De job

Het is al donderdagavond in Nieuw Zeeland en daarmee zit mijn eerste echte werkweek er bijna op (de korte en nare marketingervaring in Christchurch tellen we al lang niet meer mee). Het is, op zijn zachtst uitgedrukt, al een ervaring geweest.

Maandag was mijn allereerste dag. Zoals dat hoort ging ik met veel kriebels in de buik naar het kantoor, nadat ik had overwogen om permanent huisvrouw te worden om alle werkstress te vermijden. Het was met een klein hartje dat ik me aanmeldde aan de receptie, maar het warme onthaal deed al mijn zorgen verdwijnen. Het ligt blijkbaar in de maori-cultuur (en dus ook de Nieuw Zeelandse) om elkaar eerst te leren kennen alvorens men over werk begint te praten. Dat is alvast een idee waar ik achter kan staan. Maandag leerde ik dus iedereen kennen, op een rustige manier. Het werd me meteen duidelijk dat de "toeristische Nieuw Zeelandse vriendelijkheid" niets is, vergeleken met de vriendelijkheid die ze tonen wanneer je er voor kiest om je in hun gemeenschap te vestigen. Toen ze hoorden dat we pas aangekomen waren in New Plymouth en dat we niets hadden, werd er meteen duchtig rondgebeld naar vrienden en familie om te kijken of iemand ons zou kunnen verderhelpen. We hebben ondertussen al een zetel, twee stoelen en een bed.
Het hoeft dus niet gezegd dat ik maandagavond vol lof was over mijn nieuwe job bij het thuiskomen.

Dinsdag maakte de initiële roze wolk plaats voor de realiteit onder de vorm van een deftige cultuurshock. Dinsdagochtend besloot men immers om de dag te beginnen met een maori-lied. Ik deed mijn best en overleefde het hele gebeuren. Toen ik nadien echter uitleg kreeg over de training die ik de komende weken zal krijgen en daarin woorden zag staan als mihi, kawa en tikanga kreeg ik het wat moeilijk. Wanneer ik dan ook nog eens de opdracht kreeg om mijn eigen mihi en pepeha voor te bereiden, wou ik naar huis. Ik had het gevoel dat de nieuwe uitdaging die ik gekozen had van te grote omvang was en dat het mij nooit zou lukken. Hoewel ik me nog steeds erg goed voelde op de job, kwam er een grote zweem van onzekerheid bij kijken.

Ik besloot dat het dom zou zijn om dit probleem verder te laten groeien en vroeg meteen hulp. Vandaag kreeg ik een telefoon van de cultural supervisor die me met plezier een antwoord gaf op al mijn vragen. Ze hielp me bij het begrijpen van alle vreemde woorden, stelde me gerust en gaf me tips voor mijn eigen mihi en pepeha. In het kort gezegd is een mihi een soort van openingszin en een pepeha is een korte voorstelling van jezelf. Ik voelde me een pak geruster nadien: het zal nog een lange weg worden, maar wat een interessante weg. Ik wou dat ik de hele weg in één keer kon bewandelen, maar mijn collega's wezen me er al een aantal keer op dat ik geduld moet hebben, "Rome wasn't build in a day". Het is enorm moeilijk mijn enthousiasme te temperen en af en toe bekijken ze me alsof ik een beetje gek ben. Ik geef toe dat "I'm having soooo much fun" misschien een mogelijks vreemd antwoord is, als mensen vragen hoe je werkdag verloopt. Het moge duidelijk zijn: ik ben zeer tevreden met de nieuwe job. Ik heb nog veel te leren en het zal zeker niet altijd gemakkelijk zijn. Maar ik heb er enorm veel zin in. De job is alles wat ik gehoopt had.

En Kenny? Die geniet van het leven. Hij leest boeken, loopt, wandelt, eet en slaapt. Hij rijdt ook veel rond, om New Plymouth te verkennen en de sfeer op te snuiven. Hij haalt me 's avonds op samen met Saiko en dan gaan we na het werk nog even aan de zee wandelen. Het leven kan mooi zijn...

Hello New Plymouth

Het is alweer eventjes geleden en ondertussen zitten we op het Noordereiland van Nieuw Zeeland, in het zonnige New Plymouth.

Het afscheid van Christchurch viel ons moeilijk. In de paar maanden dat we er woonden was het onze thuis geworden. Het voelde alsof we voor de zoveelste keer ontheemd werden. Je zou denken dat we dat ondertussen al gewend zouden zijn... Deze keer reden we ook de realiteit tegemoet. In New Plymouth zou het echte leven immers beginnen.

De rit van Christchurch naar New Plymouth viel al bij al nog mee. Mauwie lijkt het verhuizen al een beetje gewoon te zijn en was een uiterst voorbeeldige poes. Ook Saiko zette zijn beste pootje voor en deed op geen enkel moment lastig. Zelfs de rit op de ferry leek de twee niet uit hun lood te slaan. Na een tocht van maar liefst 15 uur kwamen we eindelijk aan in New Plymouth. We hadden nog net voldoende energie om in het bed van ons vakantiehuisje te ploffen.

Echt veel tijd om op adem te komen was er echter niet. De volgende dag hadden we immers al meteen afspraken vastgelegd om huurhuizen te bekijken. Op dit moment verblijven we in een vakantiehuisje. Een heel mooi huisje met een mooie tuin, maar te klein voor 2 mensen, 2 dieren en ons hele hebben en houden. De zoektocht naar een iets grotere en iets permanentere woonst was dus prioriteit. We hadden ons voorbereid op een lange en moeilijke zoektocht. We gingen ervan uit dat onze dieren en de afwezigheid van referenties het ons danig moeilijk zouden maken. Niets is blijkbaar minder waar: we haalden onze charme boven (en lieten vooral Saiko de harten veroveren) en kregen meteen het eerste huis dat we wilden toegewezen. Het leven hoeft blijkbaar niet moeilijk te zijn... 26/01 kunnen we verhuizen naar ons nieuwe huisje, dichtbij het strand en dichtbij de stad. We kijken er al naar uit...

De voorbije dagen namen we uiteraard ook de tijd om New Plymouth te verkennen. De eerste conclusies zijn positief. Wat ik hier de eerste keer ook al merkte, blijkt nog steeds zo: de mensen zijn hier zo mogelijk nog vriendelijker dan elders. Volgens de dame van ons vakantiehuisje komt dat doordat New Plymouth zeer afgelegen ligt en je daardoor een hecht community-gevoel krijgt. Voor de rest is New Plymouth gewoon een hele leuke plek, een gezellige stad met een overvloed aan toffe trendy plekken. De zee met de glinsterende zwarte stranden aan de ene kant en de besneeuwde top van de vulkaan aan de andere kant, groene velden en een hip stadscentrum in het midden: alles samen vormt het een idyllisch geheel. Het lijkt vreemd dat hierover bijzonder weinig "in de boekjes" staat geschreven. New Plymouth lijkt misschien wel Nieuw Zeeland's best bewaarde geheim. Wij zijn alvast blij dat we het ontdekt hebben.

Goodbye Christchurch

Maandag verlaten we Christchurch en beginnen we aan onze, hopelijk laatste, grote verhuis. Met nog slechts twee dagen op de Christchurch-teller lijkt het gepast om even terug te blikken op onze tijd op het Zuidereiland. Ons bezoek aan de grootste stad van het Zuidereiland was aan de korte kant, maar daardoor niet minder bewogen. Om het met een cliché te zeggen: we zijn gegroeid. Het lijkt gepast, in deze stad die zelf aan het groeien is na de verwoestende aardbeving.

Waarom gegroeid? Enkele maanden geleden waren we nog Nieuw Zeeland groentjes. We waren het land binnengekomen vol wilde dromen en halve plannen. In Auckland en Taupo beseften we stilaan dat we er niet zouden komen zonder enige vorm van richting te geven aan onze droom. In Christchurch vonden we die richting. Meer nog, in Christchurch vonden onze drukke hoofden rust. Voor we ons hier vestigden, wisten we niet waar naar toe. Onze gedachten dansten in alle richtingen, maar nooit bleven ze bij één punt. Het was alsof we onze eigen aardbeving beleefden, waarbij letterlijk alles wat we normaal en gewoon achtten op zijn grondvesten daverde. We hadden een prachtige kans gekregen en alle wegen stonden open, maar zoals ik al eens eerder schreef, is "geen plan" niet altijd een godsgeschenk. Er was keuzestress: we wilden koste wat kost de juiste keuze maken om deze unieke kans niet te verpesten. In Christchurch stopten onze gedachten met hun afleidende dans. We kozen een richting, volgden een plan en slaagden daarin. We verlaten Christchurch als twee sterkere personen, gegroeid na onze eigen aardbeving.
We leerden dat we het niet altijd zo moeilijk hoeven te maken. Het draait om het vinden van je passie, datgene waar je je dagen mee wilt vullen, waarvoor je slaap wilt laten, datgene wat al het andere onbelangrijk maakt. Soms moet je 20.000 km verderop verhuizen om te beseffen dat je al lang wist wat je passie was. Soms verhuis je naar de andere kant van de wereld om te ontdekken dat je het nog steeds niet weet. Ik (her)vond mijn passie, Kenny zoekt. Beiden zijn ok, want wie zoekt, die vindt.

Gevonden passie of niet, beiden van ons zijn klaar voor de grote overtocht naar New Plymouth. Ik kijk er al naar uit om acht uren in de auto te zitten met Mauwie en ik ben er zeker van dat zij het opnieuw fantastisch zal vinden. Indien jullie daarbij enig sarcasme ontdekken, is dat volledig correct.
Het was een aangename tijd hier in Christchurch. We leerden immens veel, leerden fijne mensen kennen en zagen prachtige delen van Nieuw Zeeland. Het is met gemengde gevoelens dat we afscheid nemen van ons eerste echte "thuis"-gevoel in Nieuw Zeeland.... Goodbye Christchurch.