Cats and dogs... deel 2

Wat we al zo lang aan het uitstellen waren, hebben we enkele weken geleden eindelijk gedaan: de dierenarts haar mening vragen over onze epileptische hond en onze vliegplannen. Bleek dat we ons veel zorgen hebben gemaakt om weinig reden: gezien de aanvallen van Saiko nog helemaal niet zo talrijk zijn (eentje per maand) zijn er geen bijkomende gevaren. Permission to fly dus...

Eindelijk tijd om de vliegplannen wat meer te concretiseren. We begonnen met de vraag: vliegen Saiko en Mauwie mee met ons of vliegen ze apart? Na erg veel nadenken besloten we dat ze een aparte vlucht zouden nemen. We zullen veel geruster zijn als ze helemaal ok zijn aangekomen in Nieuw Zeeland en als blijkt dat al hun papieren in orde zijn. Gezien ze dus niet met ons meevliegen moeten we noodgedwongen een beroep doen op een dierentransportfirma. Particulieren mogen immers hun huisdieren niet persoonlijk aanbieden aan de cargo van een vliegmaatschappij. We namen contact op met een aantal transportfirma's: Zoo Logistics, VCK logistics en Animals 2 fly. Meteen al de volgende dag kregen we van alle drie een offerte terug. De drie diensten waren even vriendelijk en gaven allemaal erg goede info. We gaan vermoedelijk met VCK Logistics in zee, wat zou betekenen dat ze zullen vliegen met Singapore Airlines.  

Daarna namen we contact op met de quarantainefaciliteit die het dichtste bij onze nieuwe woonplaats ligt: Qualified Pet Services in Auckland. Zij hebben nog een plaatsje vrij voor Saiko en Mauwie in september 2015. Ze gaven ons vooral erg goed nieuws: honden en katten van België hoeven maar 10 dagen in quarantaine en geen maand zoals we dachten. We waren enorm blij om dit te horen! De plaats kan echter pas definitief geboekt worden nadat de rabiës bloedtest in orde is.

Nu is het dus op naar de volgende stap voor onze huisdiertjes: de rabiës bloedtest. Van zodra er een goede uitslag is, begint het hele proces van testen en inentingen en kunnen we een plaats in de quarantainefaciliteit vastleggen. Alle testen moeten ook onderzocht worden door een labo in Lelystad (Nederland) en gelegaliseerd door de VWA (voedsel en waren inspectie in Nederland). Het wordt aangeraden om ongeveer zeven maanden op voorhand te beginnen. Het eerstvolgende dierenartsbezoekje staat gepland in januari 2015. Ik kijk alvast niet echt uit naar deze administratieve rompslomp en de diertjes kijken allicht ook niet echt uit naar alle spuitjes. Maar ach, een droom bereik je nu eenmaal niet zomaar!

Nog enkele links voor de geïnteresseerden:
http://www.biosecurity.govt.nz/enter/personal/pets/cats-and-dogs
http://www.dierentransport.com/
http://www.zoologistics.nl/ 
http://www.animalstofly.com/index.php/nl/ 
http://www.qualifiedpet.co.nz/

Moed

"Was ik maar zo moedig als jullie, dan zou ik ook wel willen emigreren." Het kan je misschien verbazen, maar deze uitspraak hebben we al een aantal keer gehoord in de voorbije maanden. Bij het vertellen van onze emigratieplannen, worden we steevast bewierookt voor onze moed. Klaarblijkelijk zijn er veel mensen die maar wat graag de grote oversteek zouden maken, maar het ontbreekt hen aan moed...

Dat is best vreemd, want ik voel me helemaal niet moedig. Ik zou mezelf ook niet omschrijven als een erg moedig persoon. Nee, ik heb best van heel erg veel dingen schrik en ik sta zeker niet op de eerste rij bij uitdagende activiteiten. Meer nog, als ik aan ons grote avontuur denk, zijn er momenten dat de angst mij bijna de keel toeknijpt. Soms breekt het angstzweet mij spontaan uit als ik mij het moment probeer te visualiseren dat we de vlieger opstappen. Moedig? Ik? Helemaal niet dus...

"Als je dan zoveel schrik hebt, waarom doe je het dan?", hoor ik je luidop denken. In mijn opinie heeft het niets met moed te maken. Als je iets zo graag wilt, dan overstijg je de angst vanzelf. De immense schrik die ik soms ervaar, is niets vergeleken met de intensiteit waarmee ik mijn droom wil najagen. Avontuur is voor 99% "echt willen" en slechts voor 1% "durven", als je het mij vraagt...

Vlamingen in de wereld

4 juni 2014 namen we deel aan een infonamiddag van Vlamingen in de wereld, een organisatie voor Vlamingen die emigreren, geëmigreerd zijn, of zijn teruggekeerd. Een interessante namiddag waar we vooral aan wat mensen "uit het wereldje" wat gerichte vragen konden stellen. Ook aan ons werden enkele vragen gesteld met een klein artikeltje en foto op de site van VIW tot gevolg... Het artikel lees je hier. Onze leeftijd is helaas niet geheel correct, we zijn geen 24 maar wel 27 en 28 jaar.

To submit or not to submit?

Helemaal onderaan de pagina staat hij dan: een kleine blauwe knop met "submit". Toch even slikken hoor. Een moment pauze, want dit is een belangrijke muisklik. We tellen zelfs af: 3 ... 2... 1... "submit".
Daar gaat hij dan, onze Expression of Interest. Nieuw Zeeland weet nu officieel dat we interesse hebben in hen.

En nu begint het lange wachten: na de Engelse test en na het invullen van een tiental pagina's over alle details van ons leven , rest er ons nu alleen nog wachten. "We zitten in the pool", zeggen we dan, zoals echte kandidaat-emigranten dat zeggen. Uiteindelijk wil dat zoveel zeggen als "nu moeten we zes maanden wachten". Zes lange maanden kunnen we in dat zwembad vol visumaanvraagjes zitten. Als we geluk hebben, kiest Nieuw Zeeland ons uit en dan kan het verhaal echt beginnen. Als we geen geluk hebben... Tja, er is nog altijd plan B... Nieuw Zeeland weet het nog niet, maar wij komen er aan: of Nieuw Zeeland dat nu wil of niet!

Impulsbeheersing

In een vorige blog sprak ik over twijfels en gevoelens. Twijfels zijn een inherent deel aan het emigratieproces. Denk ik, het is voor mij ook de eerste keer. Soms zijn er momenten dat je denkt "waar zijn we in Godsnaam mee bezig..." en "het is nog niet te laat om ons te bedenken". Maar op andere momenten slaan die gevoelens helemaal om. Dan is er weer dat verlangen, dat vuur, die enorme drang om de andere kant van de wereld te ontdekken. Momenten waarop ik nog net niet begin met inpakken. Op zo'n momenten weet ik weer helemaal waarom we die stap willen zetten. Diep vanbinnen voel ik dan dat het juist zit: dit is het, dit is wat ik wil doen. Alternatieven lijken plots niet meer zo aantrekkelijk en zo mooi is België nu ook weer niet. Het gras is groener aan de overkant... 

Plots lijkt een jaar nog zo lang. Zou er echt geen mogelijkheid zijn om nu al te vertrekken? Waarom proberen we het niet gewoon? We laten het huis achter, we zeggen onze job op en we boeken de eerste vlucht naar Nieuw Zeeland. En dan kunnen we beginnen leven, dan begint het pas echt. Oh, wat gaan we genieten van die heerlijke frisse lucht, de mooie bergen, het groene gras (want natuurlijk is het daar ook echt groener) en het helderblauwe water. Al onze zorgen zullen vergeten zijn en vanaf dan zal alles van een leien dakje lopen.

...

En dan komt de ratio terug. Gelukkig gebeurt dat altijd op tijd. Een enorme hoeveelheid impulsbeheersing is er soms voor nodig. Dat is nu net emigreren: een bijzonder evenwicht tussen "je dromen volgen" en "nu nog niet". Een fijne balans tussen een sprong in het diepe en afwachten. Wie kiest voor avontuur moet ook leren dat het beste verhaal niet in één nacht geschreven wordt. Zoiets noemt men, denk ik, ook wel eens "uitgesteld genot". Soms wou ik dat ik het hele boek op één dag kon schrijven: dan wist ik meteen waar dit avontuur ons zou brengen en hoe het zou aflopen. Maar dan zouden we niet ten volle kunnen genieten van de hele aanloop: het "nu nog niet"-deel is minstens even spannend als wat er op volgt... 

Cape Reinga - Nieuw Zeeland

Geslaagd!

Ondertussen kregen we onze resultaten van de IELTS-test en we zijn beiden geslaagd! Ik een 8.0 en Kenny een 7.5. We hebben dat dus supergoed gedaan!

IELTS - test: hoe goed is onze Engelse taalkennis?

Wie wil verhuizen naar Nieuw-Zeeland en een visumaanvraag wil indienen, zal eerst moeten bewijzen dat zijn kennis van de Engelse taal voldoende is. Men test dit door kandidaat-emigranten een IELTS-test te laten afleggen (International English Language Testing System).

Wij deden deze test op zaterdag 10 mei 2014. Goed voorbereid trokken we naar Brussel om daar aan de test deel te nemen. We waren blijkbaar niet de enigen met dat idee: ongeveer zo'n 200 anderen deden met ons mee. Alles was heel officieel en het gaf ons wel een gek gevoel: dit is de eerste grote stap richting emigratie... Nu wordt het echt! 

Het eerste deel van de test was in de voormiddag: een luisteroefening, een leesoefening en een schrijfoefening. Van 9u tot 12u werden we zeer uitvoerig getest. We waren beiden al een beetje (heel erg) moe. Toch waren we er nog niet vanaf: er volgde nog een spreektest. Kenny ging als eerste en bracht het er (denken we) goed vanaf. Ik mocht echter pas om 17u, dus moesten we de tijd wat doden in Brussel. Om 17u15 (de spreektest duurt niet zo lang) zat het er dan eindelijk op voor ons allebei en mochten we weer huiswaarts keren.

En nu is het wachten geblazen... De resultaten worden bekend gemaakt op 23 mei 2014!

Gevoelens, twijfels en zekerheden

Elke beslissing heeft voor- en nadelen, aan elk verhaal zit een positieve en een negatieve kant. Hoe groter de beslissing, hoe groter ook de gevolgen. Als we het dus hebben over zo'n ingrijpende beslissing als een emigratie naar de andere kant van de wereld, kan je wel denken dat de gevolgen enorm zijn. Niet alleen voor ons, maar voor alle betrokken partijen. En soms,  heel soms, is het eens nodig om alles op een rijtje te zetten. Soms slaat de twijfel toe... En dat is niet meer dan normaal!

"Waarom doe je dit toch?", vragen zoveel mensen zich af. Dat is de hamvraag, de vraag die je voortdurend zal horen: van zodra je mensen gaat vertellen over je plannen tot wellicht lang nadat je al verhuisd bent. Dus wees voorbereid: waarom doe je dit? Voor mezelf weet ik hier zeker het antwoord op: de rust, de andere manier van leven, het stressloze bestaan, de pracht van het land, maar ook het avontuur, nieuwe dingen leren, nieuwe zaken ontdekken, de mogelijkheden, ... De redenen zijn talrijk.
Ja, er zijn ook redenen waarom ik het niet zou doen. Er zijn zaken die me doen twijfelen, dat lijkt me logisch: familie en vrienden. Je neemt hen niet mee, velen zullen ons niet kunnen komen bezoeken, zij zullen nooit zien waarom het land ons zo aantrekt. We zullen de schoonheid van het land en het avontuur van ons nieuwe leven niet echt ter plaatse met hen kunnen delen. Dat maakt de beslissing zo moeilijk: iets is zoveel leuker als je het kan delen met de mensen van wie je houdt...

De twijfels zijn normaal, althans dat denk ik toch. Het is nu eenmaal een grote verandering, we laten alles achter wat we kennen en vooral alles waar we de voorbije jaren hard voor gewerkt hebben. Sommigen verklaren ons zot: eigen huis, vast contract,... waarom laat je dat achter? En dan komt het: dan komen de mensen met hun eigen verklaring: "Het is een vlucht", "ben je zeker dat je niet gewoon wegvlucht?". En daar zit je dan: je mag nog zo zeker zijn van je eigen betoog, maar deze vraag doet je even twijfelen: "vlucht ik echt weg?". Tja, een beetje wel: Nieuw Zeeland heeft nu eenmaal zaken te bieden die ik graag wil en natuurlijk hoop ik dat het daar beter is. We zouden niet verhuizen als we al op voorhand overtuigd waren dat het daar slechter zou zijn... Maar vluchten... Wat een woord... Het heeft zo'n negatieve bijsmaak: alsof ik het hier niet fijn vind, alsof er hier niets is wat me kan houden, alsof ik hier ongelukkig ben. Neen, dat allemaal niet: in die zin is het absoluut geen vlucht. Eerlijk waar, ik vind het fantastisch hier in België. Maar misschien vind ik het gewoon nog net iets fantastischer in Nieuw Zeeland?

Gevoelens, twijfels, maar ook zekerheden. Ze zijn allen deel van ons nieuwe avontuur: het avontuur dat stilaan ons dagelijkse leven volledig binnensluipt. Nu de knoop is doorgehakt, is elke dag een stapje dichter bij het avontuur. Dat is spannend en fantastisch... en ook een beetje beklijvend en droevig. Maar door alle twijfels en gevoelens heen, is er één zekerheid die ons recht houdt: wij verhuizen naar Nieuw Zeeland!

Cats and dogs

Emigreren doe je niet alleen, dat zegt men wel vaker. Iedereen in je omgeving wordt in de beslissing betrokken: familie en vrienden hebben ieder hun eigen mening en gevoelens bij het hele gebeuren. Maar dan zijn er nog onze pluizige viervoetige vrienden. De beslissing heeft ook op hen een hele grote invloed, maar hun mening kunnen we niet vragen. Dit berichtje handelt dan ook over emigreren met huisdieren.

Het begint al bij de grote vraag: nemen we onze huisdieren mee? Zelf hebben wij twee huisdieren: een negen jaar oude poes Mauwie en een zes jaar oude Amerikaanse Cocker Spaniël Saiko. Twee dieren die voor ons erg veel betekenen. We hebben dan ook al erg veel nagedacht over de vraag: "wat met de dieren?". Vrij snel wist ik dat ik het land niet zou willen verlaten, als mijn twee viervoeters niet met ons mee zouden kunnen gaan. Toch heeft deze beslissing heel wat twijfels met zich meegebracht: zo moeten de beestjes een hele maand in quarantaine, kunnen we hen dit wel aandoen? Om dan nog maar te zwijgen van de lange vlucht... 28 uur op een vliegtuig... zouden ze dit überhaupt wel overleven? Saiko heeft daarenboven ook nog eens epilepsie, is het dan wel een goed idee? Allerlei rampenscenarios zijn al door ons hoofd gepasseerd. Maar uiteindelijk komen we altijd op hetzelfde terug: eens we in Nieuw Zeeland zijn, gaan de twee het daar best naar hun zin hebben. Mauwie kan haar oude dag doorbrengen door te jagen op allerlei tamme Nieuw Zeelandse vogeltjes en Saiko kan naar hartelust nieuwe wandelpaden ontdekken. Er zijn al vele viervoeters hen voorgegaan, dus de vlucht en de quarantaine zal ook voor onze eigen dieren wel vlot verlopen.


Maar hoe pak je zo'n dierenverhuis nu precies aan? Er komt alleszins heel wat bij kijken...

Voorafgaand aan de hele reis dien je reeds in het thuisland een aantal stappen te doorlopen. Meer informatie daarover vind je via deze link. Je begint idealiter een zestal maanden op voorhand, want dan dienen zowel hond als kat een rabies inenting te krijgen. Beide dieren moeten ook een microchip krijgen en natuurlijk een geldig dierenpaspoort hebben. Naar de aanloop van het vertrek moeten ze nog een aantal inentingen krijgen en gezondheidstesten doorlopen. De juiste uitleg vind je via de link hierboven.

Wanneer je hond of kat uit België komt, moet hij of zij één maand in quarantaine. De duur van quarantaine kan soms verschillen afhankelijk van het herkomstland. Er zijn op heden vier bedrijven die geregistreerd zijn om katten of honden in quarantaine te nemen. Je boekt dus best goed op voorhand een plaatsje voor je dieren. Van zodra je de correcte vertrekdatum weet, kan je een plaats boeken.

Er zijn een aantal bedrijven gespecialiseerd in de emigratie van huisdieren. Een voorbeeld is VCK Logistics.  Dit bedrijf helpt je meer concreet met de verhuis van je dieren. Zo moeten ze bvb. een speciale reisbench hebben, die aan alle eisen van de vliegmaatschappij voldoen. VCK Logistics helpt je ook bij het boeken van een juiste vlucht. Gaan wij met dit bedrijf in zee? Dat weet ik nog niet, we zullen hen alvast een offerte vragen, dat kan eenvoudigweg via hun site.

Dit was dus, in een notendop wat informatie over een emigratie met huisdieren. Misschien heb jij nog vragen of punten waar je aan denkt, laat me die gerust weten. Wijzelf hebben immers ook nog veel vragen. Gaandeweg zullen we die wel oplossen... en dan plaats ik er vast en zeker een berichtje over!



Links:
http://www.biosecurity.govt.nz/commercial-imports/animal-imports/registered-quarantine-facilities
www.biosecurity.govt.nz/enter/personal/pets/cats-and-dogs 
www.dierentransport.com

Wat voorafging...

Emigreren is niet iets wat je eventjes snel doet. Neen, er gaat een enorm lang denkproces aan vooraf, althans bij ons toch. Dit jaar werd eindelijk de knoop doorgehakt: wij verhuizen naar Nieuw Zeeland! Maar om aan te tonen dat we voor een dergelijke beslissing niet over één nacht ijs gegaan zijn, wil ik hier even het verhaal vertellen van "ons beslissingsproces".

Wie ons kent, zou ons misschien omschrijven als impulsief en avontuurlijk. We staan niet altijd gekend om onze zeer doordachte beslissingen. Deze beslissing was daarom in veel opzichten voor ons erg speciaal. We deden er maar liefst twee jaar over om de knoop door te hakken! Het verhaal begint al in 2012, tevens het jaar van ons huwelijk. Ergens binnenin ons kriebelde er iets, toen nog een kleine kiem van een onbestemd gevoel. Alletwee hadden we zin voor avontuur, een onbeschrijfbare drang om nieuwe zaken te ontdekken. Hoewel we een zeer stabiel leven hadden (beiden een goede job, een aanstaand huwelijk en net een huis gekocht) hadden we het gevoel dat er iets miste. Voor mij kwam de doorbraak toen ik hoorde over het Duitse woord "Wanderlust", een lust om de wereld te ontdekken: dat was er dus mis met mij...

In 2012 bleef het bij vage plannen: we lazen veel over andere landen, volgden blogs van mensen die ons voorgegaan waren, ... Het bleef bij deze vage plannen, er werden geen beslissingen genomen, maar het begrip "emigreren" sloop ons dagelijkse leven binnen. Voor we het wisten spraken we wel erg veel over emigreren en we kenden bijna elke emigratiewetgeving van de landen van onze voorkeur. Het bleef echter bij interesse. We hadden nooit durven denken op dat moment dat we echt zouden luisteren naar dat kriebelende gevoel vanbinnen.

De dagen kropen voorbij en hoewel onze levens uiteraard niet stil stonden bleef dat gevoel aanwezig: dat onbestemde gevoel, die drang naar avontuur. Zonder het zelf te beseffen werden de plannen concreter: we zochten geen info meer op over "zomaar eender welk land", we zochten specifieker: Australië en Nieuw Zeeland hadden onze aandacht getrokken. Al snel werd dat enkel nog Nieuw Zeeland. De andere kant van de wereld, down-under, avontuurlijker wordt het niet meer. We merkten bij onszelf dat we geen langetermijnplannen meer maakten, want misschien woonden we binnenkort wel in een ander land.

Al die tijd waren we nog nooit effectief in Nieuw Zeeland geweest. We hadden het land gekozen op basis van een aantal "rationele" factoren, zoals de taal, de fantastische natuur, de mentaliteit,... Om nog meer factoren aan ons beslissingsproces toe te voegen, vonden we dat we dit alles "aan den lijve" moesten ondervinden. In januari 2014 gingen we voor een maand naar Nieuw Zeeland. Reeds na enkele dagen wisten we het zeker: dit wordt onze nieuwe thuis! Dat onbestemde gevoel vanbinnen kreeg eindelijk een bestemming: het land van de kiwi. Ik had het gevoel dat dit land gemaakt was op mijn maat, ik voelde me er helemaal op mijn plaats. Thuisgekomen lieten we alles nog even bezinken en enkele weken later werd de knoop definitief doorgehakt. Het emigratieproces werd definitief en officieel opgestart door ons in te schrijven voor de eerste stap, namelijk de IELTS-test. Deze test doen we op 10/05/2014...