New Plymouth

"Wat een luxe hé, om 8u 's ochtends kunnen vertrekken thuis en toch je vlucht van 8u40 met gemak halen." Zo begon mijn dinsdagochtend, met een bewieroking van het gemak van de Nieuw-Zeelandse binnenlandse vluchten: niet inchecken, geen bagagecontrole,...  Prachtig toch. "Of misschien vervloek ik mezelf straks wel en gaat dat eigenlijk niet" voegde ik er al lachend aan toe.
Het leek alsof mevrouw de GPS me gehoord had en me dringend een lesje wou leren, want nog geen minuut later wees ze ons vriendelijk op het bestaan van een file op onze route... Een rit die normaal slechts 10 minuten in beslag neemt, duurde nu iets meer dan een half uur.

Eenmaal de klok na 8u30 aangaf, besefte ik goed genoeg dat het kantje boordje zou worden. Toen ik kwam aangerend bij de gate zei men droogweg "oh, you want to go to New Plymouth? That flight has left." Aan de manier waarop de man zo rustig bleef, en aan het feit dat ik de vlieger nog kon zien staan, vermoedde ik dat men mij vooral een lesje wou leren over 'te laat komen' en wist ik dat ik mijn beste trucs ging moeten bovenhalen. Ik haalde mijn allerbeste filmische theatrale gezichtsuitdrukkingen boven en zei stilletjes, met een droevig gezicht "but I have a job interview this afternoon". Het personeel keek eventjes naar elkaar en haalde de telefoon boven. Er werd wat over en weer gebeld en ik mocht beginnen lopen. Uiteraard bedankte ik hen uitgebreid en ik begon aan een lange spurt richting het vliegtuig. Om exact 8u40 zat ik op het vliegtuig, klaar om te vertrekken richting New Plymouth en alweer één wijsheid rijker: ook in Nieuw Zeeland moet je beducht zijn op files. 

Eenmaal aangekomen in New Plymouth keerde mijn geluk en ging alles vlotjes. Ik maakte me klaar voor jobinterview nummer 1 (voor probation officer) en werd prompt uitgenodigd om jobinterview nummer 2 (voor programme facilitator) meteen dezelfde dag te doen (in plaats van de dag nadien). Hoe een jobinterview verlopen is, is altijd wat moeilijk te zeggen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik hier en daar niet altijd tevreden was over mijn eigen antwoorden, maar over het algemeen houd ik er een goed gevoel aan over. Over het rollenspel dat ik moest doen voor jobinterview nummer 2 kreeg ik wel feedback en die was unaniem lovend: uitdrukkingen zoals "we're impressed" en "well done" werden gebruikt. De enige opmerking was dat ik mogelijks had kunnen openen met een gebed of lied, maar dit werd me vergeven omdat ik dat onmogelijk had kunnen weten. Ik vermoed dat ik het dus goed gedaan heb, maar je weet natuurlijk nooit of er nog iemand was die het beter deed. We wachten dus nog even verder af en normaal gezien weet ik binnen de twee weken of ik een nieuwe werknemer van Department of Corrections wordt. Laten we allemaal samen hopen... 

Doordat mijn jobinterview van woensdag verzet was naar dinsdag, had ik dus een hele woensdag om New Plymouth te verkennen. Aangezien er nu toch een beetje hoop inzat dat New Plymouth mogelijks onze nieuwe thuis zou worden, nam ik de job om de stad te 'keuren' heel ernstig. Ik begon met een ontbijt in Petit Paris met een overheerlijke croissant en een chocoladebroodje en werd daar getrakteerd op de beste ontbijtkoeken die ik in Nieuw Zeeland al was tegengekomen. Ik bedankte de vrouw uitgebreid en nam nog twee éclairtjes mee voor Kenny (die in ongeveer 20 seconden werden verorberd door hem). New Plymouth kon zowaar wel eens een uitstekende plek worden om te wonen, bedacht ik. Daarna bezocht ik het Pukekura park, een gigantisch park in het midden van de stad. Ik testte verschillende bankjes uit in het park en las een boek, genietend van de zon. Menig inwoner van New Plymouth complimenteerde mij op mijn uitstekende keuze van bankjes en plekjes in het park. Daarna ging ik naar de Brooklands zoo, een gratis mini-zoo in het midden van het park: er waren aapjes, alpaca's en kunekune varkentjes. Meer heb ik niet nodig om een fijne dag te hebben. Nadien trok ik terug naar het centrum van de stad voor een overheerlijke lunch. Het werd me al snel duidelijk dat New Plymouth een "funky stadscentrum" heeft, zoals een andere toerist het zo leuk verwoordde. Er zijn enorm veel trendy eetplaatsen, cafés en een overvloed aan leuke kledingwinkels. In de namiddag bezocht ik het Puke Ariki museum, wat me werd aangeraden door de mensen die me geinterviewd hadden. Er was net een tentoonstelling over Taranaki (de regio waarin New Plymouth zich bevindt). Ik leerde er over de geologie van de regio: de aanwezigheid van de (actieve) vulkaan, de ligging op de grens van twee tektonische platen en daarmee dus de aardbevingsgevoeligheid. 

Het was een drukke dag maar op het einde kon ik me een goed beeld vormen over New Plymouth en de interessante mix die de stad te bieden heeft tussen een "funky stadscentrum" en een weelderige natuur en kuststreek. In sé heeft New Plymouth voor elk wat wils, maar het blijft er rustig omdat, daar wees een inwoner van New Plymouth me op, weinig mensen geïnteresseerd zijn in de stad en er zijn daardoor niet zo veel bezoekers. Na een grondig onderzoek wist ik het dus met voldoende zekerheid: ja, New Plymouth, jij mag onze nieuwe thuis worden! 

Pukekura Park