Maandag verlaten we Christchurch en beginnen we aan onze, hopelijk laatste, grote verhuis. Met nog slechts twee dagen op de Christchurch-teller lijkt het gepast om even terug te blikken op onze tijd op het Zuidereiland. Ons bezoek aan de grootste stad van het Zuidereiland was aan de korte kant, maar daardoor niet minder bewogen. Om het met een cliché te zeggen: we zijn gegroeid. Het lijkt gepast, in deze stad die zelf aan het groeien is na de verwoestende aardbeving.
Waarom gegroeid? Enkele maanden geleden waren we nog Nieuw Zeeland groentjes. We waren het land binnengekomen vol wilde dromen en halve plannen. In Auckland en Taupo beseften we stilaan dat we er niet zouden komen zonder enige vorm van richting te geven aan onze droom. In Christchurch vonden we die richting. Meer nog, in Christchurch vonden onze drukke hoofden rust. Voor we ons hier vestigden, wisten we niet waar naar toe. Onze gedachten dansten in alle richtingen, maar nooit bleven ze bij één punt. Het was alsof we onze eigen aardbeving beleefden, waarbij letterlijk alles wat we normaal en gewoon achtten op zijn grondvesten daverde. We hadden een prachtige kans gekregen en alle wegen stonden open, maar zoals ik al eens eerder schreef, is "geen plan" niet altijd een godsgeschenk. Er was keuzestress: we wilden koste wat kost de juiste keuze maken om deze unieke kans niet te verpesten. In Christchurch stopten onze gedachten met hun afleidende dans. We kozen een richting, volgden een plan en slaagden daarin. We verlaten Christchurch als twee sterkere personen, gegroeid na onze eigen aardbeving.
We leerden dat we het niet altijd zo moeilijk hoeven te maken. Het draait om het vinden van je passie, datgene waar je je dagen mee wilt vullen, waarvoor je slaap wilt laten, datgene wat al het andere onbelangrijk maakt. Soms moet je 20.000 km verderop verhuizen om te beseffen dat je al lang wist wat je passie was. Soms verhuis je naar de andere kant van de wereld om te ontdekken dat je het nog steeds niet weet. Ik (her)vond mijn passie, Kenny zoekt. Beiden zijn ok, want wie zoekt, die vindt.
Gevonden passie of niet, beiden van ons zijn klaar voor de grote overtocht naar New Plymouth. Ik kijk er al naar uit om acht uren in de auto te zitten met Mauwie en ik ben er zeker van dat zij het opnieuw fantastisch zal vinden. Indien jullie daarbij enig sarcasme ontdekken, is dat volledig correct.
Het was een aangename tijd hier in Christchurch. We leerden immens veel, leerden fijne mensen kennen en zagen prachtige delen van Nieuw Zeeland. Het is met gemengde gevoelens dat we afscheid nemen van ons eerste echte "thuis"-gevoel in Nieuw Zeeland.... Goodbye Christchurch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten