The end...

"Waarom schrijf je niet meer". Het is een vraag die me de laatste tijd vaak gesteld wordt. Het klopt, het is al maanden geleden dat ik nog iets neerschreef op deze blog. Daar is een reden voor en vandaag wil ik die even toelichten. In het verleden betekende het stilzwijgen op deze blog vaak een dipje of een mindere periode. Wees gerust, dat is deze keer absoluut niet het geval. Alles gaat zijn gangetje hier in Nieuw Zeeland. We zijn 'aan het settelen', we hebben ons plekje gevonden. Hier in het boerendorpje van Te Awamutu in ons witte farmhouse hebben we eindelijk rust gevonden, na jaren zoeken. Af en toe lach ik er mee "is dit dan volwassen zijn?". Maar zo is het wel: die wervelwind in onze hoofden is verdwenen, die voortdurende drang om 'alles op te pakken en weg te wezen', dat steeds knagende gevoel van niet op de juiste plek te zijn, weten dat er iets ontbreekt. Wanderlust noemde ik het drie jaar geleden in mijn allereerste blogpost. Nu weet ik wel beter: we hadden ons plekje gewoon nog niet gevonden.

Daarmee is meteen de vraag beantwoord, 'waarom schrijf je niet meer?': omdat ons leven niet meer past in "verhuizen naar Nieuw Zeeland". Het avontuur is geweest, de sprong is gesprongen, de stappen zijn gezet. We verhuizen niet meer, we zijn verhuisd. Dit is het nu: leven in Nieuw Zeeland. Enkele weken geleden stelde iemand me de vraag "where is home for you?". Een vraag die me gedurende anderhalf jaar (en eigenlijk zelfs veel langer) altijd een beetje pijn deed, een vraag waar ik het antwoord nooit echt op wist. Deze keer antwoordde ik zonder nadenken: Te Awamutu. Het boerendorp met zijn 9500 (en twee) inwoners, onze nieuwe thuis. Het leven kan simpel zijn...

2014 - onze eerste reis naar Nieuw Zeeland

België

Van ultieme zenmodus tijdens mijn 10-daagse Vipassana cursus ging ik over naar extreme stress. Jullie lazen het in de voorgaande blog, de nachtmerrie van iedere emigrant: er is iets mis op het thuisfront en je moet halsoverkop thuis zien te geraken. Dat wordt even moeilijk als je in Fiji bent... Een vier uur durende busrit naar de luchthaven was het begin van mijn lange terugreis. Daar aangekomen ontdekte ik dat ik over Los Angeles zou vliegen en, beter nog, dat ik daarvoor ook een ESTA visum nodig had (wat ik uiteraard niet had op dat moment). Het personeel was enorm begripvol en hielp me om een last minute aanvraag te doen, maar het mocht niet baten: de goedkeuring van het visum kwam net zo'n 10 minuten te laat. Ongewild en ongepland bleef ik dus een nachtje langer in Fiji. De volgende dag begon ik, goed voorbereid én met het juiste visum, aan mijn vlucht naar België. Het was de eerste keer dat ik zo ver alleen zou vliegen, maar gelukkig had ik mijn nieuw aangeleerde meditatietechniek om me bezig te houden. Het was trouwens verbazingwekkend hoe kalm en rustig ik bleef, gezien de omstandigheden, meteen een bewijs dat de cursus zijn vruchten afwierp. Ondertussen hield het thuisfront me op de hoogte met medische updates en leerde ik dat de situatie aan het opklaren was, het ergste leek voorbij.

Ik bleef vijf dagen in België, ik had immers ook verplichtingen op het werk hier in Nieuw Zeeland. De vijf dagen waren op z'n zachtst uitgedrukt "intens". Het was een bizarre mengeling tussen blij zijn om iedereen weer te zien en beseffen waarom je in België bent. Een vakantie was het zeker en vast niet, maar toch was het fijn om iedereen weer eens "live" te kunnen zien. Gezien de omstandigheden was het ook een goede beslissing om op de vlieger te springen en naar België te komen. Er zijn nu eenmaal momenten waarop Skype en Whatsapp niet voldoen. Als alles even uitzichtloos lijkt, dan heb je je familie dicht bij jou nodig. Tijdens de vijf dagen dat ik in België was, ging de gezondheidstoestand van mijn vader gelukkig weer de goede kant op.

Het waren bange uren, op de bus, in het hotel, op de luchthaven en op het vliegtuig. Ik heb het geluk gehad dat de hele situatie een goede afloop kende. Het had erger gekund en toen ik het Vipassana center verliet wist ik niet welke kant de situatie zou opgaan. Het was een korte trip naar België, maar misschien wel een hele belangrijke. De trip liet me inzien dat ik ver weg ben, maar toch ook heel dichtbij. Ik besefte voor het eerst tijdens onze emigratie dat er wel degelijk de mogelijkheid is om naar de familie te gaan indien het nodig is. Op de terugweg naar Nieuw Zeeland besefte ik nog een tweede belangrijk iets: zowel op weg naar België, als op weg naar Nieuw Zeeland had ik het gevoel "op weg naar huis te zijn". Ik begreep plots dat ik geen heimwee hoefde te hebben. Integendeel, ik zou net gelukkig moeten zijn: ik heb het geluk om twee plaatsen te hebben op deze aarde die ik oprecht mijn thuis kan noemen.

Vipassana

Jullie lazen het in de vorige blog: op 28 december 2016 nam ik het vliegtuig naar Fiji, op weg naar een 10-daagse Vipassana cursus.

De eerste vraag die vermoedelijk bij jullie opkomt: "wat is Vipassana?". Vipassana is een meditatietechniek die wel 25 eeuwen oud is. Buddha onderwees de techniek en hij bereikte er verlichting mee. Vipassana betekent letterlijk "de dingen zien zoals ze zijn". De techniek wordt aangeleerd in 10-daagse cursussen door middel van opgenomen lessen van S.N. Goenka, een Burmese/Indische Vipassana leraar die ondertussen overleden is.

Vergeet meteen alles wat je denkt te weten of te verstaan onder "meditatieretraites". Een Vipassanacursus is geen retraite. Integendeel, het is vermoedelijk het moeilijkste wat ik ooit ondernomen heb. Gedurende de 10 dagen zijn er een aantal regels waar alle studenten zich aan moeten houden: zich onthouden van doden, stelen, seksuele activiteit, spreken en het gebruik van bedwelmende middelen. Het niet spreken, ofte "noble silence", houdt ook in geen gebaren, geen oogcontact, niet schrijven,... en uiteraard geen smartphones! "Niet doden" lijkt op het eerste zicht gemakkelijk, maar bedenk dan even dat Fiji een tropisch eiland is met een overvloed aan gigantisch grote kakkerlakken... Verder mediteren de studenten van een Vipassana cursus ongeveer 11 uur per dag. De dag begint om 4u30 en eindigt om 21u30.

De eerste drie dagen van de cursus leerden we "anapana", wat zoveel betekent als "bewustzijn van de ademhaling". Gedurende drie dagen, dat is dus 33 uur mediteren, richtten we ons bewustzijn naar de ademhaling, verder niets. Tijdens deze 33 uur dienden we onze ademhaling te observeren, zoals die gewoon gebeurt, zonder er iets aan te veranderen. Klinkt simpel? Think again! De menselijke geest is iets wonderlijks. In deze 33 uur heb ik zaken bedacht en overdacht en uitgedacht waar ik voorheen nooit op zou kunnen komen. Ik viel zelfs in slaap... Mijn bewustzijn probeerde alles om maar niet te moeten letten op mijn ademhaling. Meerdere keren per dag vroeg ik me af: "waarom ben ik hier?". Ik moest wel gek zijn om 33 uur alleen maar te letten op mijn ademhaling. Ik was er 100 % van overtuigd dat verlichting niet op deze manier bereikt kon worden en ik mijn tijd aan het verdoen was. Wie wil er trouwens verlichting? Zo belangrijk is dat nu ook weer niet...

Op dag vier werd ons de eigenlijke techniek van Vipassana aangeleerd. We leerden letten op de sensaties die zich voordeden op het lichaam: koude, warmte, jeuk, pijn, .... Fijn, de volgende dagen en uren zou ik dus bezig zijn met het observeren van mijn pijn. Ik bleef me afvragen waarom ik ooit op het fantastische idee gekomen was om 110 uur te gaan mediteren. Maar toen, op dag vijf gebeurde er iets wonderlijks. Plots begreep ik alles, ik begreep intrinsiek wat Vipassana wilde zeggen. Ik begreep wat het wilt zeggen om "de dingen te zien zoals ze zijn". Ik begreep "de zin van het leven" en de eeuwenoude vraag "wat het betekent om gelukkig te zijn". Plots was alles helder: het geluk, de verlichting zit in dit moment, dit ene moment. Want dit moment is het enige moment waar je zeker van bent. Gisteren is voorbij en van het volgende moment kunnen we nooit zeker zijn. Ik heb zo lang gezocht, zoveel gelezen maar nooit begrepen. Maar op dag vijf van mijn Vipassana cursus werd alles eindelijk duidelijk. Het lijkt bijzonder simpel zoals ik het hier neerschrijf en je zou kunnen denken "duh dat weet ik al, moet je daarom 110 uur gaan mediteren". Grappig, dat is net hetzelfde wat ik tegen Kenny zei toen hij terugkwam van zijn cursus... Er is een enorm verschil tussen weten op intellectueel niveau en begrijpen door ervaring. Dit blijft een blog en er is zo weinig plaats en tijd om alles tot in de puntjes uit te leggen. Bovendien is iedereen zijn ervaring anders. Maar voor mij persoonlijk leek mijn eerdere depressieve episode over het "doelloos" zijn plots zo onbelangrijk.

De volgende dagen werkte ik geduldig verder. Na ieder meditatie-uur voelde ik me lichter en lichter worden. Het bleef een moeilijke en zware cursus, maar ik wist op z'n minst waarom ik daar was.

Op dag negen werd ik in de vroege ochtend, 4 uur 's ochtends, gewekt door de leerkracht. Ze sprak me aan in de gang "ik moet met jou praten, ik zal buiten op je wachten". Aangezien dit een cursus is waar je niet mag praten, wist ik meteen dat het fout zat. Leerkrachten spreken je niet zomaar aan, de enige mogelijke optie was dat Kenny gebeld had en dat er dus iets zou zijn met de familie. Met een klein bang hartje, maar een verrassend kalme geest, volgde ik haar naar de "teacher's only zone". Ik herinner me nog woord voor woord wat ze zei, alsof elk woord zorgvuldig gekozen was "your husband called, your father is very ill, you have a flight to go to Europe tonight". Ze gaf me haar telefoon met de boodschap dat ik zoveel buitenlandse telefoontjes mocht maken als ik wou en dat ze op me zou wachten in de keuken. En zo eindigde mijn Vipassana cursus en begon mijn onverwachte trip naar België.

Het Vipassana center in Fiji

De tuin van het Vipassana center

Voor wie geïnteresseerd is in een Vipassana cursus: ze worden ook in België gegeven. https://www.dhamma.org/nl/schedules/schpajjota 

Donker

Het is lang geleden dat ik nog aan de computer zat om een blog te schrijven, enorm lang. Daar is een reden voor. Of beter gezegd: daar zijn meerdere redenen voor. Het zijn intense weken geweest en er is veel gebeurd.

Het gaat terug tot ergens in November. In mijn laatste blog schreef ik over het verwezenlijken van alle dromen en doelen die ik tot dan toe had. Het was een wonderbaarlijk gevoel, althans in het begin. Het duurde eigenlijk niet lang tot dit heerlijke, zelfvoldane gevoel plaatsmaakte voor een donkere wolk. Ik kan zelf niet echt zeggen wanneer het gebeurde, maar plots leek het alsof mijn hele wereld donker werd. Waar ik eerst op wolkjes liep, leek er nu een storm in mijn hoofd te woeden. Niets leek nog goed te gaan, niets was goed genoeg. Hoewel ik mijn job enorm graag deed, had ik moeite om uit mijn bed te komen en me weer voor een zoveelste dag naar het werk te slepen. Het werd zomer, de dagen werden langer en de zon scheen vaker en warmer. Maar ik kon er niet van genieten, voor mij voelde de wereld donker en koud. De feestdagen kwamen eraan en ik voelde me alleen maar eenzaam. Kerst en Nieuwjaar vieren was het laatste waar ik aan wou denken. Ik voelde me moe, overwerkt, ondergewaardeerd en alleen. Meer nog, ik voelde me doelloos. Waar moest ik naartoe, nu ik op 30-jarige leeftijd alles had bereikt waar ik van droomde. Er was niets waar ik nog naar wilde streven en in plaats van gelukkig te zijn met wat ik had, werd ik depressief omdat er niets meer te willen viel.
Ik heb lang getwijfeld of ik dat wel met de wereld wou delen. Ik heb het altijd belangrijk gevonden om een eerlijk beeld te schetsen van emigratie en dus deelde ik tot hier toe al mijn hoogtes en laagtes. Maar deze keer leek het anders. Deze keer was het donkerder, zwaarder dan ooit tevoren. Dit diepe dal moest voor de wereld verborgen blijven. Ik wou immers niet dat het thuisfront in België zich zorgen zou maken. En dus schreef ik niet... dagen en weken schreef ik niet.

Het werden moeilijke weken in November en December en ik hield het verborgen voor de buitenwereld. Dat zou me vast ook wel nog een tijdje gelukt zijn, maar het was Kenny die me erop wees dat het zo niet verder kon. Hij raadde me aan een Vipassana cursus te volgen, dezelfde die hij zes maanden voordien ook had gevolgd toen hij zich "doelloos" voelde. Onder het motto "baadt het niet dan schaadt het niet", zocht ik informatie op. Alle cursussen in Nieuw Zeeland bleken volgeboekt tot april 2017 en zo lang kon ik niet wachten. Ik besloot dus om me in te schrijven voor een cursus in een ander centrum. Op 28 december 2016 nam ik het vliegtuig naar Fiji om daar een 10-daagse cursus Vipassana te volgen. Wat daar gebeurde, wat Vipassana is en hoe het me heeft geholpen, dat is een aparte blog waard.