Aanvaarding

De emigratiedip, of emigratiedepressie zoals ik het even geleden omschreef, heeft ons een tijdje in de greep gehad. Jawel, jullie lezen dat juist: "gehad". Er is licht aan het einde van de tunnel, de zon schijnt terug aan de hemel. Aanvaarding durf ik het noemen. De langverwachte aanvaarding heeft ons bereikt. Net zoals de emigratiedepressie, kwam de aanvaarding volstrekt onverwacht. Niet zoals een donderslag bij heldere hemel, zoals het cliché dat wel eens wil hebben. Neen, eerder zoals een zachte roosgekleurde zonsopgang, traag opkomend maar onmiskenbaar aanwezig en niet te negeren.

De aanvaarding neemt een andere gedaante aan dan we verwacht hadden. Als in de sprookjes hadden we gehoopt op een "ze leefden nog lang en gelukkig", je weet wel zonder ooit nog negatieve emoties te voelen. In plaats van sprookjesachtige dromen, kregen we een aanvaarding onder de vorm van realiteit. Het gebeurde vorige week, toen ik op het werk mijn stoute schoenen aantrok om onze moeilijke situatie te bespreken (kenny's werkloosheid en onze intrinsieke onmogelijkheid om New Plymouth leuk te vinden). Zoals verwacht was de manager enorm begripvol en sedertdien bekijken we samen de mogelijkheden om te verhuizen naar een andere regio, mét behoud van mijn job. 

Er viel een last van onze schouders, nu er weer mogelijkheden in het verschiet zijn. Opeens besefte ik dat we al die tijd dat het moeilijk was, op geen enkel moment overwogen hebben om Nieuw Zeeland te verlaten. Het land stond geen enkel moment ter discussie, de stad daarentegen... We zijn hier nu negen maanden en in die periode hebben we nog geen enkele keer gedacht dat verhuizen naar Nieuw Zeeland een slecht idee was. Daartegenover staat dat we al ongeveer 100.000 keer hebben bedacht dat verhuizen naar New Plymouth niet onze slimste zet was.

Het besef dat we nog steeds onze droom aan het beleven zijn, zij het dan op de verkeerde locatie, gaf ons gemoed een boost. Tegelijkertijd beseften we ook dat gemis nu eenmaal een inherent onderdeel is van emigreren. De aanvaarding houdt dus eigenlijk meer in dat we het emigratieproces aanvaarden, met al zijn ups en downs. Misschien moesten we ten volle beseffen dat we voor Nieuw Zeeland kiezen om ook de minder leuke kantjes te kunnen omarmen. 

Het gemis is niet gestopt. Er gebeurt vanalles in België: leuke zaken, minder leuke zaken, erg droevige zaken en fantastische toffe zaken. Het leven gaat voort daar in België, ook zonder ons. Het positieve is dat ook ons leven vooruitgaat, zonder België. We leerden op onze eigen benen staan en werden op een paar maandjes tijd een pak wijzer. Het allerbelangrijkste is wel dat we rust gevonden hebben, in ons hoofd en in ons dagelijks leven. Aanvaarding heeft zo zijn positieve kanten.

Besneeuwde Taranaki

The Pinnacles

Het wonderlijke leven in het kleine New Plymouth

New Plymouth is een prachtige, rustige en gezellige stad. Het is ook een bijzonder kleine en erg geïsoleerde stad. We wonen hier nu vijf maanden en in die periode hebben we de moeilijkheden om je te vestigen in een dergelijke afgelegen stad uit de eerste hand ervaren. Toen we vijf maanden geleden naar hier trokken, hadden we geen idee dat verhuizen naar New Plymouth moeilijker zou zijn dan onze maandjes in Christchurch. Nieuw Zeeland is Nieuw Zeeland, dachten we.

Fout, Nieuw Zeeland is niet overal hetzelfde. New Plymouth is de definitie van "the middle of nowhere", het centrum van Zakkemakke. De dichtstbijzijnde grote stad is drie uur rijden, in eender welke richting. Er wonen pakweg 70.000 inwoners in het district New Plymouth (dus niet enkel in de stad maar ook in omliggende dorpjes). De stad werd ook verkozen als "the best small city in the world". Het kernwoord daar is niet "best" maar wel "small", anders kan het wat misleidend zijn. Ik ben er vast van overtuigd dat New Plymouth de ideale plaats is om kinderen groot te brengen. Ik ben trouwens niet de enige die dat gelooft, want Nieuw Zeeland zelf heeft New Plymouth verkozen als één van de beste plaatsen om je kinderen op te voeden. Dat klopt ook, er zijn tal van leuke en gratis activiteiten voor kinderen.
Laat de realiteit nu echter wel zijn: wij hebben geen kinderen (en zijn niet meteen van plan om aan gezinsuitbreiding te beginnen). Dus wat hebben wij hier verloren in dit afgelegen en rustige kinderparadijs?

De voorbije maanden hebben we ons uiterste best gedaan om ons onder te dompelen in het bruisende sociale leven van New Plymouth. Helaas, zo eenvoudig bleek dat niet. New Plymouth is een heel hechte community. Dat heeft zo zijn voordelen, zoals toen we geen meubels hadden en mijn collega's me uit de nood hielpen. Maar dat betekent ook dat bijna iedereen die hier woont, hier al zijn hele leven woont. Mensen hebben geen nood aan nieuwe vrienden, ze hebben hun zelfde kliekje dat ze al zo lang hebben. Bovendien hebben ze hier geen skydiveclubs of vliegclubs zoals dat er wel was in Christchurch, dat maakte het voor ons persoonlijk natuurlijk wat gemakkelijker om mensen te leren kennen.
Vorige week verloor ik een beetje de moed, hoe kon het toch zo moeilijk zijn om nieuwe mensen te ontmoeten. Ik keerde naar "meetup", een soort sociaal netwerk waar je "in real life" kan afspreken met anderen. In grotere steden is meetup een ideale tool om gelijkgezinden te ontmoeten. In New Plymouth is er echter bijzonder weinig keuze. Vol goede moed trok ik naar mijn eerste meetup. Daar toegekomen merkte ik al snel dat de opkomst bijzonder lauw was. Er waren slechts twee anderen: een eenzame moeder en een depressieve dragqueen. Toegegeven, hoewel niet helemaal wat ik ervan verwacht had, werd het een fijne avond.

Het is moeilijk. In een kleine geïsoleerde stad je weg vinden en een nieuw leven opbouwen kent zo zijn eigen beproevingen. Op zich lukt het ons aardig en we ontmoetten al vele interessante mensen. Maar toch... Zullen we het volhouden in het slaperige New Plymouth of zullen we toch terug verlangen naar the Big City Life? Dat is de vraag die ons bezighoudt...