De job

Het is al donderdagavond in Nieuw Zeeland en daarmee zit mijn eerste echte werkweek er bijna op (de korte en nare marketingervaring in Christchurch tellen we al lang niet meer mee). Het is, op zijn zachtst uitgedrukt, al een ervaring geweest.

Maandag was mijn allereerste dag. Zoals dat hoort ging ik met veel kriebels in de buik naar het kantoor, nadat ik had overwogen om permanent huisvrouw te worden om alle werkstress te vermijden. Het was met een klein hartje dat ik me aanmeldde aan de receptie, maar het warme onthaal deed al mijn zorgen verdwijnen. Het ligt blijkbaar in de maori-cultuur (en dus ook de Nieuw Zeelandse) om elkaar eerst te leren kennen alvorens men over werk begint te praten. Dat is alvast een idee waar ik achter kan staan. Maandag leerde ik dus iedereen kennen, op een rustige manier. Het werd me meteen duidelijk dat de "toeristische Nieuw Zeelandse vriendelijkheid" niets is, vergeleken met de vriendelijkheid die ze tonen wanneer je er voor kiest om je in hun gemeenschap te vestigen. Toen ze hoorden dat we pas aangekomen waren in New Plymouth en dat we niets hadden, werd er meteen duchtig rondgebeld naar vrienden en familie om te kijken of iemand ons zou kunnen verderhelpen. We hebben ondertussen al een zetel, twee stoelen en een bed.
Het hoeft dus niet gezegd dat ik maandagavond vol lof was over mijn nieuwe job bij het thuiskomen.

Dinsdag maakte de initiële roze wolk plaats voor de realiteit onder de vorm van een deftige cultuurshock. Dinsdagochtend besloot men immers om de dag te beginnen met een maori-lied. Ik deed mijn best en overleefde het hele gebeuren. Toen ik nadien echter uitleg kreeg over de training die ik de komende weken zal krijgen en daarin woorden zag staan als mihi, kawa en tikanga kreeg ik het wat moeilijk. Wanneer ik dan ook nog eens de opdracht kreeg om mijn eigen mihi en pepeha voor te bereiden, wou ik naar huis. Ik had het gevoel dat de nieuwe uitdaging die ik gekozen had van te grote omvang was en dat het mij nooit zou lukken. Hoewel ik me nog steeds erg goed voelde op de job, kwam er een grote zweem van onzekerheid bij kijken.

Ik besloot dat het dom zou zijn om dit probleem verder te laten groeien en vroeg meteen hulp. Vandaag kreeg ik een telefoon van de cultural supervisor die me met plezier een antwoord gaf op al mijn vragen. Ze hielp me bij het begrijpen van alle vreemde woorden, stelde me gerust en gaf me tips voor mijn eigen mihi en pepeha. In het kort gezegd is een mihi een soort van openingszin en een pepeha is een korte voorstelling van jezelf. Ik voelde me een pak geruster nadien: het zal nog een lange weg worden, maar wat een interessante weg. Ik wou dat ik de hele weg in één keer kon bewandelen, maar mijn collega's wezen me er al een aantal keer op dat ik geduld moet hebben, "Rome wasn't build in a day". Het is enorm moeilijk mijn enthousiasme te temperen en af en toe bekijken ze me alsof ik een beetje gek ben. Ik geef toe dat "I'm having soooo much fun" misschien een mogelijks vreemd antwoord is, als mensen vragen hoe je werkdag verloopt. Het moge duidelijk zijn: ik ben zeer tevreden met de nieuwe job. Ik heb nog veel te leren en het zal zeker niet altijd gemakkelijk zijn. Maar ik heb er enorm veel zin in. De job is alles wat ik gehoopt had.

En Kenny? Die geniet van het leven. Hij leest boeken, loopt, wandelt, eet en slaapt. Hij rijdt ook veel rond, om New Plymouth te verkennen en de sfeer op te snuiven. Hij haalt me 's avonds op samen met Saiko en dan gaan we na het werk nog even aan de zee wandelen. Het leven kan mooi zijn...