Auckland en auto's

10 dagen staan er al op onze Nieuw Zeeland - teller. De tijd vliegt voorbij en toch voelt het niet altijd zo aan. Soms lijkt het alsof er al hele weken voorbij zijn gevlogen. Dat heeft vermoedelijk wat te maken met het tempo waarmee we erin zijn gevlogen. Ondertussen hebben we een Nieuw Zeelandse bankrekening mét Nieuw Zeelandse centjes erop én hebben we zelfs al een auto aangekocht. De aankoop van de auto was een attractie op zich. Menig auto werd aan een testrit onderworpen, men moet toch zeker zijn van de aankoop nietwaar? Links rijden zorgt dan weer op zijn beurt voor de nodige spanning. Uiteindelijk kozen we voor een zeer betrouwbare, zuinige en recente wagen. Wie ons goed kent, fronst nu zijn wenkbrauwen. Ja, je leest dat goed: wij maakten zowaar een verantwoordelijke keuze! (Alles is hier omgekeerd, remember).

Our new ride

Onze nieuwe auto brengt ons enorm veel vrijheid en zorgt ervoor dat we eens wat andere plaatsjes kunnen bezoeken. Daarmee is meteen ook gezegd waar we deze week onze tijd mee hebben gevuld: buiten het Auckland Central Business District gaan! En waauw, wat een mooie plaatsen hebben we ontdekt. Een groot deel van het online reisadvies zal je aanraden om bij een trip naar Nieuw Zeeland vooral niet teveel tijd te besteden in Auckland. Menig reiziger (en zo ook wij vorig jaar) neemt dit advies aan en blijft meestal maar een dag of twee in Auckland. Net genoeg om, met bijhorende jetlag, Queen Street (de belangrijkste winkelstraat) even op en af te lopen. Nu we hier wat langer zijn, kan ik dit advies alleen maar tegenspreken. Auckland heeft zoveel meer te bieden: een mooie wandeling op Mount Eden, winkelen in Ponsonby, de sjieke buurten en rose gardens in Parnell, het grote meer en kleine strand in Takapune, sheepworld, ... Ik kan zo nog wel even doorgaan: de vele verschillende suburbs maken van Auckland een fantastische en diverse plek. Onze auto maakt het gemakkelijk om al deze mooie buurten te verkennen, maar ondertussen hebben we ook al ondervonden dat het openbaar vervoer hier van een zeer goed niveau is. Met de bus en trein kom je gemakkelijk overal. Eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat ik ongeveer een weekje tijd nodig had om al het moois van Auckland naar waarde te schatten. It grows on you, zou men zeggen in het Engels. De jetlag zal er wel voor iets tussen zitten.

Onze eerste twee weken zijn alvast goed verlopen. We regelden wat we wilden regelen en zitten op schema (voor zover er een schema is). Ik ben gestart met solliciteren en dat betekent op dit moment vooral wachten, wachten, wachten, ... Ik blijf het moeilijk hebben met de schaarste aan goede chipssmaken (zelfs geen paprika?!), maar kan mijn pijn verzachten met de overdaad aan ander lekker, en voor ons exotisch, eten. We zijn elkaar nog niet beu, wat ook een voordeel is. Af en toe vragen we ons wel luidop af hoe alles verder zal verlopen: zal emigreren leuk blijven? Wie zal het zeggen? ... 

Lammetjes voederen in Sheepworld

Upside down

Zaterdag breekt aan in Nieuw Zeeland en daarmee zit onze eerste week (weekend niet meegerekend) er weeral op. Het was een drukke, heftige en emotionele week gekenmerkt door zeer veel ups en iets minder downs.

De belangrijkste zaken die we hebben opgemerkt deze week:
- Wifi en internet hebben hier ongeveer dezelfde waarde als goud en kaviaar. Het duurt echt eventjes vooraleer je je weg vindt in de wirwar van aanbiedingen en de eerste dagen zijn we veel dollars kwijtgespeeld aan internet. Ondertussen is dat probleem wel opgelost en hebben we meer megabytes dan we kunnen opsouperen. We zwemmen dus eigenlijk een beetje in de kaviaar.

- Rugby en de daarbijhorende 'All Blacks' zijn alomtegenwoordig. Zwarte hamburgers en zwarte melk(verpakkingen) zijn geen uitzonderingen om de favoriete All Blacks te steunen.
- Alles is omgekeerd: de zon komt op aan de andere kant, de auto's rijden aan de andere kant, zelfs de sleutel moet je naar de andere kant draaien om de deur open te krijgen (maar volgens Kenny moet ik niet overdrijven en is dat enkel dit specifieke slot van ons appartement). Het zijn deze kleine dingetjes die emigreren naar Nieuw Zeeland net wat moeilijker maken dan emigreren naar pakweg Frankrijk. Het is echt wennen als zelfs de straat oversteken een hele onderneming wordt. (Ondertussen geraken we al zonder kleerscheuren aan de overkant, alweer een overwinning).

- Als jullie slapen, zijn wij wakker... en omgekeerd. En dat maakt skypen en communiceren toch moeilijk. Maar tot hier toe lukt het ons best aardig om in contact te blijven met de andere kant van de wereld en dat vinden we alvast een heel groot pluspunt.
- De mensen zijn toch echt wel vriendelijk. We wisten dat al, maar het is gemakkelijk om zoiets te vergeten. Zo zette de buschauffeur ons recht voor de deur van onze bestemming af toen hij hoorde waar we moesten zijn, hoewel daar eigenlijk geen halte was. De koffer-reparateur maakte onze koffer zonder problemen, zonder zelfs maar de factuur te zien. Het zit hem in de kleine dingen hé.

- Geen plan hebben is moeilijker dan wel een plan hebben. Je zou denken dat het een enorme vrijheid geeft om geen plan te hebben. Ja, dat dachten wij ook. Blijkt dat het een pak moeilijker is, toch als je hier ook een leven wilt opbouwen en niet gewoon wil genieten van vakantie. Elke mogelijke optie moet in rekening gebracht worden en onze dagen worden bijna volledig gedomineerd door 'wat-als kwesties'.

Ondertussen is ook de jetlag bijna volledig uit ons lijf verdwenen en vinden we een aangename balans tussen 'belangrijke zaken regelen' en 'genieten van het leven'. De Nieuw Zeelandse wijn wordt uitvoerig getest en menig Aucklandse restaurants werden aan onderzoek onderworpen. Genieten is nu eenmaal een inherent deel van avontuur...

Sky Tower - Auckland

De eerste twee dagen

Ondertussen is het einde van dag 2 in Nieuw Zeeland aangebroken. Maandag tellen we even niet mee, we landden immers pas om 23u. Alleszins tijd om een kort relaas te geven van onze eerste avonturen aan de andere kant van de wereldbol.

Dag 1 was meteen een drukke dag. Kenny zijn, nieuwe, koffer bleek niet meteen de beste kwaliteit (een woord van dank, sarcastisch, gaat uit naar samsonite) en haalde zelfs zijn eerste vlucht niet. Met wat folie errond was het uiteindelijk goed genoeg om de vlieger op te gaan, maar eenmaal hier aangekomen dienden we toch vrij snel op zoek naar een samsonite-hersteldienst. Die vonden we en meteen de eerste dag al (dinsdag dus) leverden we de koffer netjes af. Valt onder garantie, wat goed. Zal een weekje duren, geen probleem.
Wat waren we trots dat we dit probleem zo vlot hadden afgehandeld.
Waar we echter niet onmiddellijk aan gedacht hadden, was dat we op dag 2 uit ons hotel moesten (verlengen bleek niet mogelijk) en dat we nu dus niets hadden om Kenny zijn gerief in te steken... Niet zo heel erg slim...
We kuierden de straten wat af op zoek naar een oplossing en ik vond die ook onder de vorm van een bananendoos bij het oud papier, maar Kenny vond het al te gek om op dag 2 al op straat te staan met zijn spullen in een bananendoos...

Goed, uiteindelijk kregen we al onze spullen netjes gerangschikt in de tassen en koffers die we reeds hadden en begonnen we op dag 2 aan een heuse trektocht richting tweede hotel. We kozen voor een kleine studio met alles erop en eraan. Hier blijven we tot 2 oktober.
Dag 2 stond verder in het teken van het regelen van praktische zaken. We zetten de eerste stappen richting het openen van een bankrekening en vroegen een IRD nummer aan (heb je nodig om te werken). Een Nieuw-Zeelands telefoonnummer hebben we ook al. Nu moeten we 3 à 5 dagen wachten op een brief van de bank en 8 à 10 dagen wachten op een brief van de belastingen. Dan kunnen we weer verder.

Het waren al vruchtbare dagen. We zijn op schema en namen zelfs de tijd om de tourist te spelen. Het blijft toch wat vreemd om "geen plan" te hebben en niet echt te weten wat morgen brengt... maar ach, we gaan ervan uit dat dat wel went. De komende dagen zullen we ons focussen op de zoektocht naar een auto en een meer permanente woonst.

Mount Eden - Auckland

Home, sweet home?

Dit schreef ik op het vliegtuig. Een update van onze eerste dagen volgt later.

En dan is het plots 13 september, de dag waar we met zoveel spanning en opwinding naar uitkeken...
De dagen voordien? Die waren enorm druk en hectisch. Emigreren is een project van niet te onderschatten omvang. Stap voor stap boekten we vooruitgang: inboedel weg, huis weg, auto weg,...
Zachtjesaan werd ons hele hebben en houden gereduceerd tot 74kg, 2 grote koffers en 2 kleine. Geen sleutels meer... na werkloos nu ook nog eens dakloos.
De laatste dagen deden me al snel beseffen wat ik nog meer zou achterlaten: een enorm sociaal vangnet. Zowel Kenny als ik hebben familie en vrienden die altijd maar een telefoontje verwijderd zijn. Wie zullen we nu bellen als we de zetel niet in (of uit) onze woning krijgen, als we geen auto hebben of als we veel te laat begonnen zijn met inpakken?
....
Na het afscheid stonden we een beetje verweesd op de luchthaven, niet wetende wat komen zal. Volledig ontheemd... no strings attached... dat voelt enorm bevrijdend en het opent zoveel deuren: alles is een optie, alles is mogelijk.

De sprong is genomen, de val in het diepe is ingezet en momenteel zweven we letterlijk tussen twee werelden. We zijn er klaar voor, want zelfs al zitten we 20000 km verderop, ik weet met 100% zekerheid dat ik me bij deze sprong niet zal bezeren. Ons vangnet zal er altijd zijn voor ons, dat hebben we de laatste dagen wel geleerd.

Waarschuwing

Tijdens onze voorbereidingen hebben we veel blogs en boeken gelezen en deze waren allemaal enorm waardevol. Nu de dag van het vertrek echter erg dichtbij komt, merk ik dat er één stukje van het verhaal ontbrak. In de verhalen die ik gelezen heb, werd vaak een enorm positief beeld geschetst, meestal door mensen die al gearriveerd waren aan de andere kant van de wereld: "wij volgden onze droom en nu zijn we super gelukkig". Als je dergelijke zaken leest, ben je natuurlijk meteen verkocht: "laten we ook maar even snel emigreren". Lijkt leuk allemaal, je droom volgen en dan super gelukkig worden. Laat ik je wat vertellen: je droom volgen is moeilijk. Er komen momenten dat je je afvraagt of dit wel degelijk je droom is. Er komen momenten dat je niet meer wilt horen hoe moedig je wel bent, want zo voel je je helemaal niet vanbinnen. Dromen volgen is stresserend en gaat gepaard met slapeloze nachten en kroppen in je keel. Emigreren is het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb.
Begrijp me niet verkeerd, je droom volgen heeft gegarandeerd ook zo zijn positieve kanten. De sprong in het diepe is ook net wat het allemaal zo aantrekkelijk maakt. Ik ben er 100 % zeker van dat we ook nog hele leuke tijden gaan meemaken en eenmaal in het beloofde land aangekomen zullen we genieten met volle teugen.

Maar met nog welgeteld zeven Belgische dagen op de teller, wil ik toch even van mijn schaarse tijd gebruik maken om mede-emigranten op de hoogte te stellen van de minder gekende kant van emigreren: je droom volgen is fantastisch en moedig, maar om een sprong in het diepe te nemen moet je wel degelijk springen...