"Waarom schrijf je niet meer". Het is een vraag die me de laatste tijd vaak gesteld wordt. Het klopt, het is al maanden geleden dat ik nog iets neerschreef op deze blog. Daar is een reden voor en vandaag wil ik die even toelichten. In het verleden betekende het stilzwijgen op deze blog vaak een dipje of een mindere periode. Wees gerust, dat is deze keer absoluut niet het geval. Alles gaat zijn gangetje hier in Nieuw Zeeland. We zijn 'aan het settelen', we hebben ons plekje gevonden. Hier in het boerendorpje van Te Awamutu in ons witte farmhouse hebben we eindelijk rust gevonden, na jaren zoeken. Af en toe lach ik er mee "is dit dan volwassen zijn?". Maar zo is het wel: die wervelwind in onze hoofden is verdwenen, die voortdurende drang om 'alles op te pakken en weg te wezen', dat steeds knagende gevoel van niet op de juiste plek te zijn, weten dat er iets ontbreekt. Wanderlust noemde ik het drie jaar geleden in mijn allereerste blogpost. Nu weet ik wel beter: we hadden ons plekje gewoon nog niet gevonden.
Daarmee is meteen de vraag beantwoord, 'waarom schrijf je niet meer?': omdat ons leven niet meer past in "verhuizen naar Nieuw Zeeland". Het avontuur is geweest, de sprong is gesprongen, de stappen zijn gezet. We verhuizen niet meer, we zijn verhuisd. Dit is het nu: leven in Nieuw Zeeland. Enkele weken geleden stelde iemand me de vraag "where is home for you?". Een vraag die me gedurende anderhalf jaar (en eigenlijk zelfs veel langer) altijd een beetje pijn deed, een vraag waar ik het antwoord nooit echt op wist. Deze keer antwoordde ik zonder nadenken: Te Awamutu. Het boerendorp met zijn 9500 (en twee) inwoners, onze nieuwe thuis. Het leven kan simpel zijn...
 |
| 2014 - onze eerste reis naar Nieuw Zeeland |
