België

Van ultieme zenmodus tijdens mijn 10-daagse Vipassana cursus ging ik over naar extreme stress. Jullie lazen het in de voorgaande blog, de nachtmerrie van iedere emigrant: er is iets mis op het thuisfront en je moet halsoverkop thuis zien te geraken. Dat wordt even moeilijk als je in Fiji bent... Een vier uur durende busrit naar de luchthaven was het begin van mijn lange terugreis. Daar aangekomen ontdekte ik dat ik over Los Angeles zou vliegen en, beter nog, dat ik daarvoor ook een ESTA visum nodig had (wat ik uiteraard niet had op dat moment). Het personeel was enorm begripvol en hielp me om een last minute aanvraag te doen, maar het mocht niet baten: de goedkeuring van het visum kwam net zo'n 10 minuten te laat. Ongewild en ongepland bleef ik dus een nachtje langer in Fiji. De volgende dag begon ik, goed voorbereid én met het juiste visum, aan mijn vlucht naar België. Het was de eerste keer dat ik zo ver alleen zou vliegen, maar gelukkig had ik mijn nieuw aangeleerde meditatietechniek om me bezig te houden. Het was trouwens verbazingwekkend hoe kalm en rustig ik bleef, gezien de omstandigheden, meteen een bewijs dat de cursus zijn vruchten afwierp. Ondertussen hield het thuisfront me op de hoogte met medische updates en leerde ik dat de situatie aan het opklaren was, het ergste leek voorbij.

Ik bleef vijf dagen in België, ik had immers ook verplichtingen op het werk hier in Nieuw Zeeland. De vijf dagen waren op z'n zachtst uitgedrukt "intens". Het was een bizarre mengeling tussen blij zijn om iedereen weer te zien en beseffen waarom je in België bent. Een vakantie was het zeker en vast niet, maar toch was het fijn om iedereen weer eens "live" te kunnen zien. Gezien de omstandigheden was het ook een goede beslissing om op de vlieger te springen en naar België te komen. Er zijn nu eenmaal momenten waarop Skype en Whatsapp niet voldoen. Als alles even uitzichtloos lijkt, dan heb je je familie dicht bij jou nodig. Tijdens de vijf dagen dat ik in België was, ging de gezondheidstoestand van mijn vader gelukkig weer de goede kant op.

Het waren bange uren, op de bus, in het hotel, op de luchthaven en op het vliegtuig. Ik heb het geluk gehad dat de hele situatie een goede afloop kende. Het had erger gekund en toen ik het Vipassana center verliet wist ik niet welke kant de situatie zou opgaan. Het was een korte trip naar België, maar misschien wel een hele belangrijke. De trip liet me inzien dat ik ver weg ben, maar toch ook heel dichtbij. Ik besefte voor het eerst tijdens onze emigratie dat er wel degelijk de mogelijkheid is om naar de familie te gaan indien het nodig is. Op de terugweg naar Nieuw Zeeland besefte ik nog een tweede belangrijk iets: zowel op weg naar België, als op weg naar Nieuw Zeeland had ik het gevoel "op weg naar huis te zijn". Ik begreep plots dat ik geen heimwee hoefde te hebben. Integendeel, ik zou net gelukkig moeten zijn: ik heb het geluk om twee plaatsen te hebben op deze aarde die ik oprecht mijn thuis kan noemen.