kort uitgelegd, het hoofd van de andere facilitators) dat men 'onder de indruk' was van mijn prestaties op het assessment center en het job interview. Hij legde uit dat ik de voorkeurskandidaat was, maar dat er nog een aantal puntjes op de i gezet moesten worden. Hij voegde er aan toe "don't celebrate just yet".
Wat nadien volgde was, in mijn beleving, een maandenlange periode van angstvallig wachten op nieuwtjes (in realiteit slechts enkele dagen...). Aanvankelijk ging alles goed. Ik wist welke zaken er allemaal nog dienden te gebeuren en mijn rationele zelf wist me er de eerste twee dagen van te overtuigen dat alles wel in orde zou komen. Ik begon mezelf het idee eigen te maken "dat ik een job had".
Maar dan plots, na twee dagen rustig door het leven te gaan, verdween mijn rationele zelf. Hypergestresseerde, paniekerige en onzekere zelf nam de plaats in. Ik was er plots 100% van overtuigd dat men zich had bedacht, maar men dit nu niet meer durfde zeggen. Ik zag beelden voor me van een personeelsdienst die strootjes aan het trekken was om me het slechte nieuws te brengen "no, you tell her that we're not going to hire her". De dagen tikten langzaam verder en ik zag elke minuut op de klok. Wist je dat er 1440 minuten in een dag zijn? Ik hield een hele dag mijn GSM in de hand, uit schrik dat ik een telefoontje zou missen. Om er zeker van te zijn dat ik wel verbinding had, belde ik mezelf een aantal keren vanop Kenny zijn GSM. Een mens kan niet zeker genoeg zijn...

Om de moraal hoog te houden, beslisten we gisteren om alvast de "feestfles" aan te kopen. Je weet wel, een fles champagne van een goed merk die je pas mag openen als alles zeker is. Helaas, Kenny had zijn paspoort niet mee en hier in Nieuw Zeeland is 'geen paspoort' gelijk aan 'geen drank', althans toch als je er zo jeugdig uitziet als Kenny. Het was een teken van God: hij wou ons geen dure fles champagne laten aankopen die we toch nooit zouden kunnen opdrinken. (Vreemd toch, hoe een mens in tijden van nood altijd een beetje gelovig wordt). Toen er gisterenavond nog steeds geen telefoontje was van Corrections, wist ik het wel zeker: men had zich bedacht. Ik zou eeuwig werkloos blijven in het land van melk en honing.

Deze ochtend kwam eindelijk het verlossende telefoontje: ik heb de job! Al mijn weemoedigheid was voor niets geweest. 18 januari start ik als de nieuwe programme facilitator van New Plymouth. Hoe gelukkig ik daar juist mee ben, weten jullie denk ik allemaal wel. Na de "heb-ik-een-job?"-stress kan nu de "help-ik-heb-een-job"-stress beginnen. Er zijn zoveel nieuwe zaken die ik zal moeten leren. Hoewel de job deels aanleunt bij mijn vorige job, is ze toch ook voor een groot deel uit mijn comfortzone: het hele adviesgedeelte valt weg en maakt plaats voor enkel en alleen begeleiding van gedetineerden. Er wordt een doorgedreven opleiding voorzien, dus ik heb er wel vertrouwen in dat het goedkomt. Meer dan dat: ik heb er enorm veel zin in! Was het maar al 18 januari!

New Plymouth

"Wat een luxe hé, om 8u 's ochtends kunnen vertrekken thuis en toch je vlucht van 8u40 met gemak halen." Zo begon mijn dinsdagochtend, met een bewieroking van het gemak van de Nieuw-Zeelandse binnenlandse vluchten: niet inchecken, geen bagagecontrole,...  Prachtig toch. "Of misschien vervloek ik mezelf straks wel en gaat dat eigenlijk niet" voegde ik er al lachend aan toe.
Het leek alsof mevrouw de GPS me gehoord had en me dringend een lesje wou leren, want nog geen minuut later wees ze ons vriendelijk op het bestaan van een file op onze route... Een rit die normaal slechts 10 minuten in beslag neemt, duurde nu iets meer dan een half uur.

Eenmaal de klok na 8u30 aangaf, besefte ik goed genoeg dat het kantje boordje zou worden. Toen ik kwam aangerend bij de gate zei men droogweg "oh, you want to go to New Plymouth? That flight has left." Aan de manier waarop de man zo rustig bleef, en aan het feit dat ik de vlieger nog kon zien staan, vermoedde ik dat men mij vooral een lesje wou leren over 'te laat komen' en wist ik dat ik mijn beste trucs ging moeten bovenhalen. Ik haalde mijn allerbeste filmische theatrale gezichtsuitdrukkingen boven en zei stilletjes, met een droevig gezicht "but I have a job interview this afternoon". Het personeel keek eventjes naar elkaar en haalde de telefoon boven. Er werd wat over en weer gebeld en ik mocht beginnen lopen. Uiteraard bedankte ik hen uitgebreid en ik begon aan een lange spurt richting het vliegtuig. Om exact 8u40 zat ik op het vliegtuig, klaar om te vertrekken richting New Plymouth en alweer één wijsheid rijker: ook in Nieuw Zeeland moet je beducht zijn op files. 

Eenmaal aangekomen in New Plymouth keerde mijn geluk en ging alles vlotjes. Ik maakte me klaar voor jobinterview nummer 1 (voor probation officer) en werd prompt uitgenodigd om jobinterview nummer 2 (voor programme facilitator) meteen dezelfde dag te doen (in plaats van de dag nadien). Hoe een jobinterview verlopen is, is altijd wat moeilijk te zeggen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik hier en daar niet altijd tevreden was over mijn eigen antwoorden, maar over het algemeen houd ik er een goed gevoel aan over. Over het rollenspel dat ik moest doen voor jobinterview nummer 2 kreeg ik wel feedback en die was unaniem lovend: uitdrukkingen zoals "we're impressed" en "well done" werden gebruikt. De enige opmerking was dat ik mogelijks had kunnen openen met een gebed of lied, maar dit werd me vergeven omdat ik dat onmogelijk had kunnen weten. Ik vermoed dat ik het dus goed gedaan heb, maar je weet natuurlijk nooit of er nog iemand was die het beter deed. We wachten dus nog even verder af en normaal gezien weet ik binnen de twee weken of ik een nieuwe werknemer van Department of Corrections wordt. Laten we allemaal samen hopen... 

Doordat mijn jobinterview van woensdag verzet was naar dinsdag, had ik dus een hele woensdag om New Plymouth te verkennen. Aangezien er nu toch een beetje hoop inzat dat New Plymouth mogelijks onze nieuwe thuis zou worden, nam ik de job om de stad te 'keuren' heel ernstig. Ik begon met een ontbijt in Petit Paris met een overheerlijke croissant en een chocoladebroodje en werd daar getrakteerd op de beste ontbijtkoeken die ik in Nieuw Zeeland al was tegengekomen. Ik bedankte de vrouw uitgebreid en nam nog twee éclairtjes mee voor Kenny (die in ongeveer 20 seconden werden verorberd door hem). New Plymouth kon zowaar wel eens een uitstekende plek worden om te wonen, bedacht ik. Daarna bezocht ik het Pukekura park, een gigantisch park in het midden van de stad. Ik testte verschillende bankjes uit in het park en las een boek, genietend van de zon. Menig inwoner van New Plymouth complimenteerde mij op mijn uitstekende keuze van bankjes en plekjes in het park. Daarna ging ik naar de Brooklands zoo, een gratis mini-zoo in het midden van het park: er waren aapjes, alpaca's en kunekune varkentjes. Meer heb ik niet nodig om een fijne dag te hebben. Nadien trok ik terug naar het centrum van de stad voor een overheerlijke lunch. Het werd me al snel duidelijk dat New Plymouth een "funky stadscentrum" heeft, zoals een andere toerist het zo leuk verwoordde. Er zijn enorm veel trendy eetplaatsen, cafés en een overvloed aan leuke kledingwinkels. In de namiddag bezocht ik het Puke Ariki museum, wat me werd aangeraden door de mensen die me geinterviewd hadden. Er was net een tentoonstelling over Taranaki (de regio waarin New Plymouth zich bevindt). Ik leerde er over de geologie van de regio: de aanwezigheid van de (actieve) vulkaan, de ligging op de grens van twee tektonische platen en daarmee dus de aardbevingsgevoeligheid. 

Het was een drukke dag maar op het einde kon ik me een goed beeld vormen over New Plymouth en de interessante mix die de stad te bieden heeft tussen een "funky stadscentrum" en een weelderige natuur en kuststreek. In sé heeft New Plymouth voor elk wat wils, maar het blijft er rustig omdat, daar wees een inwoner van New Plymouth me op, weinig mensen geïnteresseerd zijn in de stad en er zijn daardoor niet zo veel bezoekers. Na een grondig onderzoek wist ik het dus met voldoende zekerheid: ja, New Plymouth, jij mag onze nieuwe thuis worden! 

Pukekura Park

Kersen

Het is al weer even geleden dat ik een update postte over hoe ons leven hier rustig voortkabbelt. Met deze zin is meteen ook de toon gezet hoe ons nieuwe Nieuw Zeelandse leventje er tegenwoordig uitziet: rustig, relax en chill zijn kernwoorden geworden om ons bestaan aan te duiden.

Kenny heeft sinds twee weken een nieuwe en spannende dagbesteding: hij startte met een opleiding sport skydiven. In het kort wil dat zeggen dat hij in eerste instantie 25 sprongen zal doen, waarvan de meeste met een coach, om zijn A-license te behalen. Daarmee mag hij dan internationaal springen. Nadien zal hij normaal gezien zijn B-license behalen, nogmaals 25 sprongen waarvan ook een deel met een coach. Wat hij daar dan precies mee kan doen ontgaat mij een beetje hoewel ik het al verschillende malen heb gevraagd. Het staat alleszins vast dat hij met beide licenses uit een vliegtuig mag springen, mits hij ook een parachute op zijn rug heeft.
Kenny's opleiding gaat door in Ashburton, iets meer dan een uurtje rijden van Christchurch. Dat houdt dus meer concreet in dat hij, van zodra het goed weer is, in de auto springt en naar Ashburton rijdt. Ik ga meer niet mee dan wel, simpelweg omdat het redelijk saai wordt om een hele dag mensen uit een vliegtuig te zien springen als je er zelf niet aan deelneemt. Zelf springen staat voorlopig niet op mijn lijstje en zal er vermoedelijk ook nooit op komen.
Ik spendeer dus tegenwoordig een heleboel van mijn dagen alleen, zonder auto, in ons huisje. Voor je empatische gedachten vol medelijden in je hoofd krijgt: ik geniet van elke minuut!
De zomer heeft ondertussen ook Christchurch bereikt dus een groot deel van mijn dagen bestaat uit het aanbrengen van zonnecrème (factor 50+, ik houd er mijn verstand wel bij!) en me correct positioneren om zoveel mogelijk zonnestralen op te vangen. Een bijzondere kunst die ik ondertussen geperfectioneerd heb. Ik kan je vertellen waar de zon zich aan de hemel zal bevinden op eender welk moment van de dag met een accuraatheid waar menig weerkundige jaloers op zou zijn. Mijn bruinheid bereikt niveaus die ik nooit eerder voor mogelijk achtte. Ik ontdekte zelfs dat mijn benen blijkbaar ook in staat zijn om een andere kleur dan spierwit aan te nemen. In de voorbije dagen las ik een boek uit en ging ik naar de winkel om een nieuw boek. Ik wandelde met Saiko naar het park en terug en herhaalde dat patroon meermaals. Ik redde een bij van een gewisse dood. Gisteren was het slecht weer en gingen we naar Hanmer Springs, naar een spa met thermale baden, om nog wat extra te ontspannen. En oh, het zal jullie misschien plezieren dat ik een poging heb ondernomen om een boek te schrijven: de nieuwe bestseller telt al 18 pagina's. Maar dan werd ik het beu en heb ik verdergewerkt aan het onderhouden van mijn bruine kleur. Prioriteiten...

Er was ook een moment van spanning en opwinding in de voorbije twee weken toen ik telefoon kreeg van het Department of Corrections: zij deelden me mee dat ik geslaagd ben op het assessment centre. Als resultaat heb ik nu niet één maar twee jobinterviews: voor probation officer (een soort justitieassistent) én voor programme facilitator (begeleiding van gedetineerden). Een deel van mijn dagen bestond dus ook uit het voorbereiden van deze jobinterviews.

Volgende week wordt dus opnieuw een spannende week met de twee interviews in het verschiet. Ik reis weer af naar New Plymouth om daar het beste van mezelf te tonen op dinsdag en woensdag. De zondag die daarop volgt begin ik zelf met een nieuwe en spannende hobby en krijg ik mijn allereerste vliegles voor het behalen van mijn private pilot license. Jawel, in een echt vliegtuig in de lucht. Als Kenny uit vliegtuigen mag springen, mag ik er toch wel eentje besturen?

Ja, Nieuw Zeeland, wat een fantastisch land: leren vliegen, skydiven of racepiloot worden (heb ik ook eventjes overwogen), je kan het zo gek niet bedenken of je kan het doen, zonder al te veel moeilijkheden. Alles is netjes binnen handbereik.

Gisteren reden we naar Hanmer Springs, een prachtige autorit doorheen overweldigende groene landschappen zoals we dat ondertussen al gewend zijn. Onderweg stopten we om een grote zak versgeplukte kersen te kopen, "recht van de boer" zoals men dat zegt. Toen ik naar de sappige, perfect rode kersen keek, besefte ik het plots: "Wat een zalig leven hebben wij tegenwoordig?!". Kenny moest lachen, alsof hij het gek vond dat ik dat nu pas besefte bij zoiets triviaals als een kilo rode kersen. Ik besef goed en wel dat er een moment komt waarop ik (en Kenny wellicht ook ooit eens) terug zal gaan werken. Maar hier is het gekke: ik kan niet wachten! Ik heb ongelooflijk veel zin om te gaan werken. Ons leven zou niet alleen zalig zijn, maar ook nog eens 100 % perfect als ik nu ook nog eens die droomjob kan bemachtigen.... Of wat een kilo kersen al niet in een mens teweeg kan brengen...

Akaroa

Het uitzicht op Akaroa

De geredde bij

10 redenen waarom ik Nieuw Zeeland nu al leuk vind...

Meer dan eens krijg ik de vraag waarom we het hier in godsnaam zo leuk vinden. Laat ik het daarom even voor jullie op een rijtje zetten:

1. De adembenemend mooie natuur: Nieuw Zeeland herbergt op een niet al te grote oppervlakte een aantal van wereld's mooiste natuurgebieden: Milford Sound bijvoorbeeld wordt door sommigen omschreven als het achtste wereldwonder, Tongariro National Park wordt als één van de mooiste wandeltochten in de wereld beschouwd en Nieuw Zeeland in zijn geheel wordt in menig lijstje opgenomen onder "mooiste landen ter wereld". Volledig terecht, uiteraard.

Milford Sound

2. Groen, groen, overal groen: Dit puntje sluit een beetje aan bij het voorgaande, maar is vooral belangrijk als je, zoals wij, in een grotere stad zoals Christchurch woont: het doet er niet toe waar je woont, je moet altijd maar een paar minuten wandelen om toegang te hebben tot een immens groot park. Dat is echt een meevaller als je een hond hebt!

3. De mensen: jawel, Kiwi's (de mensen) zijn echt vriendelijk. Laten we eerlijk zijn: wij Belgen zijn nogal op onszelf gericht. Zo sociaal zijn we niet. Voor ons ging er een echte wereld open toen we hier kwamen. Iedereen is zo enorm vriendelijk: als je er zelfs maar een beetje verloren uitziet, word je al snel aangesproken en krijg je hulp aangeboden. Aanvankelijk waren we een beetje achterdochtig (zoals het een echte Belg betaamt), maar het blijkt dat de Kiwi's echt gewoon zo vriendelijk zijn. Meer zit er niet achter... 

4. Veiligheid: Lekker actueel op dit moment, maar een waarheid als een koe. Waarom zou je niet houden van een land waar je gewoon je achterdeur wagenwijd kan laten openstaan als je even weg bent, waar je 's nachts zorgeloos over straat kan lopen en waar er geen terreurdreiging heerst. Ik geef het niet graag toe en ik besef het ook nu pas, maar eigenlijk was ik in België best vaak bang: 's avonds in je eigen straat lopen gaf al een onveiligheidsgevoel en ik heb menig nachten wakker gelegen vanwege inbreker-angst (ok, we woonden wel in Temse maar goed...). Hier hoeft dat allemaal niet: ik voel me gewoon veilig. Ik ben trouwens niet alleen met dat gevoel: volgens de 2015 Global Peace Index is Nieuw Zeeland het vierde veiligste land ter wereld. 

5. Rust: Alles is zo heerlijk "relax" in Nieuw Zeeland. Niemand maakt zich druk om nutteloze zaken. Iedereen doet gewoon waar hij/zij zin in heeft en neemt daarbij gewoon het minimale respect tegenover zijn medemens in acht: zo simpel kan het leven zijn. Wat de buurman doet, hoe de buurman woont, wat de buurman draagt of waarmee hij rijdt: dat kan niemand wat schelen. En zo zou het moeten zijn. 

6. De taal: Het kiwi-accent is hilarisch en enorm leuk om naar te luisteren. En neen, het klinkt helemaal niet zoals het Australische accent. Nieuw Zeelands klinkt veel mooier! (Zei ik volledig onbevooroordeeld).

7. Eten en drinken: Ok, Nieuw Zeeland heeft geen frietkoten en bolognese chips. Maar dat gezegd zijnde, Nieuw Zeeland heeft een enorme variëteit aan lekker eten: het is bijna onmogelijk om een restaurant binnen te stappen en slecht te eten. Je wordt bijna altijd getrakteerd op een culinair hoogstandje. Ik heb er zelf nog geen verklaring voor gevonden, maar we doen ons uiterste best om er zoveel mogelijk van te genieten. Het is vreemd, maar zelfs de groenten en het fruit zijn smaakvoller dan wat we gewend zijn: een overdaad aan zon en regen vermoedelijk? Naast overheerlijk eten is Nieuw Zeeland trouwens ook een voortreffelijk wijnland. Er worden honderden superieure wijnen geproduceerd. Ook hierbij doen we ons best om ze stuk voor stuk te testen.

8. Avontuur: Je kan het zo gek niet bedenken of je kan het hier doen: je hoeft er vaak zelfs niet eens ver voor te rijden. De Kiwi's hebben een voorliefde voor alles wat snel of gevaarlijk is. Goed, ik ben eigenlijk niet zo heel erg avontuurlijk, maar het is altijd fijn om de mogelijkheid te hebben. Ook voor iets minder akelige activiteiten zoals kayakken en mountainbiken hoef je nooit echt ver te gaan. 

9. Televisie: Ik geef het toe: je komt niet naar één van de mooiste landen ter wereld om dan voor de beeldbuis te gaan plakken. Maar eerlijk is eerlijk: er zijn 24 uren in een dag en je kan moeilijk de hele tijd buiten zijn. Soms wil je gewoon eens ontspannen en in de zetel ploffen. Dan heeft Nieuw Zeeland een aantal super programma's op de buis: Flight of the Conchords is één van de meer bekende. De reality-tv over vreemde metalfans, Bogans genaamd, is één van onze favorieten. Het Australische programma Soul Mates krijgt ons ook aan de TV gekluisterd. Dan zwijg ik nog over het feit dat Comedy Central hier een hele dag uitzendt: zalig gewoon!

Bogans (deze was gewoon te goed om te laten liggen)

10. De inheemse beestjes: Klein stukje geschiedenis: tot over 900 jaar waren er geen zoogdieren in Nieuw Zeeland (met uitzondering van één of twee soorten vleermuizen). Toen de eerste mensen aan land kwamen, brachten ze de rat en de hond mee. Pas veel later, met de komst van de Europeanen kwamen andere roofdieren zoals katten mee. Het gebrek aan natuurlijke vijanden heeft het wonderlijke effect met zich meegebracht dat een aantal van de Nieuw Zeelandse vogels niet kunnen vliegen. De bekendste daarvan is uiteraard de kiwi. Een heel deel andere vogels zijn dermate tam dat ze gewoon bij je aan tafel komen zitten om te wachten tot je een stukje eten laat vallen. Gelukkig voor deze beestjes is Mauwie duidelijk met pensioen sinds ze naar hier verhuisd is. Verder zijn er in Nieuw Zeeland geen slangen of beren en slechts twee soorten giftige spinnen. Je hoort ons alvast niet klagen!

De kiwi

Ik twijfel er niet aan dat het nu al een klein beetje duidelijker is waarom wij zo verliefd zijn op Nieuw Zeeland. Er is nu eenmaal weinig aan het land dat niet leuk is: ik werk wel aan een lijstje met "tien zaken die ik niet zo leuk vind aan Nieuw Zeeland", tot dusver heb ik de titel al neergeschreven. In Europa zeggen we vaak "leven als God in Frankrijk", waarmee we blijkbaar willen zeggen dat als God zou mogen kiezen hij in Frankrijk zou wonen. Geloof me, God weet wel beter: die heeft Frankrijk gecreëerd als afleiding, zodanig hij rustig kan genieten van al het moois hier in Nieuw Zeeland.  

De lieve sociaal werker

In mijn vorige blogbericht, amper enkele dagen geleden, beloofde ik nog plechtig aan mezelf dat ik zou bewijzen dat deze lieve sociaal werkster ook een agressieve verkoopster kan zijn. Amper enkele dagen later moet ik helaas toegeven dat geen enkel botje in mijn lijf kaas gegeten heeft van marketing. Helaas, als iets niet je ding is moet je dat ook durven toegeven. Vandaag nam ik dus, na amper vijf werkdagen, afscheid van mijn eerste Nieuw Zeelandse werkomgeving.
Ik doe dat niet met schaamte of hangende pootjes. Neen, integendeel, ik ben heel erg trots op mezelf dat ik me zover buiten mijn comfortzone heb begeven. Ik heb geprobeerd en ik heb er hard voor gewerkt, maar soms moet je gewoon durven opgeven. We horen al te vaak dat we moeten volhouden en nog een keer proberen. Ik ben het daar niet mee eens. Als je iets echt niet leuk vindt en je komt elke avond met een slecht humeur thuis, dan moet je weg gaan en weg blijven! Waarom zoveel tijd van je dag investeren in iets dat je niet fijn vindt? Nope, daarom ben ik niet naar Nieuw Zeeland gekomen! Tijd voor een nieuw avontuur. Er wacht heus nog wel een nieuwe job op mij.

Toen ik mijn ontslag gaf aan mijn baas, gaf hij me trouwens nog wat wijze woorden mee. Hij vond het enorm bewonderenswaardig dat ik het geprobeerd had. Tevens vond hij dat ik het erg goed gedaan had en bij momenten betere marketing-skills had vertoond dan sommigen die er al langer werken. Hij sloot af met de volgende woorden: "hé, je hebt het goed gedaan, je weet wel, voor een lieve sociaal werkster". Ach...

Na mijn eerste kleine irritatie, "ik ben geen lieve sociaal werker", besefte ik plots waar de waarde van deze job echt in zat: ik ben wel een lieve sociaal werker. Dat is exact wat ik ben en wat ik altijd zal zijn. Dat is wat ik graag doe en ik had een kleine omleiding nodig om dat opnieuw te beseffen. Want, toegegeven, er zijn momenten geweest dat ik twijfelde over mijn roeping. Dus zelfs al heb ik na vijf dagen moeten "opgeven", toch bekijk ik het niet zo: ik ben nu rijker dan enkele dagen geleden. Het-bedrijf-wiens-naam-we-niet-vernoemen heeft me meer geleerd dan ze ooit zullen beseffen...

De beklimming van mount Richardson

Zaterdag was een speciale dag voor Saiko. Hoewel hij ondertussen al drie hele weken in het mooie Christchurch is, deden we nog geen echte bergwandeling met hem. Uiteraard gingen we al meer dan eens op wandeltocht met hem, maar meestal deden we eerder platte wandelingen. Christchurch is immers, in vergelijking met veel andere delen van Nieuw Zeeland, eerder plat.

Neen, zaterdag kozen we voor een heuse bergbeklimming. Als er iets is dat ik echt erg graag doe, dan is het wel bergen bewandelen. Er is iets heel speciaals aan het bedwingen van een bergtop: de anticipatie van de bergtop, het ernaar toe werken, niet geheel weten wanneer je nu echt zal aankomen op de top; dan eindelijk de top bereiken en weten dat het moeilijkste stuk voorbij is. Meer dan bij een gewone wandeling, heb je echt het gevoel iets bereikt te hebben. Het is een soort overwinning op jezelf.

Mount Richardson is met zijn 1047 meter zeker niet de hoogste berg van Nieuw Zeeland. De wandelroute is echter niet te onderschatten: routes worden in Nieuw Zeeland onderverdeeld in zes moeilijkheidsgraden, waarbij 'zes' het moeilijkste is. Mount Richardson krijgt een vijf. Zoals altijd was onze voorbereiding van een bedenkelijke kwaliteit. Het gaat ongeveer altijd hetzelfde: we bedenken dat we willen wandelen; we zoeken een wandeltocht op dichtbij; we kijken of er honden mogen; bekijken de moeilijkheidsgraad en pakken onze rugzak. Meestal pakken we voor een tweetal dagen eten en water mee: je weet maar nooit wanneer je verloren loopt. Een plan of andere belangrijke zaken hebben we zelden of nooit in ons bezit.

Bijzonder slecht voorbereid reden we dus naar de Glentui picnic area waar onze wandeltocht begon. Wat hadden we ons even mispakt aan moeilijkheidsgraad vijf. We hadden voordien al dergelijke tochten gedaan, maar nu was het toch weer een drietal weken geleden: onze fysiek was er duidelijk op achteruit gegaan. Saiko daarentegen kon zijn geluk niet op. Het beestje deed de tocht bijna twee keer omdat hij steeds moest terugkeren om zijn trage mensen op te wachten. Na drie uur, binnen de voorziene tijd, bereikten we eindelijk de top. Wat een fantastisch gevoel: alweer een bergtop bedwongen. Dat gevoel van overwinning verdween echter snel, omdat de elementen ons niet gunstig gezind waren. Een ijzige, stormachtige wind gepaard gaande met snijdende ijskoude regen stak de kop op.

Zelfs al is het op de top meestal slecht weer, je weet altijd dat het ergste stuk voorbij is. We bleven dus niet te lang op de top dralen, vooral omdat de wind zo hard was dat ik schrik had dat Saiko zou wegvliegen. Hoewel 99% van de wandelroutes in Nieuw Zeeland enorm goed zijn aangegeven, hadden wij zaterdag helaas die ene procent. We kwamen op een tweesprong waarbij nergens stond aangegeven welke richting we uitmoesten. Saiko zat echter al de hele tijd met zijn neus op de grond en ging resoluut één bepaalde richting uit. Aangezien een hond nu eenmaal beter is in spoorzoeken dan een mens, vertrouwden we op hem. Toen we na een uur nog niet waren aangekomen op het volgende punt, begonnen we toch een beetje te panikeren. Het leek alsof we volledig de verkeerde kant uitgingen en we waren bovendien amper gedaald. De ijzige wind en snijdende regen bleef ons ook vergezellen op de wandeltocht, wat het geheel natuurlijk net iets minder aangenaam maakte. Aangekomen bij een klein bosje besloten we even te schuilen en te plannen. Zoals het een echte hond betaamt, groef Saiko een diepe kuil om zichzelf warm te houden. We begonnen te plannen hoe lang we in het bos zouden kunnen overleven op onze proviand en na hoeveel dagen we Saiko zouden opeten (Kenny besloot dat hij nu al een beetje honger had en ik besloot dat dit nooit aan de orde zou zijn).

Aangezien het eigenlijk nog maar 16u was, besloten we dat we misschien net wat teveel gevoel voor drama hadden en dat het nog lang geen tijd was om te overnachten op de berg. We wandelden vol goede moed verder... Na amper vijf minuten wandelen, kwamen we aan op het volgende checkpoint: een overnachting in het bos voor niets gepland dus. We hebben er hartelijk om gelachen. We wisten uiteraard wel dat we niet echt zouden moeten overnachten in het bos, maar het was toch even spannend. Laten we hopen dat we nu ons lesje geleerd hebben en volgende wandelingen toch net iets beter voorbereiden. Saiko had alleszins de tijd van zijn leven. Het was onze eerste echte bergwandeling met ons drietjes: een klein avontuur, maar vast en zeker voor herhaling vatbaar!

Mt Richardson

Bergtoppen staan garant voor mooie uitzichten

Mijn eerste jobervaring in Nieuw Zeeland

Aangezien het stilzitten mij wat begon tegen te steken, besloot ik enige tijd geleden om toch een tijdelijke job te zoeken. Dat wil dus zeggen: een job die ik kan doen tot er wat beters uit de lucht komt vallen: je weet wel bijvoorbeeld probation officer in Gisborne ofzo, ik zeg maar wat...
Ik besloot te zoeken op "backpackerboard", een site specifiek gericht op, je raadt het, rugzaktoeristen. Je vindt er, naast een schat van informatie over het land zelf, een vrij goede jobsite met een aanbod aan tijdelijke jobs. Na een korte zoektocht besloot ik om te solliciteren op een eerder vage vacature die interessante zaken beloofde zoals "veel geld". Ik mocht op gesprek, nadien op observatiedag en voor ik het wist had ik een job. In principe ben ik een tax agent nu, maar in de realiteit bestaat de job uit het van deur tot deur gaan en mensen aanbieden om hen te helpen bij hun belastingsaangifte. Jawel, je leest dat goed: van deur tot deur belastingsaangiften doen. Neen, daar kijkt niemand gek van op. Normaalste zaak van de wereld. Er zijn eigenlijk een heleboel mensen die geld moeten terugkrijgen van de belastingen, maar daar om diverse redenen niet toe komen. Als er dan plots iemand aan je deur klopt en je aanbiedt om daarmee te helpen, waarom zou je er dan niet op ingaan?

Woensdag was mijn eerste werkdag. Het stressgehalte viel al bij al goed mee, hoewel ik niet goed wist wat te verwachten. Ongeveer een half uur na mijn aankomst werd het helaas snel duidelijk: ik heb al veel domme beslissingen gemaakt, maar deze kan zeker in de top tien. De stijl van het bedrijf, waarvan ik de naam niet zal noemen want we houden het netjes op het internet, past, zacht uitgedrukt, niet echt bij mijn stijl. Ik had ergens iets moeten vermoeden toen men mij na de observatiedag vroeg om een andere broek aan te kopen, aangezien mijn broek (een hele mooie broek van Steps) niet geschikt was voor de job. Jullie mogen drie keer raden welke broek ik aanhad op mijn eerste werkdag... Juist, die hele mooie broek van Steps. Mijnheer de baas wierp bij mijn binnenkomst meteen een boze blik op mijn broek en ik wierp hem een zeer vriendelijke blik terug. Qua indruk op de eerste werkdag kan dat meteen tellen. De rest van de stijl van het bedrijf kan het beste uitgelegd worden als "erg Amerikaans". Ik blijf vermoeden dat de film "the wolf of wall street" in het verplichte introductiepakket zit (zonder de sex en drugs dan). Sleutelwoorden in de omschrijving van de sfeer zijn "luid" en "nog luider".

Ik kan eigenlijk nog wel even doorgaan met mijn hart luchten over de drie dagen durende nare jobervaring, maar ik vermoed dat het plaatje wel duidelijk is. Toch weiger ik om er na drie dagen al de brui aan te geven. Zeker niet nadat men mij erop wees dat ik "te lief" ben en te veel "sociaal werker". De komende week wil ik dan ook graag aan mezelf bewijzen dat deze lieve sociaal werkster ook een agressieve verkoopster kan zijn. De competitieve geest in mezelf is aangewakkerd. Ik geef wel toe dat ik er zelf een beetje om moet lachen...

Aan alle nare dingen zijn ook altijd positieve kantjes en dat is dit keer gelukkig ook zo. Een voordeel is alvast dat de werkuitjes hier net iets anders zijn dan in België. Waar wij Belgen met het werk misschien gaan bowlen of gaan uit eten, gaat men hier gaan drinken en naar de schietclub (gelukkig niet in die volgorde). Dat leunt nu toch net iets meer aan bij mijn interesseveld. Een tweede erg groot voordeel is dat Kenny de voorbije dagen, met alle plezier, huisman heeft gespeeld. Aangezien de werkuren van de job niet bepaald meevallen (de werkdag is gedaan om 20u), is het moeilijk om ook nog alle huishoudelijke taken op mij te nemen. Elke dag werd ik getrakteerd op een lekker, door Kenny bereid, avondmaal. In de volledige dertien jaar dat we al samen zijn, is dit een echte primeur. En dat dan nog drie keer op een rij ook! Reden te meer om die job toch nog niet meteen op te geven...

The shooting range

Mijn tweedaagse sollicitatietrip (deel 2)

Na een heerlijk nachtje slapen in mijn queensize bed (dat voor één keertje helemaal voor mij alleen was) in een donkere kamer (gordijnen! hoe zalig!), was ik helemaal klaar voor een vier uur durend assessment center.
De mevrouw van de bed and breakfast had me een gi-gan-tisch uitgebreid ontbijt klaargemaakt. Zelfs al was Kenny erbij geweest, we hadden het nog niet opgekregen. Volgens haar moest ik meer dan voldoende eten om sterk te staan voor mijn sollicitatie. Aangezien ik ook helemaal alleen was, en misschien ook wel wat eenzaamheid uitstraalde, vond ze het haar taak om mijn ontbijt niet saai te maken. Ze vertelde uitgebreid over haar reizen naar Europa en over de geschiedenis van Nieuw Zeeland. Zo uitgebreid dat ik bijna te laat kwam voor de sollicitatie!

Aangekomen (op tijd, gelukkig) in het assessment center werd de samenstelling van de groep meteen duidelijk. Er waren zeven aanwezigen: stuk voor stuk een pak ouder, inclusief meer beroepservaring, dan mezelf. In totaal waren er vier assessment centers met normaliter elk acht aanwezigen: 23 gegadigden dus. Het werd ook heel duidelijk dat "formal attire" in Nieuw Zeeland niet hetzelfde betekent als in België. Ik voelde me, op z'n zachtst uitgedrukt, een beetje "overdressed" in mijn formele jurkje met hoge hakken.
Ik was dus al redelijk uit mijn lood geslagen door het hoge niveau van de andere geselecteerde kandidaten. Terwijl ik mezelf wat bij elkaar trachtte te rapen, startte de voorstelling van de 10 (!) assessoren. Als je zou denken dat een introductie een aangename manier is om even te relaxen en op gang te komen, denk je fout, heel fout. Ik was net terug een beetje op mijn gemak, toen één van de assessoren op een bloedserieuze toon zei: "now let's pray" waarna hij ongeveer vijf minuten in het Maori begon te bidden. Om je een idee te geven van hoe dat klinkt: hallo bijvoorbeeld is "kia ora koutou". Het is goed dat ik mijn eigen gezicht op zo'n momenten niet kan zien want ik zou vermoedelijk niet hebben kunnen stoppen met lachen bij het aanschouwen van mijn eigen blik. Ik probeerde mezelf een beetje normaal te houden en deed gewoon wat iedereen deed: in alle respect mijn blik naar beneden richten. Vanbinnen was het echter een heel ander verhaal: het beetje zelfvertrouwen dat ik nog had, ging pijlsnel naar beneden. Het werd nog erger toen twee van de aanwezige kandidaten zichzelf voorstelden in het Maori. Probeer jij jezelf maar eens serieus te houden wanneer iemand een hele uitleg doet in het Maori en dan eindigt met "over 4 years now". Weg zelfvertrouwen! Als je denkt dat je nu wel alles hebt gehoord, dan ben je opnieuw heel erg fout. Neen, daar eindigde de voorstelling niet van de man. Nadat hij zo ongeveer zijn hele levensverhaal had verteld, boog hij zijn hoofd en begon hij .... jawel... te zingen (in het Maori). Dat de man begon te zingen op zijn sollicitatiegesprek is zelfs niet het meest opvallende aan het hele gebeuren. Dat niemand hiervan vreemd opkeek: dat is pas echt gek! Ok, er keek één iemand vreemd op, maar dat was ik dus dat telt niet.

Daar zat ik dus, volledig beroofd van al mijn zorgvuldig opgebouwd zelfvertrouwen en helemaal niet klaar voor een vier uur durende assessment. De eerste twee oefeningen (beiden groepsoefeningen) gingen dan ook helemaal niet goed. Daarna was het tijd voor rollenspelen en daar had ik toch echt wel een streepje voor (al zeg ik het zelf) door middel van mijn ervaring (ik was de enige die specifiek ervaring had met volwassen mannelijke gedetineerden). Het eerste rollenspel was een "onthaal van een nieuw binnengekomen gedetineerde". Piece of cake! Als er iets is dat ik kan, is het wel onthalen van nieuwe gedetineerden. Ik hoop dat mijn vroegere werkmaatjes dit kunnen bevestigen... Ik voelde me meteen weer in mijn element. Vanaf dat moment ging het eigenlijk alleen maar beter. Het volgende rollenspel was een "klagende gedetineerde". Gelukkig heb ik daar ook wel een klein beetje ervaring mee... Als laatste moest ik dan nog vertellen wat ik zou doen in twee bepaalde situaties: 1. je ziet een gedetineerde een pakje verstoppen aan het buitenhek, en 2. een gedetineerde vraagt je om een postkaart te versturen op weg naar huis. Ik wil toch graag even mezelf bestoefen en aan iedereen laten weten dat de assessor zijn verbazing over mijn ultra-volledige antwoord niet kon wegstoppen en met zijn mond vol tanden zat: "you just covered everything, I got nothing left to say"... Pluimpje voor mezelf.

Zelfs al heb ik de job niet, ik vind van mezelf dat ik het al bij al goed gedaan heb. Ik ben enorm trots op mezelf dat ik deze tweedaagse helemaal alleen overleefd heb. Ik ben ver buiten mijn comfortzone gegaan door alleen op reis te gaan, alleen de vlieger te nemen en mezelf vier uur te laten beoordelen in het Engels. Ik was toch enorm blij om na een lange vlucht de woorden te horen "u bent aangekomen in Christchurch". Wat een vreemd gevoel om dat thuisgevoel te krijgen in een stad meer dan 20.000 km verwijderd van "thuis". Christchurch, mijn home away from home...

Mijn tweedaagse sollicitatietrip (deel 1)

Wat een mens al niet over heeft voor een sollicitatie: op maandag 09 november vertrok ik moederziel alleen met het vliegtuig naar New Plymouth om daar op dinsdag 10 november te gaan deelnemen aan een vier uur durend assessment center voor een job als probation officer.

Met het vliegtuig gaan solliciteren kan op zich een beetje raar lijken, maar het vliegtuig is hier wel het snelste vervoermiddel. Dat is zeker zo als je van het ene eiland naar het andere moet. "Even snel de vlieger op", dacht ik maandagochtend toen ik afscheid nam van Kenny, Saiko en Mauwie. Fout gedacht, zo bleek al snel. Op het moment dat het vliegtuig eigenlijk al in de lucht had moeten hangen, meldde men dat de vlucht een half uur werd uitgesteld wegens slechte weersomstandigheden in New Plymouth. "Ach, dat is nu wel typisch Nieuw Zeeland" dacht ik in mezelf. Maar goed, niet getreurd. Ik was net een goed boek aan het lezen dus wat extra leestijd kon geen kwaad.
Een half uurtje later werd mijn geduld nog wat extra op de proef gesteld: "de vlucht werd afgelast wegens slechte weersomstandigheden". Ok, dat is net wat lastiger. Er zat niets anders op dan met het Air New Zealand personeel te gaan praten om een oplossing te zoeken. Op mijn typisch Belgische manier maakte ik me klaar voor hevige discussies en mogelijke ruzies met gestresseerde medereizigers.
Wat ik aantrof aan de balie van Air New Zealand was helemaal iets anders. Vier vriendelijke personeelsleden van de maatschappij stonden klaar om iedereen te woord te staan. Op amper vijf minuten tijd hadden ze drie mogelijke oplossingen uitgewerkt waar reizigers uit konden kiezen. De gedupeerde reizigers stonden allen netjes aan te schuiven in de rij, zonder morren of klagen. Op, zonder overdrijven, vijftien minuten tijd was ik herboekt op een andere vlucht naar Palmerston North en had Air New Zealand van daaruit een busrit ingelegd naar New Plymouth. Waauw Nieuw Zeeland, petje af. Daar kunnen wij Belgen (personeel én reizigers) allemaal wat van leren.
Nog een half uurtje later zat ik op het vliegtuig naar Palmerston North, ongeveer een uurtje vliegen. Daar aangekomen werd ik al snel aangesproken door personeel van Air New Zealand: "of ik op zoek was naar de busrit naar New Plymouth". Beetje vreemd, had men in Christchurch mijn signalement doorgegeven? Samen met een aantal andere reizigers wachtten we op de bus. Het werd nog maar eens bevestigd hoe vriendelijk Nieuw Zeelanders zijn. In een mum van tijd kende iedereen elkaar en had men mij al alle goede plekjes in New Plymouth uitgelegd en uitgebreid succes gewenst met mijn sollicitatiegesprek. De buschauffeur, die samen met ons op de bus aan het wachten was, keek al uit naar de busrit en plande al allerlei leuke stopplekjes onderweg. "Fijn", dacht ik in mezelf en ik vond het plots niet meer zo erg dat het slecht weer was in New Plymouth.
Plotseling werd de gezellige babbel onderbroken door een, op z'n zachtst uitgedrukt, gestresseerde familie: moeder, vader en 2 jaar oud kind, inclusief drie grote koffers, een kinderwagen én een autostoel. Het gezicht van de buschauffeur veranderde op slechts één seconde tijd van zorgeloos naar zeer bezorgd. "Oei, moeten jullie er ook nog bij?" vroeg hij met een rood aanlopend gezicht. Blijkbaar had men in Christchurch slechts zes mensen met beperkte bagage doorgegeven en was er dus een klein busje geregeld. Er moest dus in een mum van tijd op zoek gegaan worden naar een grotere bus. Het was ondertussen al bijna 13u en we hadden nog een busrit van bijna drie uur te gaan. "Ook dat is helaas typisch Nieuw Zeeland" dacht ik in mezelf.
Een goed kwartier laten konden we eindelijk aan de lange busrit beginnen. Hoewel ik er een beetje tegenop zag, was het best nog een gezellige rit. Er werd heel wat afgebabbeld en de sfeer zat er goed in.
Aangekomen in New Plymouth (waar het trouwens stralend weer was, ook typisch Nieuw Zeeland zeker?) was er nog een extra bonus: blijkbaar waren prins Charles en Camilla op bezoek geweest. Zij gingen net aan hun terugreis beginnen (naar Auckland) toen ik toekwam. Een taxi zoeken op dat moment had weinig zin: ik trof alle taxis aan met hun deuren wagenwijd open alsof ze uit hun taxi gespurt waren om een glimps op te vangen van het Koninklijk bezoek. Ik sloot me dus aan bij de groep van twintig mensen die zich had gevormd om prins Charles en Camilla uit te wuiven. De groep werd "bewaakt" door een drietal politieagenten wiens taak blijkbaar bestond uit het aanwijzen van de beste wuif-plaats aan mensen. Zo werd ik zelf richting een hek geduwd (waar men volgens mij niet mocht staan, maar goed) zodanig ik hen beter zou kunnen zien. Ook dat zou ondenkbaar zijn in ons Belgenlandje. Na een vijftal minuten wachten werd de groep dan eindelijk beloond door de komst van prins Charles en Camilla. Zien hoe de Nieuw Zeelanders genoten van dit moment, maakte de dag voor mij ook de moeite waard. Uiteraard heb ik zelf ook netjes meegewuifd.

Wat een nare en lastige ervaring had kunnen worden, werd door de vriendelijkheid van de Nieuw Zeelanders omgetoverd tot een best nog wel aangename dag. We kunnen er wat van leren: niet dralen over wat is foutgelopen, maar genieten van het moment en dankbaar zijn voor de nieuwe ervaringen die je hierdoor meemaakt.

Christchurch, stad in de steigers

We zijn hier nu iets meer dan een week in Christchurch en het viel me op dat ik nog geen woord op deze blog geschreven heb over de indrukken die deze stad op ons nalaat. Dat komt omdat ik het heel erg moeilijk vind om exact te beschrijven wat ik nu echt vind van Christchurch. De eerste dagen hebben we het trouwens alletwee niet eenvoudig gevonden om ons een mening te vormen over deze stad.

Voor wie deze stad niet kent, is een korte duiding bij onze gemengde gevoelens wellicht nodig. Het zit namelijk zo dat er zich in 2010 en 2011 twee zware aardbevingen voordeden. Hoewel de aardbeving van 2011 minder zwaar was (op de schaal van Richter) dan die in 2010 was de schade enorm. Het dodental strandde op 165 en zowat het grootste gedeelte van het Central Business District werd aanzienlijk verwoest. De heropbouw van Christchurch neemt enorm veel tijd in beslag en men schat dat dit nog ongeveer 30 jaar kan duren.

Waarom verhuis je nu in godsnaam naar een stad die in puin ligt, hoor ik jullie vragen? Wel, in 2014 brachten we ons eerste bezoek aan deze stad en we werden meteen verliefd. Doorheen al het puin kon je nog steeds zien wat voor moois er ooit geweest was. Bovendien is een stad die heropgebouwd moet worden nu eenmaal een vat vol mogelijkheden. Aangezien ons leven op dit moment een leeg canvas is dat geschilderd kan worden, leek het ons logisch om de verf in Christchurch te halen.

Het moet gezegd: er zijn al grote veranderingen gebeurd sinds 2014. Het lijkt alsof het meeste puin ondertussen is opgekuist en men nu ook echt aan de heropbouw kan beginnen. Het geeft een ander gevoel wanneer kranen er staan om gebouwen te bouwen in plaats van ze af te breken. Maar toch ontbreekt er iets en we kunnen ons beiden niet van dat gevoel ontdoen. De buitenwijken van Christchurch zijn stuk voor stuk gezellige buurten. Je hebt absoluut niet het gevoel van in een grootstad te zitten, maar toch kan je het zo gek niet bedenken of je kan het hier wel vinden. (Christchurch heeft trouwens ook paprikachips, icetea met bubbels en lekker krokant gesneden tijgerbrood.) Maar dat ene bindende element, dat je in andere steden wel hebt, ontbreekt hier: het centrum van de stad is verdwenen. Goed, er is een tijdelijke mall (gebouwd uit containers, absoluut de moeite waard om een bezoekje te brengen!) en je kan heerlijk wandelen in de mooie botanic gardens en aan de Avon rivier. Er is een stadskern, maar overal word je herinnerd aan die donkere dag in de geschiedenis van Christchurch. Ik kan me alleen maar indenken hoe confronterend dit moet zijn voor zij die de aardbeving werkelijk hebben meegemaakt!

Dat gezegd zijnde, we zijn hier graag. Christchurch heeft alles te bieden wat wij zoeken (paprikachips onder andere...) en we zijn gelukkig in ons nieuwe huisje. De vele parken en wandelroutes die de stad en omgeving rijk is, zorgen voor uren wandelplezier. We horen Saiko alvast niet klagen... Het lijkt alsof onze verhuis naar Christchurch ons rust gebracht heeft: die rust waarvoor we de oversteek naar Nieuw Zeeland in de eerste plaats gemaakt hebben. Ja, je hoort het goed: ons stressloze bestaan van in de vorige blogpost zet zich rustig verder. Voor ik het vergeet te vermelden: een stressloos bestaan heeft blijkbaar een positieve invloed want enige tijd geleden werd ik helemaal uit het niets gebeld voor een job als probation officer. Ik moet het telefonische jobinterview blijkbaar goed gedaan hebben, want volgende week mag ik naar het assessment centre. Dinsdag 10 november zal ik het stressloos bestaan dus heel even moeten opgeven voor een voormiddagje van testen en rollenspelen. Als iedereen die deze blog leest, op dat moment even heel erg positief denkt aan mij, dan komt het helemaal goed!

Tijdelijke Re-Start shopping mall

Mini-retirement

Er zijn boeken die schrijven over het inbouwen van een mini-pensioen na een periode van hard werken. Zo'n "mini-retirement" zou ervoor kunnen zorgen dat je terug nieuwe energie krijgt voor een nieuw project. Het idee is simpel: je werkt een aantal jaar, spaart voldoende en neemt dan voor een tijdje vrijaf. Ik las er enkele dagen geleden over in een boek en merkte op dat dit eigenlijk precies is wat wij aan het doen zijn. Deze week hebben we dan ook alle tijd uitgetrokken om helemaal niets te doen.

"Niets doen"... Het is in onze drukke jachtige maatschappij van vandaag de dag bijna een schande. Hoezo, je gaat op zaterdagavond niet uit? Dan is het op z'n minst belangrijk dat je voor de rest van het weekend iets doet waarvan je een foto kan nemen die je op facebook kan plaatsen. De wereld moet immers weten dat je "een leven" hebt, dat je iets te doen hebt.

Na weken van denken, overdenken en onzeker zijn over onze toekomst, hebben we deze week "the simple life" verwelkomd. Wekenlang wisten we niet goed waar we heen wilden en maakten grote existentiële vragen zich van ons meester. Begrijp me niet verkeerd: of naar Nieuw Zeeland verhuizen een goed of slecht idee was, stond geen enkel moment ter discussie. Integendeel, het is alsof we deze unieke kans niet willen verpesten: dit kleine stukje geluk mogen we niet verkwanselen. Er was gewoon in België nooit echt veel tijd om bij mezelf stil te staan: wat wil ik? Door te emigreren hebben we de kans gekregen om een heel groot deel van ons leven te herschrijven en dan willen we er op z'n minst zeker van zijn dat dit nieuwe hoofdstuk goed geschreven wordt.

Voor we naar hier kwamen, hadden we allebei een aantal "life goals" in ons hoofd, een aantal dingen die we in dit leven zeker willen bereiken. Eén daarvan was een aangenamer leven schenken aan onze vierpotige kindjes, hoe cliché dat ook mag klinken. Het is deze week duidelijk geworden dat we alvast in dat opzicht geslaagd zijn. Saiko en Mauwie zijn getransformeerd in wereld's braafste hond en kat. De verandering is zo enorm dat we even dachten dat VCK Logistics ons misschien gewoon een andere hond en kat heeft gegeven. Blijkbaar hadden zij, en wij ook, simpelweg meer ruimte en tuin nodig. Op 2 minuten wandelen van onze nieuwe woonst is een enorm grasveld waar we Saiko zijn bal meters ver weg kunnen gooien. We hadden nooit gedacht dat Saiko het apporteren beu kon worden, maar blijkt dat België gewoon niet over genoeg gras beschikt om dat mogelijk te maken.

Dus als jullie je afvragen wat we deze week gedaan hebben, dan is het antwoord simpel: niets, niets, helemaal niets! En daar ben ik trots op! Iedereen zou het eens moeten uitproberen, ik kan het aanraden. Zelfs de existentiële vragen werden even op de lange baan geschoven: of ik nu deze week beslis waar ik met mijn leven heen wil of volgende week zal wel niet zoveel uitmaken... Eén ding is zeker: in ons nieuwe toekomstplan moet er plaats zijn voor the simple life!

Reunited...

Voorbije zondag was het eindelijk zover: we mochten Saiko en Mauwie gaan ophalen in de quarantaine. Wat een geluk ook, want er was de voorbije week even twijfel of we Saiko wel al zouden meekrijgen: blijkbaar was er één van de testen "incorrect" en deze moest opnieuw afgenomen worden. Of Saiko meemocht zondag was afhankelijk van het resultaat (indien niet goed, zou hij langer moeten blijven). We hadden geluk: het resultaat was op tijd binnen en beide beestjes mochten zondag mee met ons naar ons nieuwe huis.

Saiko was door het dolle heen toen hij ons zag. Zelfs de quarantaine-mevrouw vond het enorm vertederend. Mauwie was iets minder goed gezind: de 10 dagen quarantaine hadden haar duidelijk niet echt goed gedaan. We besloten om beiden, vooraleer we aan een 7,5 uur durende autorit begonnen, te trakteren op een wandeling in een nabijgelegen park. Helaas besloot een dame met twee grote loslopende honden net op dat moment hetzelfde. Haar twee, overigens erg lieve, honden wilden maar wat graag kennis maken met Mauwie. Het gevoel was niet wederzijds... In een mum van tijd escaleerde de situatie volledig: Mauwie gaf me drie dikke klauwen recht in het gezicht waardoor ik volledig vol bloed hing. Daarop trok ze zich los uit haar bandje en klom snel de hoogste boom in die ze kon vinden. De Nieuw Zeelandse dame begon daarop ook te panikeren en rende in het rond "oh my god oh my god". Nadat ze haar twee honden in de auto had gestoken, klom Mauwie gelukkig rustig uit de boom en konden we haar gemakkelijk weer vangen. Zowel Kenny als ik houden er wel een aantal lelijke wonden aan over. Ik vermoed dat één en ander niet volledig toevallig is en dat Mauwie haar kans schoon gezien heeft om ons onze verdiende loon te geven voor die lange vliegtuigreis...

Uiteraard was de kluts van Mauwie nadien ver zoek. De daaropvolgende uren werd de muziek in de auto dan ook door haar verzorgd. Uiteindelijk viel ze na enkele uurtjes gelukkig in slaap. De rust keerde weer in de auto en terwijl iedereen lekker lag te ronken reed ik door de groene glooiende bergen van Tongariro National Park. Mijn neus deed verdomd zeer van Mauwie's klauwen, maar toch voelde ik me enorm gelukkig met onze twee "kleintjes" op de achterbank.

's Avonds laat kwamen we aan in Wellington waar we vrijwel meteen overstapten op de ferry (na een korte uitlaatbeurt, op een hond-loze plaats). Doodop van de lange rit, vielen we vrijwel meteen in slaap in onze cabine. Het lijkt erop dat ook Saiko en Mauwie hetzelfde deden want de volgende ochtend (vandaag dus) kregen we twee zeer energieke beestjes terug. Mauwie had opnieuw energie om haar jankconcert in te zetten en Saiko had duidelijk genoeg van de lange autorit én de bijhorende klaagzang en besloot daarom maar om te beginnen zagen (grommen) tegen Mauwie. Zo voelt het dus om met twee ruziënde kinderen op weg te zijn...

Na nog een "korte" rit van vier uur kwamen we dan eindelijk aan op onze eindbestemming: ons tijdelijke huisje in Christchurch (voorlopig zes maanden vastgelegd). We voelden ons meteen thuis: Saiko was door het dolle heen dat hij rondom het hele huis kan lopen en wou de rest van de dag voortdurend 'buiten spelen'. Mauwie is gewoon blij dat iedereen weer normaal doet zodat zij rustig kan verder slapen.

Onze beestjes trotseerden land, zee én lucht zodanig we weer allemaal samen konden zijn. Wat een fijn gevoel om deze blogpost te kunnen schrijven met een uitgetelde Saiko aan mijn voeten... Meer is er niet nodig om gelukkig te zijn!

Vooraanzicht van onze nieuwe woonst

Al het moois van Taupo

De voorbije dagen verbleven we in Taupo, dat bekendstaat voor het prachtige blauwe meer Lake Taupo. Hoewel ons gemoed voornamelijk beheerst werd door de grote reis die onze kleine diertjes maakten, zoals ook in het vorige blogbericht uitvoerig werd verhaald, hebben we uiteraard niet gewoon zitten wachten in de zetel. Aangezien er ook op werkvlak weinig te beleven valt (het is wachten op nieuws van de registratie bij de Social Workers Registration Board), zit er niet veel anders op dan alle toeristische attracties verkennen die Taupo waard is.

We begonnen met één van de vele "thermal walks" die het gebied rijk is. Denk bij dat woord niet meteen aan spa's en thermische baden (hoewel je die hier ook erg veel vindt), maar denk aan "stoom die uit de aarde komt". Taupo ligt in een vulkanische zone en volgens wetenschappers zou de aardkorst hier slechts 16km dik zijn, waardoor er enorm veel geothermische activiteit is. Dat resulteert in geisers, stoom die uit de aarde komt en natuurlijk voorkomende warmwaterbaden. Wij deden de wandeling in Craters of the Moon en werden op heel wat natuurlijke wonderen getrakteerd.

Craters of the Moon

Het Craters of the Moon gebied biedt niet enkel geothermische wandelingen, maar ook een heus mountainbikeparcours met 50 km waard aan tracks. Een hele tijd geleden hadden we in België elk een mountainbike, maar omdat iemand (lees: ik) ze niet op slot gedaan had, zijn beide fietsen helaas gestolen. Foei, België! Hoewel we dus zo'n mountainbike hadden, had ik eigenlijk nog nooit in echte "mountains" gefietst. Ik kon me er moeilijk iets bij voor stellen, maar kan je alleszins vertellen: je leert snel als je aan torenhoge snelheid naar beneden giert langs bomen en stenen.

Op 13 oktober koos ik als verjaardagsactiviteit voor een stevige wandeling naar de top van Mount Urchin (1392 meter). We haalden de top binnen de voorziene tijd maar werden daar al snel verrast door een fikse regenbui. Toen er ook nog dondergeluiden uit de wolken kwamen en Kenny zich luidop afvroeg "wat je eigenlijk moet doen als je in onweer verzeild geraakt op een berg", zette ik al snel een spurtje in naar beneden. In recordtempo waren we terug beneden, een uur sneller dan de voorziene tijd. 

In wandelingen uitkiezen zijn we blijkbaar allebei even goed: de volgende wandeling mocht Kenny uitkiezen. Hij koos voor de "Whakaipo Bay to Kinloch"- wandeling, eentje van 13 km. Omdat het ondertussen de kwartfinale van Rugby op TV was en Kenny, zoals een echte Nieuw Zeelander, liever daarnaar wou kijken had hij helaas half werk geleverd. Hij dacht immers dat het om een lusparcours ging... daar aangekomen bleek dat jammer genoeg niet zo en bleek het om 3 uur enkele rit te gaan. Het werd dus een stevig wandelingetje van 6 uur, gelukkig wel eentje met mooie uitzichten. 

Uitzicht over Lake Taupo

Verder maakten we nog wat korte wandelingen en brachten we een bezoek aan Roturua, Napier en Cape Kidnappers. Rotorua kon ons niet echt bekoren. Voor de liefhebbers hebben ze daar ook wel een prachtig geothermisch park, Hell's Gate genaamd. Verder is er, wat ons betreft, weinig te beleven. Napier blijkt de Art Deco hoofdstad van de wereld en staat daarmee meteen garant voor een prachtig straatbeeld. We hadden voorzien om ook een bezoekje te brengen aan een vogelkolonie die huist op Cape Kidnappers, maar toen we leerden dat het een wandeling van 8km (enkel) was, besloten we dat we vogels nu ook weer niet zo leuk vinden.

Het straatbeeld in Napier

Last but not least trakteerde Taupo ons ook al op twee voelbare aardbevingen. Eentje voelden we allebei: eerlijkheidshalve moeten we toegeven dat ze zo licht was dat we eerst dachten dat het een vrachtwagen was. Aangezien we hier in een vakantiepark zitten waar geen trucks rijden, was het wel snel duidelijk dat het een lichte aardbeving was. Geonet (een site die aardbevingen, vulkanen en tsunami's monitort in Nieuw Zeeland) bevestigde onze vermoedens. Enkele nachten later werd ik wakkergeschud van een tweede aardbeving. Kenny had ze ditmaal niet gevoeld, maar Geonet bevestigde mijn vermoeden opnieuw. De dag erop meenden we een derde aardbeving waar te nemen: het hele huis schudde inclusief laptop en TV. Het geschud bleef een tijdje aanhouden. Lang genoeg om ons af te vragen "is dit weer een aardbeving?". Net op het moment dat ik de "drop-cover-hold"-techniek wou toepassen (lees: onder de tafel kruipen om bescherming te zoeken) en Kenny de "run-away"-techniek (lees: naar buiten lopen) aan het toepassen was, begint hij plots onophoudelijk te lachen.... Blijkbaar kan de wind nogal hard waaien in zo'n ongeïsoleerd houten huisje...

Taupo leerde ons dus alleszins de voelbare aanwezigheid van de natuur: aardbevingen, vulkanen en een dunne aardkorst zijn hier in Nieuw Zeeland allemaal de normaalste zaak van de wereld. Om van dat gat in de ozonlaag en brandende zon nog maar te zwijgen. Het is even wennen als je uit België komt, waar baksteen en beton de gangbare norm is. We hebben duidelijk nog wat meer tijd nodig om echt goed voeling te krijgen met de natuur. Maar ach, beter een keertje teveel onder tafel kruipen dan een keertje te weinig! 

Twee kleine reizigers

Wie me volgt op facebook kan al raden waar ik het deze week over zal hebben: onze diertjes zijn eindelijk veilig aangekomen in Nieuw Zeeland! Wat een avontuur, een hond en een kat die de halve wereldbol rondreizen om hun baasjes terug te zien.

Aan het begin van deze, zeer spannende, week werden Saiko en Mauwie afgezet door het thuisfront op Schiphol. Wat hieraan voorafging was een enorme papierwinkel en meerdere dierenartsbezoeken gecombineerd met een zeer gezonde dosis stress. Ik vermoed dat de familie nu wel begrijpt wat ik bedoelde toen ik enkele weken geleden zei "wat ben ik blij dat wij al die extra stress er niet bij hebben moeten nemen." Ja, jullie knikten wel toen, maar zullen vast en zeker nadien nog veel gevloekt hebben op ons! 

Goed, Saiko en Mauwie verbleven maandag één nachtje in het dierenhotel. Dinsdag vertrokken ze dan ook echt met het vliegtuig en begonnen ze aan hun lange vlucht. De uren die daarop volgden waren op z'n minst gezegd om de muren van op te lopen. Om het wachten te vergemakkelijken had ik een trackingcode waarmee ik kon zien of de vlucht en ons "pakketje" goed was vertrokken en aangekomen. Na enkele uren had ik alle beschikbare info op de sites van VCK Logistics, Malaysian Airlines (inclusief de artikelen over de neergestorte vliegtuigen...) én de quarantainefaciliteit gelezen, maar niets kon me vertellen wat er ín de bakjes gebeurde, hoe het echt met onze diertjes ging...
Donderdagmiddag om 12u45 zouden ze landen. Door de quarantaine was me beloofd dat ze me zouden contacteren zodra ze nieuws hadden. Het hoeft niet gezegd dat ik vanaf 12u46 al aan het zeuren was over de "quarantaine die haar beloften niet nakomt" en al verschillende keren had nagekeken of ik wel voldoende ontvangst had met mijn GSM. Tegen 12u50 had ik al opgezocht of ik wel zeker het correcte nummer had doorgegeven aan de quarantaine. Helaas had de vlucht vertraging en eer de diertjes door de douane waren, was het al goed en wel 16u. De doemscenarios die door mijn hoofd gegaan zijn, houd ik even voor mezelf.

De dieren zijn dus goed en wel in Nieuw Zeeland geraakt en beginnen nu aan hun 10 dagen quarantaineperiode. Ik herinner me nog heel goed dat ik in België hele theorieën had, als voormalig hondengedragstherapeut, hoe het beter was om de beestjes niet te bezoeken tijdens deze periode: het zou hen verwarren, ze zouden teleurgesteld zijn als ze niet mee zouden mogen en de opwinding zou teveel zijn voor Saiko en zijn epilepsie. Tja, wat zijn theorieën toch mooi... Ze hingen nog in de lucht toen ik al geïnformeerd had naar de bezoekuren. 

Aangezien donderdag het bezoekuur al gedaan was, konden we hen pas vrijdag bezoeken. Vandaag maakten we dus een lange rit van Taupo naar Auckland én terug (7 uur rijden in totaal) om onze kleine "furry kids" eindelijk terug in de armen te sluiten. We brachten dekentjes en speelgoed mee. Saiko leek erg op zijn gemak in zijn nieuwe woonst, was erg blij met zijn nieuwe speeltje en leek vooral geïnteresseerd in wat er verder nog in de zak zat voor Mauwie. Mauwie daarentegen was wat meer van slag en kroop al snel in een bolletje tegen ons aan. Ze leek te denken "laat me nooit meer alleen" en toen we haar na ons bezoekje toch terug alleen op de grond moesten zetten, brak mijn ouderlijk poezenhart. Wat een geluk dat huisdieren nooit een eerste schooldag hebben en nooit alleen gaan wonen!

Het was een lange reis die onze hond en kat maakten. Het was spannend voor ons en we zullen helaas nooit weten hoe zij het beleefd hebben. We weten enkel dat ze in de quarantaine blijkbaar wel goed worden opgevangen en dat is alvast een hele geruststelling. We zijn alvast dolblij dat ons gezin weldra terug herenigd zal zijn maar pas op 25 oktober zullen we echt tevreden zijn want dan zijn we weer volledig. 

Voor hun vertrek

Registraties en frustraties

Week vier zit er alweer op, wat vliegt de tijd toch snel. Week vier was een zeer bewogen en drukke week. Hoewel ik in mijn vorige blogje schreef dat we de balans tussen ontspanning en stress nog wat positiever wilden maken, is ons dat niet gelukt. Belangrijkste boosdoener is mijn zoektocht naar werk. Het gaat allemaal niet zo vlot als ik zelf wel zou willen, zoals natuurlijk meestal het geval is bij solliciteren.

Ons aanvankelijke plan was om het aspect "locatie" open te laten. We hadden één of ander idyllisch idee van onszelf hoe we al solliciterend het hele land zouden doortrekken. Toerist én sollicitant in één klap. Het beste van twee werelden gecombineerd. Bovendien liet ik zo al mijn opties open en zou ik binnen de kortste tijd werk hebben. Neen, niet dus. Het is veel moeilijker dan dat. Blijkt dat "geen woonst hebben" eigenlijk een grote bron van stress is. Niet weten waar je vanavond of volgende week heen moet, is leuk als je op reis bent maar is enorm stresserend als je je wilt settelen of iets wilt bereiken.
Na wat nadenken en discussiëren besloten we toch om de rollen om te draaien en op zijn minst één factor al in orde te brengen. We kozen voor één vaste locatie van waaruit we dan verder alles zouden regelen. Omdat we vorig jaar alletwee verliefd geworden waren op Christchurch, zochten we daar een huisje. We vonden een gemeubelde huurwoning waar onze "harige kindjes" ook welkom zijn en sloten een contract af voor zes maanden met optie op langer. Daarmee is één stressfactor al uit de weg... Zou je denken natuurlijk, want bij het vastpinnen op één locatie komen natuurlijk ook weer de nieuwe vragen: "hebben we de juiste locatie gekozen?", "wat als we daar geen werk vinden?", "wat als we het daar niet leuk vinden?".
Van zodra onze diertjes "vrijgelaten worden" uit de quarantaine (25/10) trekken we dus naar Christchurch. Tot die tijd verblijven we in Taupo, waar alleszins veel te beleven valt.

Een bijkomende bron van stress is dat ik me moet registreren als sociaal werker. Dat houdt in dat je door "the board of social workers" wordt beoordeeld op je kunnen. Zelfs indien ze je aanvankelijke aanvraag goedkeuren, kan je hier pas volledig geregistreerd zijn nadat je twee jaar "onder supervisie" gewerkt hebt. Reden hiervoor is dat een aantal aspecten van sociaal werk heel eigen zijn aan Nieuw Zeeland zoals bvb. werken met Maori. Dat begrijp ik uiteraard allemaal wel, maar het hele gedoe maakt me erg onzeker. Er hangt bovendien enorm veel af van de registratie, want "geen registratie" betekent ook meteen "geen visum".
Een provisionele registratie plaatst me hopelijk ook wat sterker op de arbeidsmarkt. Tot hier toe sta ik nog geen stap verder met de sollicitaties en kreeg ik de ene negatieve boodschap na de andere. Het doet me sterk betwijfelen of hier wel echt zo'n groot tekort is aan maatschappelijk werkers. Op iedere vacature komt er immers altijd steevast een "enorm groot aantal kandidaten met een hoge expertise" op af. Wel Nieuw Zeeland, ga dan misschien niet internationaal gaan zeuren dat je een tekort hebt aan sociaal werkers!

Eén ding blijft dus wel hetzelfde of je nu in België zit of aan de andere kant van de wereld: solliciteren is vermoeiend en frustrerend. Het rationele deel van mezelf weet uiteraard ook wel dat ik nog niet moet panikeren en dat we hier pas vier weken zijn. Alles is nog mogelijk. Vier weken zou zelfs nog gewoon een vakantie kunnen zijn. In België heb ik trouwens veel langer gesolliciteerd. Ja, dat zegt het rationele deel van mezelf. Alleen is dat deel niet zo erg vaak aan het woord...

Waikato River - Taupo

Huka Falls - Taupo

Just for fun: a food rant

Zij die me goed kennen weten dat eten één van mijn grootste passie's is. Het mag dus ook niet verbazen dat eten behoorde tot de dingen waar ik het meeste naar uitkeek, maar ook de dingen die ik het meeste zou missen bij onze verhuis naar Nieuw Zeeland. De voorbije dagen en weken heb ik een lijstje bijgehouden van eten dat ik mis én eten dat hier lekkerder is. Ik zet het even voor jullie op een rijtje:

- Drinken: er is hier een geweldig aanbod van lekkere zoete drankjes, zoals de New Zealand made L&P (Lemon and Paeroa) of een enorme variëteit aan Lipton zoals Lipton Strawberry Daiquiri. Helaas moet je daarvoor wel het ruime aanbod aan Belgische bieren opgeven of de Lipton Ice Tea met bruis.
- Snacks: Notenmengelingen vind je in alle samenstellingen en smaken, chips niet. Geen Croky Bolognese, geen Lay's paprika, geen peper en zout, .... En neen, "chicken" en "BBQ" zijn geen lekkere smaken! En "vinegar" al zeker niet...
- Groenten: je vindt een aantal groenten die je bij ons zelden of nooit vindt zoals yams en tamarillo. Maar witloof is hier nergens te vinden en courgettes en paprika's zijn duur.
- Frietjes: neen, neen en nog eens neen. Neen, geen frietjes, geen frikandellen, geen mexicano, geen joppiesaus, ... Wel fish and chips. Dat compenseert een beetje maar niet zo heel erg veel.
- Mc Donalds: doet mayonaise op zijn cheeseburger, dat behoeft geen extra uitleg. Dan moet je daarbij bedenken dat mayonaise elders amper te verkrijgen is.
- Brood: hoewel ze andere zaken adverteren met slogans zoals "the best thing since sliced bread", hebben ze blijkbaar het gesneden brood ook nog niet echt uitgevonden. Het is moeilijk om een brood te vinden dat zowel de kwaliteiten "lekker", "krokant" als "gesneden" heeft.

Genoeg gezeurd over het eten. Eigenlijk wil de waarheid dat we hier nog geen enkele keer slecht gegeten hebben. Mits een beetje "common sense" kan je eender welk restaurant of café binnenwandelen en lekker eten. Om nog maar te zwijgen van het enorme aanbod aan lekkere muffins en taarten. Men kent hier in Nieuw Zeeland zeker en vast wat van lekker eten!

Een overzichtje van week 3

Het is alweer vrijdagavond in Nieuw Zeeland en dus tijd om een overzicht te geven van onze voorbije week. De grootste verandering in deze week is wel dat we eindelijk een soort van routine gevonden hebben. Het blijft een vreemde mix tussen ontspanning en stress, maar de verdeling is ondertussen 80% ontspanning - 20% stress. Een balans die alleszins beter is dan wat we vroeger hadden. Elke dag wordt er wel gesolliciteerd of worden er andere belangrijke zaken geregeld, maar elke dag is er ook plaats voor ontspanning en plezier.

Deze week voltooiden we alle must-do's in Auckland en deden we zelfs nog wat extra's. We brachten een bezoek aan Waiheke Island, One Tree Hill, Onehunga Dress smart (outlet shopping), New Lynn en gingen naar de Go Dutch shop in  Henderson (en kochten daar paprika chips en gouda kaas).
Op woensdag waren we door de standaard toeristische attracties heen en besloten we om op de kaart een nieuwe bestemming uit te zoeken. We vielen op een enorm groen stuk niet ver van Auckland: the Waitakere Ranges. Waauw, wat een prachtig gebied. We deden de 'scenic drive', een route die zijn naam niet gestolen heeft. Onze ogen werden op heel wat moois getrakteerd en we wisten meteen weer waarom we zo verliefd zijn op Nieuw Zeeland: waar je ook beslist heen te gaan, er is altijd garantie op prachtige uitzichten.
Donderdag sloten we onze drie weken in Auckland in stijl af met een etentje in de Sky Tower. Met zijn 328 meter is deze toren de hoogste van het zuidelijk halfrond. Opnieuw garantie op prachtige uitzichten dus. Nadien trokken we nog even het nachtleven in en werden we herinnerd aan de vriendelijkheid van de Nieuw Zeelanders. We praatten een hele avond met "echte kiwis" (niet de vogel, niet het fruit, maar de mens) die ons een hart onder de riem staken.

Deze ochtend kwam er een einde aan ons Auckland-avontuur en vertrokken we naar Paihia in the Bay of Islands. We verblijven opnieuw in een kleine studio en dit tot volgende week woensdag 7 oktober. De komende dagen plannen we vooral nog meer ontspanning in. We hopen de balans te brengen naar 90% ontspanning - 10% stress.

De kleine hoeveelheid stress die we nog steeds ervaren is trouwens niet enkel afkomstig van solliciteren, maar ook van de moeilijkheden bij het overbrengen van onze dieren. Deze week werd er al heel wat over en weer gebeld met het thuisfront omwille van allerlei pop-up problemen. Een test die afgenomen moet worden van Saiko kan blijkbaar niet gebeuren in België. Uiteindelijk werd het beestje zijn bloedstaal naar Duitsland opgestuurd en hopelijk komt het binnenkort dan ook met een positief resultaat terug. Ondertussen wordt ons ook gevraagd om te bewijzen dat we onze kat al langer dan 12 maanden hebben (ze is ondertussen al meer dan elf jaar) en wat de geldwaarde is van Saiko en Mauwie (zodanig men eventueel BTW kan aanrekenen op onze geïmporteerde huisdieren). De hoeveelheid administratie die we al hebben moeten doen om ons gezin te herenigen is enorm. Ons huis verkopen was een pak gemakkelijker. Al bij al mogen wij natuurlijk niet klagen, want 90% van deze stress valt eigenlijk op het thuisfront (waarvoor nogmaals heel erg veel dank!).

Het blijft een zeer vreemde balans, zelfs al is de verdeling 90-10. Soms kunnen we enorm genieten van al het moois rondom ons, maar dit kan dan plots verstoord worden door een heel klein stemmetje dat zich afvraagt "wat als we niet lang van al dit moois mogen genieten?". Op het ene moment lopen we over van zelfvertrouwen door kleine overwinningen (leren links rijden, koken met Nieuw Zeelandse producten, een telefoontje in het Engels doen), en op andere momenten kunnen we volledig uit ons lood geslagen zijn doordat we bvb. simpele vragen aan de kassa niet verstaan (toegegeven de vraag "wilt u een vuilniszak bij uw aankopen?" is niet meteen de vraag die je aan de kassa verwacht). Wie had ooit gedacht dat ons huis verbouwen en verkopen het gemakkelijke stuk was?

Auckland by night

Fairy Falls - Waitakere Ranges

Waiheke Island

Auckland en auto's

10 dagen staan er al op onze Nieuw Zeeland - teller. De tijd vliegt voorbij en toch voelt het niet altijd zo aan. Soms lijkt het alsof er al hele weken voorbij zijn gevlogen. Dat heeft vermoedelijk wat te maken met het tempo waarmee we erin zijn gevlogen. Ondertussen hebben we een Nieuw Zeelandse bankrekening mét Nieuw Zeelandse centjes erop én hebben we zelfs al een auto aangekocht. De aankoop van de auto was een attractie op zich. Menig auto werd aan een testrit onderworpen, men moet toch zeker zijn van de aankoop nietwaar? Links rijden zorgt dan weer op zijn beurt voor de nodige spanning. Uiteindelijk kozen we voor een zeer betrouwbare, zuinige en recente wagen. Wie ons goed kent, fronst nu zijn wenkbrauwen. Ja, je leest dat goed: wij maakten zowaar een verantwoordelijke keuze! (Alles is hier omgekeerd, remember).

Our new ride

Onze nieuwe auto brengt ons enorm veel vrijheid en zorgt ervoor dat we eens wat andere plaatsjes kunnen bezoeken. Daarmee is meteen ook gezegd waar we deze week onze tijd mee hebben gevuld: buiten het Auckland Central Business District gaan! En waauw, wat een mooie plaatsen hebben we ontdekt. Een groot deel van het online reisadvies zal je aanraden om bij een trip naar Nieuw Zeeland vooral niet teveel tijd te besteden in Auckland. Menig reiziger (en zo ook wij vorig jaar) neemt dit advies aan en blijft meestal maar een dag of twee in Auckland. Net genoeg om, met bijhorende jetlag, Queen Street (de belangrijkste winkelstraat) even op en af te lopen. Nu we hier wat langer zijn, kan ik dit advies alleen maar tegenspreken. Auckland heeft zoveel meer te bieden: een mooie wandeling op Mount Eden, winkelen in Ponsonby, de sjieke buurten en rose gardens in Parnell, het grote meer en kleine strand in Takapune, sheepworld, ... Ik kan zo nog wel even doorgaan: de vele verschillende suburbs maken van Auckland een fantastische en diverse plek. Onze auto maakt het gemakkelijk om al deze mooie buurten te verkennen, maar ondertussen hebben we ook al ondervonden dat het openbaar vervoer hier van een zeer goed niveau is. Met de bus en trein kom je gemakkelijk overal. Eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat ik ongeveer een weekje tijd nodig had om al het moois van Auckland naar waarde te schatten. It grows on you, zou men zeggen in het Engels. De jetlag zal er wel voor iets tussen zitten.

Onze eerste twee weken zijn alvast goed verlopen. We regelden wat we wilden regelen en zitten op schema (voor zover er een schema is). Ik ben gestart met solliciteren en dat betekent op dit moment vooral wachten, wachten, wachten, ... Ik blijf het moeilijk hebben met de schaarste aan goede chipssmaken (zelfs geen paprika?!), maar kan mijn pijn verzachten met de overdaad aan ander lekker, en voor ons exotisch, eten. We zijn elkaar nog niet beu, wat ook een voordeel is. Af en toe vragen we ons wel luidop af hoe alles verder zal verlopen: zal emigreren leuk blijven? Wie zal het zeggen? ... 

Lammetjes voederen in Sheepworld