Emigreren doe je niet alleen, dat zegt men wel vaker. Iedereen in je omgeving wordt in de beslissing betrokken: familie en vrienden hebben ieder hun eigen mening en gevoelens bij het hele gebeuren. Maar dan zijn er nog onze pluizige viervoetige vrienden. De beslissing heeft ook op hen een hele grote invloed, maar hun mening kunnen we niet vragen. Dit berichtje handelt dan ook over emigreren met huisdieren.
Het begint al bij de grote vraag: nemen we onze huisdieren mee? Zelf hebben wij twee huisdieren: een negen jaar oude poes Mauwie en een zes jaar oude Amerikaanse Cocker Spaniël Saiko. Twee dieren die voor ons erg veel betekenen. We hebben dan ook al erg veel nagedacht over de vraag: "wat met de dieren?". Vrij snel wist ik dat ik het land niet zou willen verlaten, als mijn twee viervoeters niet met ons mee zouden kunnen gaan. Toch heeft deze beslissing heel wat twijfels met zich meegebracht: zo moeten de beestjes een hele maand in quarantaine, kunnen we hen dit wel aandoen? Om dan nog maar te zwijgen van de lange vlucht... 28 uur op een vliegtuig... zouden ze dit überhaupt wel overleven? Saiko heeft daarenboven ook nog eens epilepsie, is het dan wel een goed idee? Allerlei rampenscenarios zijn al door ons hoofd gepasseerd. Maar uiteindelijk komen we altijd op hetzelfde terug: eens we in Nieuw Zeeland zijn, gaan de twee het daar best naar hun zin hebben. Mauwie kan haar oude dag doorbrengen door te jagen op allerlei tamme Nieuw Zeelandse vogeltjes en Saiko kan naar hartelust nieuwe wandelpaden ontdekken. Er zijn al vele viervoeters hen voorgegaan, dus de vlucht en de quarantaine zal ook voor onze eigen dieren wel vlot verlopen.
Maar hoe pak je zo'n dierenverhuis nu precies aan? Er komt alleszins heel wat bij kijken...
Voorafgaand aan de hele reis dien je reeds in het thuisland een aantal stappen te doorlopen. Meer informatie daarover vind je via deze link. Je begint idealiter een zestal maanden op voorhand, want dan dienen zowel hond als kat een rabies inenting te krijgen. Beide dieren moeten ook een microchip krijgen en natuurlijk een geldig dierenpaspoort hebben. Naar de aanloop van het vertrek moeten ze nog een aantal inentingen krijgen en gezondheidstesten doorlopen. De juiste uitleg vind je via de link hierboven.
Wanneer je hond of kat uit België komt, moet hij of zij één maand in
quarantaine. De duur van quarantaine kan soms verschillen afhankelijk
van het herkomstland. Er zijn op heden vier bedrijven die geregistreerd zijn om katten of honden in quarantaine te nemen. Je boekt dus best goed op voorhand een plaatsje voor je dieren. Van zodra je de correcte vertrekdatum weet, kan je een plaats boeken.
Er zijn een aantal bedrijven gespecialiseerd in de emigratie van huisdieren. Een voorbeeld is VCK Logistics. Dit bedrijf helpt je meer concreet met de verhuis van je dieren. Zo moeten ze bvb. een speciale reisbench hebben, die aan alle eisen van de vliegmaatschappij voldoen. VCK Logistics helpt je ook bij het boeken van een juiste vlucht. Gaan wij met dit bedrijf in zee? Dat weet ik nog niet, we zullen hen alvast een offerte vragen, dat kan eenvoudigweg via hun site.
Dit was dus, in een notendop wat informatie over een emigratie met huisdieren. Misschien heb jij nog vragen of punten waar je aan denkt, laat me die gerust weten. Wijzelf hebben immers ook nog veel vragen. Gaandeweg zullen we die wel oplossen... en dan plaats ik er vast en zeker een berichtje over!
Links:
http://www.biosecurity.govt.nz/commercial-imports/animal-imports/registered-quarantine-facilities
www.biosecurity.govt.nz/enter/personal/pets/cats-and-dogs
www.dierentransport.com
maandag 28 april 2014
zaterdag 19 april 2014
Wat voorafging...
Emigreren is niet iets wat je eventjes snel doet. Neen, er gaat een enorm lang denkproces aan vooraf, althans bij ons toch. Dit jaar werd eindelijk de knoop doorgehakt: wij verhuizen naar Nieuw Zeeland! Maar om aan te tonen dat we voor een dergelijke beslissing niet over één nacht ijs gegaan zijn, wil ik hier even het verhaal vertellen van "ons beslissingsproces".
Wie ons kent, zou ons misschien omschrijven als impulsief en avontuurlijk. We staan niet altijd gekend om onze zeer doordachte beslissingen. Deze beslissing was daarom in veel opzichten voor ons erg speciaal. We deden er maar liefst twee jaar over om de knoop door te hakken! Het verhaal begint al in 2012, tevens het jaar van ons huwelijk. Ergens binnenin ons kriebelde er iets, toen nog een kleine kiem van een onbestemd gevoel. Alletwee hadden we zin voor avontuur, een onbeschrijfbare drang om nieuwe zaken te ontdekken. Hoewel we een zeer stabiel leven hadden (beiden een goede job, een aanstaand huwelijk en net een huis gekocht) hadden we het gevoel dat er iets miste. Voor mij kwam de doorbraak toen ik hoorde over het Duitse woord "Wanderlust", een lust om de wereld te ontdekken: dat was er dus mis met mij...
In 2012 bleef het bij vage plannen: we lazen veel over andere landen, volgden blogs van mensen die ons voorgegaan waren, ... Het bleef bij deze vage plannen, er werden geen beslissingen genomen, maar het begrip "emigreren" sloop ons dagelijkse leven binnen. Voor we het wisten spraken we wel erg veel over emigreren en we kenden bijna elke emigratiewetgeving van de landen van onze voorkeur. Het bleef echter bij interesse. We hadden nooit durven denken op dat moment dat we echt zouden luisteren naar dat kriebelende gevoel vanbinnen.
De dagen kropen voorbij en hoewel onze levens uiteraard niet stil stonden bleef dat gevoel aanwezig: dat onbestemde gevoel, die drang naar avontuur. Zonder het zelf te beseffen werden de plannen concreter: we zochten geen info meer op over "zomaar eender welk land", we zochten specifieker: Australië en Nieuw Zeeland hadden onze aandacht getrokken. Al snel werd dat enkel nog Nieuw Zeeland. De andere kant van de wereld, down-under, avontuurlijker wordt het niet meer. We merkten bij onszelf dat we geen langetermijnplannen meer maakten, want misschien woonden we binnenkort wel in een ander land.
Al die tijd waren we nog nooit effectief in Nieuw Zeeland geweest. We hadden het land gekozen op basis van een aantal "rationele" factoren, zoals de taal, de fantastische natuur, de mentaliteit,... Om nog meer factoren aan ons beslissingsproces toe te voegen, vonden we dat we dit alles "aan den lijve" moesten ondervinden. In januari 2014 gingen we voor een maand naar Nieuw Zeeland. Reeds na enkele dagen wisten we het zeker: dit wordt onze nieuwe thuis! Dat onbestemde gevoel vanbinnen kreeg eindelijk een bestemming: het land van de kiwi. Ik had het gevoel dat dit land gemaakt was op mijn maat, ik voelde me er helemaal op mijn plaats. Thuisgekomen lieten we alles nog even bezinken en enkele weken later werd de knoop definitief doorgehakt. Het emigratieproces werd definitief en officieel opgestart door ons in te schrijven voor de eerste stap, namelijk de IELTS-test. Deze test doen we op 10/05/2014...
Wie ons kent, zou ons misschien omschrijven als impulsief en avontuurlijk. We staan niet altijd gekend om onze zeer doordachte beslissingen. Deze beslissing was daarom in veel opzichten voor ons erg speciaal. We deden er maar liefst twee jaar over om de knoop door te hakken! Het verhaal begint al in 2012, tevens het jaar van ons huwelijk. Ergens binnenin ons kriebelde er iets, toen nog een kleine kiem van een onbestemd gevoel. Alletwee hadden we zin voor avontuur, een onbeschrijfbare drang om nieuwe zaken te ontdekken. Hoewel we een zeer stabiel leven hadden (beiden een goede job, een aanstaand huwelijk en net een huis gekocht) hadden we het gevoel dat er iets miste. Voor mij kwam de doorbraak toen ik hoorde over het Duitse woord "Wanderlust", een lust om de wereld te ontdekken: dat was er dus mis met mij...
In 2012 bleef het bij vage plannen: we lazen veel over andere landen, volgden blogs van mensen die ons voorgegaan waren, ... Het bleef bij deze vage plannen, er werden geen beslissingen genomen, maar het begrip "emigreren" sloop ons dagelijkse leven binnen. Voor we het wisten spraken we wel erg veel over emigreren en we kenden bijna elke emigratiewetgeving van de landen van onze voorkeur. Het bleef echter bij interesse. We hadden nooit durven denken op dat moment dat we echt zouden luisteren naar dat kriebelende gevoel vanbinnen.
De dagen kropen voorbij en hoewel onze levens uiteraard niet stil stonden bleef dat gevoel aanwezig: dat onbestemde gevoel, die drang naar avontuur. Zonder het zelf te beseffen werden de plannen concreter: we zochten geen info meer op over "zomaar eender welk land", we zochten specifieker: Australië en Nieuw Zeeland hadden onze aandacht getrokken. Al snel werd dat enkel nog Nieuw Zeeland. De andere kant van de wereld, down-under, avontuurlijker wordt het niet meer. We merkten bij onszelf dat we geen langetermijnplannen meer maakten, want misschien woonden we binnenkort wel in een ander land.
Al die tijd waren we nog nooit effectief in Nieuw Zeeland geweest. We hadden het land gekozen op basis van een aantal "rationele" factoren, zoals de taal, de fantastische natuur, de mentaliteit,... Om nog meer factoren aan ons beslissingsproces toe te voegen, vonden we dat we dit alles "aan den lijve" moesten ondervinden. In januari 2014 gingen we voor een maand naar Nieuw Zeeland. Reeds na enkele dagen wisten we het zeker: dit wordt onze nieuwe thuis! Dat onbestemde gevoel vanbinnen kreeg eindelijk een bestemming: het land van de kiwi. Ik had het gevoel dat dit land gemaakt was op mijn maat, ik voelde me er helemaal op mijn plaats. Thuisgekomen lieten we alles nog even bezinken en enkele weken later werd de knoop definitief doorgehakt. Het emigratieproces werd definitief en officieel opgestart door ons in te schrijven voor de eerste stap, namelijk de IELTS-test. Deze test doen we op 10/05/2014...
Abonneren op:
Posts (Atom)