Over papegaaien en heimwee

Ongeveer een drietal weken geleden werden Kenny en ik papegaaienouders. Croky is het vijfde gezinslid dat ons leventje helemaal perfect maakt. Zoals elke goede papegaaienmama trek ik 100 foto's per dag, film ik elke beweging die Croky maakt en kan ik uren naar hem staren. Zonder twijfel is hij de mooiste, liefste, beste en braafste papegaai van de hele wereld en ver daarbuiten. Ik betrap mezelf erop dat ik later naar het werk vertrek en vroeger naar huis ga, om meer bij Croky te kunnen zijn. Dat is uiteindelijk een goede zaak, want eigenlijk deed ik tot hiertoe bijna elke dag overuren. 's Ochtends spring ik met plezier uit bed: de ochtendmomentjes met Saiko en Croky zijn fantastisch. Ik glunder van trots als Croky in zijn kooi zit te brabbelen in zijn eigen gekke taaltje en ben helemaal verliefd als hij 's avonds in slaap valt op mijn schouder. Begrijp me niet verkeerd: een papegaai heeft zo zijn vervelende kantjes, zoals eten op de muren, elke dag de vuile kooi uitkuisen, ... Maar dat nemen we erbij natuurlijk. We zijn volledig omgevormd tot "crazy bird people", compleet met handige vogel-rugzak (jawel, zodat Croky overal mee naartoe kan) en vogelkamer (een kamer voor de vogel, welteverstaan).

Ik schreef het een tweetal weken geleden nog: het leven is simpel tegenwoordig en zoveel jaar geleden zou ik nooit durven dromen hebben dat ik zou zijn waar ik nu ben: droomhuis (al is het dan een huurwoning), droomauto, droomgezin, droomjob voor zowel Kenny als ik. Vorige maand vierden we onze emigratieverjaardag: het is nu één jaar en één maand geleden dat we voet zetten op Nieuw Zeelandse bodem. Er wordt wel eens gezegd dat je bij veranderingen alle seizoenen moet doorlopen en dat je je nadien beter zal voelen, of dat er duidelijkheid zal komen. Wij beginnen aan onze tweede zomer hier in Nieuw Zeeland. In alle opzichten verschilt deze zomer van onze eerste maanden in Nieuw Zeeland. De ontdekkingstocht is voorbij, we hebben ons plekje gevonden. In plaats van visa-stress kunnen we nu genieten van het mooie weer. Op veel vlakken hebben we die langverwachte duidelijkheid inderdaad gevonden, we voelen ons thuis hier aan de andere kant van de wereld. Het zit wel goed en we zijn gelukkig. Ondertussen weten we ook dat heimwee altijd een inherent deel van ons emigratie-leven zal zijn. Het is een stukje van onszelf geworden, de dagdagelijkse realiteit. Hoe goed we het ook zullen hebben, hoe fijn het hier ook is, we zullen het nooit kunnen delen met onze Belgische familie en vrienden. Het sluimert altijd een beetje op de achtergrond, als een kleine stemmetje in het achterhoofd. Er zijn dagen waarop het voelt alsof het gisteren was dat we afscheid namen, dat het gemis weer even intens voelt als op die eerste dag. Er zijn dagen dat de heimwee bijna afwezig is, dat ik er amper aan denk. Maar altijd is er de schaduw van de heimwee. Je leert er mee leven. Zo worden moeilijke zaken ook een normaal onderdeel van het alledaagse leven. Of zoals men ook weleens zegt: je kan de goede momenten niet appreciëren als je nooit moeilijke momenten hebt. Gelukkig hebben we naast onze twee harige kindjes nu ook een gevederd kindje om ons te troosten als het moeilijk wordt.

De droomauto

Croky

Gelukkig

Over 11 dagen verjaar ik. Dan word ik dat getal waar een 3 voor staat in plaats van een 2. Daar loop ik al ongeveer 10 jaar over te zeuren. Gewoon, omdat ik het een akelige gedachte vond: "ouder worden". Elk jaar wordt het getalletje een beetje hoger en daar kan je helemaal niets aan doen. Het is niet te stoppen... En zaken die buiten je controle vallen zijn over het algemeen akelig, zo is dat nu eenmaal.
Maar vandaag was het anders. Wat een bewogen twee weken waren het al, meteen ook de verklaring waarom een blogje zo lang op zich liet wachten. Vorig weekend kochten we een tweede wagen, die hebben we nodig omdat Kenny morgen ook begint te werken. We hebben een tijdje gezocht vooraleer we deze auto kochten. We wilden immers de perfecte wagen: zuinig, verantwoordelijk, ruim, nieuw en goedkoop. We kochten volledig het omgekeerde: een rode sportwagen waar ik al jaren van droomde. Een mens leeft maar één keer hé. Een paar dagen later kregen we nog beter nieuws: de papegaai waar we al een tijdje op aan het wachten waren, was klaar om het nest te verlaten. Gisteren gingen we dus naar Kerikeri (5 uurtjes rijden hiervandaan) en haalden we ons nieuwe gezinslid op. Croky is alles wat je maar kan wensen van een papegaai. Hij is ongelooflijk flink, braaf en gemakkelijk, een kinderdroom die werkelijkheid wordt.

En dus was het vandaag anders. Tijdens de ochtendwandeling amuseerde Saiko zich rot, hij sprong en snuffelde en probeerde konijntjes te vangen (zonder succes uiteraard, want hij was aangelijnd). Ik moest er spontaan van lachen, wat een geschenk is het toch om iets dat je zo graag ziet zo gelukkig te zien. Het leven kan simpel zijn, en dat is het de laatste tijd ook. Ik geniet van de ongelooflijke traagheid van mijn bestaan, zonder complexiteiten. Toen overviel het me plots, dat ik over 11 dagen verjaar. Ik was even uit het oog verloren dat ik dus 30 word binnenkort. Ik vond het plots geen akelige gedachte meer, dat er een 3 in plaats van een 2 komt. Met mijn verjaardag zo dichtbij leek het maar normaal om me even af te vragen wat mijn verjaardagswensen zouden zijn. Ik moest even hard nadenken en kwam toen tot de conclusie: neen, er is niets meer dat ik nog zou willen. Vandaag ben ik perfect gelukkig.
Ik had me zoveel jaren geleden niet kunnen indenken dat ik hier nu zou zijn als ik ooit 30 werd. Maar vandaag de dag zou ik nergens anders willen zijn. Het is goed zo. Dat heet dan gelukkig zijn...

Croky