Taranaki

Om me helemaal onder te dompelen in de inheemse Maori cultuur, kocht ik een boek: "Maori myths and legendary tales" (A.W. Reed). Een superleuk boek om te lezen, dat me enorm veel bijleert over de Maori. In het boek kwam ik onderstaand verhaaltje tegen, over de berg Taranaki. Taranaki is de vulkaan die over New Plymouth (onze nieuwe thuis) waakt en daarom vond ik het wel interessant om dit even met jullie te delen. Het toont mooi hoe in deze mythes en legenden natuurlijke fenomenen op een bovennatuurlijke wijze verklaard worden.

Voor de goede verstaander: Tongariro, Ruapehu en Ngauruhoe zijn drie actieve vulkanen in het Tongariro National Park, wat redelijk dicht bij Taupo ligt. 'The fish of Maui' in het verhaal, slaat op het noordereiland van Nieuw Zeeland. Maui is een belangrijk figuur in de Maori mythologie. Hij was een soort van held/ontdekker, die tijdens het vissen het noordereiland opviste. Voor de volledigheid: het zuidereiland is de kano van Maui.

Veel leesplezier:
"In the days of the gods, many mountains lived happily together at Taupo in the middle of the Fish of Maui. They ate and worked and played and loved together, but with the passing of time quarrels arose between them. Some of the younger ones travelled north and south, striding swiftly through the night until they were stopped by the rising sun.
Tongariro, Ruapehu and Ngauruhoe were the only ones who remained. Tongariro took to wife Pihanga, a dainty little mountain who lived nearby. Their children were Snow, Hail, Rain and Sleet.
Pihanga loved the white-headed Tongariro, and when broad-shouldered Taranaki tried to win her affections, her husband rose in his anger and drove Taranaki to the west. As he rushed to the sea he left behind him the narrow deep-cut channel of the Whanganui River. When he reached the sea he felt safe from Tongariro's vengeance, although he could still see the wind-blown smoke pouring from the summit of the angry mountain.
Taranaki shrugged his shoulders and wandered slowly up the coast. He rested for a while at Ngaere, and when he moved on again, a great depression was left in the ground, which afterwards became the Ngaere swamp.
As daylight broke, Taranaki reached the end of the land, and there he will remain forever. Sometimes he is veiled in mist, for then he is weeping for Pihanga. And sometimes Tongariro remembers the impudence of distant Taranaki and the flames of anger leap in his breast until a dense cloud of black smoke hangs over his head."

Het verhaal is letterlijk overgenomen uit Maori Myths and legendary tales van A.W. Reed.

Mount Taranaki

Het visum

Omdat "het visum" een veel bevraagd onderwerp is, besloot ik om een klein stukje op mijn blog te wijden aan alle visumgerelateerde vragen. 

Het moge duidelijk zijn dat een visum aanvragen (en krijgen) één van de moeilijkere, administratief uitdagende onderdelen is van emigreren naar Nieuw Zeeland. Voor ons persoonlijk verloopt ons "path to residence" in drie stappen, waarvan stap één reeds is uitgevoerd en stap twee momenteel in beweging is:

1. Een working holiday visa aanvragen: dit visum gaf ons de toestemming om één jaar in Nieuw Zeeland te wonen en werken. Het visum is bijzonder gemakkelijk aan te vragen, indien je aan een aantal voorwaarden voldoet (onder de 30 jaar zijn bvb.). 

2. Een werkvisum verkrijgen: hoewel een working holiday toestaat om te werken, mag je onder dat visum geen contract onbepaalde duur aannemen, dus moet ik een ander visum aanvragen. Via de werkgever kom ik in aanmerking voor een talent work visa.

3. Een iets permanenter visum aanvragen: dankzij mijn opleiding, werkervaring en de jobaanbieding komen we in aanmerking voor een skilled migrant visa.

Momenteel zijn we dus in stap 2, het aanvragen van een talent work visa. Bepaalde werkgevers in Nieuw Zeeland kunnen zich laten 'accrediteren', ze moeten hiervoor aan een aantal voorwaarden voldoen. Department of Corrections is geaccrediteerd en dus kom ik in aanmerking voor een talent work visa. Dit visum aanvragen is, normaal gezien, vrij simpel en kan online. Er zijn een aantal zaken die je bij de hand moet hebben: een vertaald uittreksel van het strafregister, een brief van de nieuwe werkgever en een certificaat van medisch onderzoek. Dit visum is gebonden aan de werkgever en persoonlijk, wat wil zeggen dat Kenny een apart visum moet aanvragen op basis van onze relatie. Normaal gezien zullen we wel geen problemen ondervinden om onze 13-jaar-durende relatie te bewijzen. Eenmaal we dit visum op zak hebben mogen we 30 maanden in Nieuw Zeeland blijven, waarna je een vervolgvisum kan aanvragen om langer te blijven.

Om één en ander, in ons ogen, te vergemakkelijken, kiezen we er echter voor om geen 30 maanden te wachten. Over enkele maanden zullen we de aanvraag voor het skilled migrant visa starten. Dit is een visum met een puntensysteem: je moet 140 punten behalen om geselecteerd te worden. De jobaanbieding geeft ons een enorme boost en brengt ons puntentotaal op 225. Tijd om die administratieve molen in gang te brengen dus. Voor het skilled migrant visum zijn de voorwaarden en benodigde papieren heel wat uitgebreider: we moeten beiden een Engelse test afleggen (hebben we reeds gedaan, met goed resultaat), bewijs voorleggen van relevante werkervaring, bewijs van ons 'goed gedrag', vertalingen van allerlei documenten zoals geboortecertificaat, huwelijksakte, een medisch onderzoek, enz... Deze aanvraagprocedure kan tevens gemakkelijk zes maanden of langer in beslag nemen, wat meteen ook de reden is waarom we niet meteen voor dit visum gaan (het talent visum kan er op minder dan een maand zijn). Voordelen van het skilled migrant visum zijn dan weer dat we meteen residence krijgen én dat Kenny ook betrokken is in de aanvraag. 

In feite is het na deze administratieve rompslomp nog niet gedaan. Na twee jaar 'resident' te zijn, kan je 'permanent residence' aanvragen. Na vijf jaar 'resident' te zijn kan je 'citizenship' aanvragen. Laten we het echter nog niet over al deze zaken hebben. Hoewel ik het hier wel even kort aanraak, is dat eigenlijk enkel voor de volledigheid. Het is niet iets waar we nu al bewust mee bezig zijn. Op dit moment focussen we ons vooral op stap 2, het verkrijgen van dat talent work visa. 

Zo, een redelijk saai stukje voor jullie over alles wat met 'het visum' te maken heeft. Indien jullie denken 'help, hoe geweldig ingewikkeld', denk dan ook even aan ons en hoe wij al die moeilijke procedures moeten doorworstelen. Maar ach, het is voor een goed doel...

De job

Vorige week zette ik mijn beste beentje voor op het jobinterview voor Programme Facilitator en Probation Officer, zoals jullie konden lezen in mijn vorige blogstukje.

De dag nadien kreeg ik al een telefoontje van de Principal Facilitator (dat is dus, kort uitgelegd, het hoofd van de andere facilitators) dat men 'onder de indruk' was van mijn prestaties op het assessment center en het job interview. Hij legde uit dat ik de voorkeurskandidaat was, maar dat er nog een aantal puntjes op de i gezet moesten worden. Hij voegde er aan toe "don't celebrate just yet".
Wat nadien volgde was, in mijn beleving, een maandenlange periode van angstvallig wachten op nieuwtjes (in realiteit slechts enkele dagen...). Aanvankelijk ging alles goed. Ik wist welke zaken er allemaal nog dienden te gebeuren en mijn rationele zelf wist me er de eerste twee dagen van te overtuigen dat alles wel in orde zou komen. Ik begon mezelf het idee eigen te maken "dat ik een job had".
Maar dan plots, na twee dagen rustig door het leven te gaan, verdween mijn rationele zelf. Hypergestresseerde, paniekerige en onzekere zelf nam de plaats in. Ik was er plots 100% van overtuigd dat men zich had bedacht, maar men dit nu niet meer durfde zeggen. Ik zag beelden voor me van een personeelsdienst die strootjes aan het trekken was om me het slechte nieuws te brengen "no, you tell her that we're not going to hire her". De dagen tikten langzaam verder en ik zag elke minuut op de klok. Wist je dat er 1440 minuten in een dag zijn? Ik hield een hele dag mijn GSM in de hand, uit schrik dat ik een telefoontje zou missen. Om er zeker van te zijn dat ik wel verbinding had, belde ik mezelf een aantal keren vanop Kenny zijn GSM. Een mens kan niet zeker genoeg zijn...

Om de moraal hoog te houden, beslisten we gisteren om alvast de "feestfles" aan te kopen. Je weet wel, een fles champagne van een goed merk die je pas mag openen als alles zeker is. Helaas, Kenny had zijn paspoort niet mee en hier in Nieuw Zeeland is 'geen paspoort' gelijk aan 'geen drank', althans toch als je er zo jeugdig uitziet als Kenny. Het was een teken van God: hij wou ons geen dure fles champagne laten aankopen die we toch nooit zouden kunnen opdrinken. (Vreemd toch, hoe een mens in tijden van nood altijd een beetje gelovig wordt). Toen er gisterenavond nog steeds geen telefoontje was van Corrections, wist ik het wel zeker: men had zich bedacht. Ik zou eeuwig werkloos blijven in het land van melk en honing.

Deze ochtend kwam eindelijk het verlossende telefoontje: ik heb de job! Al mijn weemoedigheid was voor niets geweest. 18 januari start ik als de nieuwe programme facilitator van New Plymouth. Hoe gelukkig ik daar juist mee ben, weten jullie denk ik allemaal wel. Na de "heb-ik-een-job?"-stress kan nu de "help-ik-heb-een-job"-stress beginnen. Er zijn zoveel nieuwe zaken die ik zal moeten leren. Hoewel de job deels aanleunt bij mijn vorige job, is ze toch ook voor een groot deel uit mijn comfortzone: het hele adviesgedeelte valt weg en maakt plaats voor enkel en alleen begeleiding van gedetineerden. Er wordt een doorgedreven opleiding voorzien, dus ik heb er wel vertrouwen in dat het goedkomt. Meer dan dat: ik heb er enorm veel zin in! Was het maar al 18 januari!

New Plymouth

"Wat een luxe hé, om 8u 's ochtends kunnen vertrekken thuis en toch je vlucht van 8u40 met gemak halen." Zo begon mijn dinsdagochtend, met een bewieroking van het gemak van de Nieuw-Zeelandse binnenlandse vluchten: niet inchecken, geen bagagecontrole,...  Prachtig toch. "Of misschien vervloek ik mezelf straks wel en gaat dat eigenlijk niet" voegde ik er al lachend aan toe.
Het leek alsof mevrouw de GPS me gehoord had en me dringend een lesje wou leren, want nog geen minuut later wees ze ons vriendelijk op het bestaan van een file op onze route... Een rit die normaal slechts 10 minuten in beslag neemt, duurde nu iets meer dan een half uur.

Eenmaal de klok na 8u30 aangaf, besefte ik goed genoeg dat het kantje boordje zou worden. Toen ik kwam aangerend bij de gate zei men droogweg "oh, you want to go to New Plymouth? That flight has left." Aan de manier waarop de man zo rustig bleef, en aan het feit dat ik de vlieger nog kon zien staan, vermoedde ik dat men mij vooral een lesje wou leren over 'te laat komen' en wist ik dat ik mijn beste trucs ging moeten bovenhalen. Ik haalde mijn allerbeste filmische theatrale gezichtsuitdrukkingen boven en zei stilletjes, met een droevig gezicht "but I have a job interview this afternoon". Het personeel keek eventjes naar elkaar en haalde de telefoon boven. Er werd wat over en weer gebeld en ik mocht beginnen lopen. Uiteraard bedankte ik hen uitgebreid en ik begon aan een lange spurt richting het vliegtuig. Om exact 8u40 zat ik op het vliegtuig, klaar om te vertrekken richting New Plymouth en alweer één wijsheid rijker: ook in Nieuw Zeeland moet je beducht zijn op files. 

Eenmaal aangekomen in New Plymouth keerde mijn geluk en ging alles vlotjes. Ik maakte me klaar voor jobinterview nummer 1 (voor probation officer) en werd prompt uitgenodigd om jobinterview nummer 2 (voor programme facilitator) meteen dezelfde dag te doen (in plaats van de dag nadien). Hoe een jobinterview verlopen is, is altijd wat moeilijk te zeggen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik hier en daar niet altijd tevreden was over mijn eigen antwoorden, maar over het algemeen houd ik er een goed gevoel aan over. Over het rollenspel dat ik moest doen voor jobinterview nummer 2 kreeg ik wel feedback en die was unaniem lovend: uitdrukkingen zoals "we're impressed" en "well done" werden gebruikt. De enige opmerking was dat ik mogelijks had kunnen openen met een gebed of lied, maar dit werd me vergeven omdat ik dat onmogelijk had kunnen weten. Ik vermoed dat ik het dus goed gedaan heb, maar je weet natuurlijk nooit of er nog iemand was die het beter deed. We wachten dus nog even verder af en normaal gezien weet ik binnen de twee weken of ik een nieuwe werknemer van Department of Corrections wordt. Laten we allemaal samen hopen... 

Doordat mijn jobinterview van woensdag verzet was naar dinsdag, had ik dus een hele woensdag om New Plymouth te verkennen. Aangezien er nu toch een beetje hoop inzat dat New Plymouth mogelijks onze nieuwe thuis zou worden, nam ik de job om de stad te 'keuren' heel ernstig. Ik begon met een ontbijt in Petit Paris met een overheerlijke croissant en een chocoladebroodje en werd daar getrakteerd op de beste ontbijtkoeken die ik in Nieuw Zeeland al was tegengekomen. Ik bedankte de vrouw uitgebreid en nam nog twee éclairtjes mee voor Kenny (die in ongeveer 20 seconden werden verorberd door hem). New Plymouth kon zowaar wel eens een uitstekende plek worden om te wonen, bedacht ik. Daarna bezocht ik het Pukekura park, een gigantisch park in het midden van de stad. Ik testte verschillende bankjes uit in het park en las een boek, genietend van de zon. Menig inwoner van New Plymouth complimenteerde mij op mijn uitstekende keuze van bankjes en plekjes in het park. Daarna ging ik naar de Brooklands zoo, een gratis mini-zoo in het midden van het park: er waren aapjes, alpaca's en kunekune varkentjes. Meer heb ik niet nodig om een fijne dag te hebben. Nadien trok ik terug naar het centrum van de stad voor een overheerlijke lunch. Het werd me al snel duidelijk dat New Plymouth een "funky stadscentrum" heeft, zoals een andere toerist het zo leuk verwoordde. Er zijn enorm veel trendy eetplaatsen, cafés en een overvloed aan leuke kledingwinkels. In de namiddag bezocht ik het Puke Ariki museum, wat me werd aangeraden door de mensen die me geinterviewd hadden. Er was net een tentoonstelling over Taranaki (de regio waarin New Plymouth zich bevindt). Ik leerde er over de geologie van de regio: de aanwezigheid van de (actieve) vulkaan, de ligging op de grens van twee tektonische platen en daarmee dus de aardbevingsgevoeligheid. 

Het was een drukke dag maar op het einde kon ik me een goed beeld vormen over New Plymouth en de interessante mix die de stad te bieden heeft tussen een "funky stadscentrum" en een weelderige natuur en kuststreek. In sé heeft New Plymouth voor elk wat wils, maar het blijft er rustig omdat, daar wees een inwoner van New Plymouth me op, weinig mensen geïnteresseerd zijn in de stad en er zijn daardoor niet zo veel bezoekers. Na een grondig onderzoek wist ik het dus met voldoende zekerheid: ja, New Plymouth, jij mag onze nieuwe thuis worden! 

Pukekura Park

Kersen

Het is al weer even geleden dat ik een update postte over hoe ons leven hier rustig voortkabbelt. Met deze zin is meteen ook de toon gezet hoe ons nieuwe Nieuw Zeelandse leventje er tegenwoordig uitziet: rustig, relax en chill zijn kernwoorden geworden om ons bestaan aan te duiden.

Kenny heeft sinds twee weken een nieuwe en spannende dagbesteding: hij startte met een opleiding sport skydiven. In het kort wil dat zeggen dat hij in eerste instantie 25 sprongen zal doen, waarvan de meeste met een coach, om zijn A-license te behalen. Daarmee mag hij dan internationaal springen. Nadien zal hij normaal gezien zijn B-license behalen, nogmaals 25 sprongen waarvan ook een deel met een coach. Wat hij daar dan precies mee kan doen ontgaat mij een beetje hoewel ik het al verschillende malen heb gevraagd. Het staat alleszins vast dat hij met beide licenses uit een vliegtuig mag springen, mits hij ook een parachute op zijn rug heeft.
Kenny's opleiding gaat door in Ashburton, iets meer dan een uurtje rijden van Christchurch. Dat houdt dus meer concreet in dat hij, van zodra het goed weer is, in de auto springt en naar Ashburton rijdt. Ik ga meer niet mee dan wel, simpelweg omdat het redelijk saai wordt om een hele dag mensen uit een vliegtuig te zien springen als je er zelf niet aan deelneemt. Zelf springen staat voorlopig niet op mijn lijstje en zal er vermoedelijk ook nooit op komen.
Ik spendeer dus tegenwoordig een heleboel van mijn dagen alleen, zonder auto, in ons huisje. Voor je empatische gedachten vol medelijden in je hoofd krijgt: ik geniet van elke minuut!
De zomer heeft ondertussen ook Christchurch bereikt dus een groot deel van mijn dagen bestaat uit het aanbrengen van zonnecrème (factor 50+, ik houd er mijn verstand wel bij!) en me correct positioneren om zoveel mogelijk zonnestralen op te vangen. Een bijzondere kunst die ik ondertussen geperfectioneerd heb. Ik kan je vertellen waar de zon zich aan de hemel zal bevinden op eender welk moment van de dag met een accuraatheid waar menig weerkundige jaloers op zou zijn. Mijn bruinheid bereikt niveaus die ik nooit eerder voor mogelijk achtte. Ik ontdekte zelfs dat mijn benen blijkbaar ook in staat zijn om een andere kleur dan spierwit aan te nemen. In de voorbije dagen las ik een boek uit en ging ik naar de winkel om een nieuw boek. Ik wandelde met Saiko naar het park en terug en herhaalde dat patroon meermaals. Ik redde een bij van een gewisse dood. Gisteren was het slecht weer en gingen we naar Hanmer Springs, naar een spa met thermale baden, om nog wat extra te ontspannen. En oh, het zal jullie misschien plezieren dat ik een poging heb ondernomen om een boek te schrijven: de nieuwe bestseller telt al 18 pagina's. Maar dan werd ik het beu en heb ik verdergewerkt aan het onderhouden van mijn bruine kleur. Prioriteiten...

Er was ook een moment van spanning en opwinding in de voorbije twee weken toen ik telefoon kreeg van het Department of Corrections: zij deelden me mee dat ik geslaagd ben op het assessment centre. Als resultaat heb ik nu niet één maar twee jobinterviews: voor probation officer (een soort justitieassistent) én voor programme facilitator (begeleiding van gedetineerden). Een deel van mijn dagen bestond dus ook uit het voorbereiden van deze jobinterviews.

Volgende week wordt dus opnieuw een spannende week met de twee interviews in het verschiet. Ik reis weer af naar New Plymouth om daar het beste van mezelf te tonen op dinsdag en woensdag. De zondag die daarop volgt begin ik zelf met een nieuwe en spannende hobby en krijg ik mijn allereerste vliegles voor het behalen van mijn private pilot license. Jawel, in een echt vliegtuig in de lucht. Als Kenny uit vliegtuigen mag springen, mag ik er toch wel eentje besturen?

Ja, Nieuw Zeeland, wat een fantastisch land: leren vliegen, skydiven of racepiloot worden (heb ik ook eventjes overwogen), je kan het zo gek niet bedenken of je kan het doen, zonder al te veel moeilijkheden. Alles is netjes binnen handbereik.

Gisteren reden we naar Hanmer Springs, een prachtige autorit doorheen overweldigende groene landschappen zoals we dat ondertussen al gewend zijn. Onderweg stopten we om een grote zak versgeplukte kersen te kopen, "recht van de boer" zoals men dat zegt. Toen ik naar de sappige, perfect rode kersen keek, besefte ik het plots: "Wat een zalig leven hebben wij tegenwoordig?!". Kenny moest lachen, alsof hij het gek vond dat ik dat nu pas besefte bij zoiets triviaals als een kilo rode kersen. Ik besef goed en wel dat er een moment komt waarop ik (en Kenny wellicht ook ooit eens) terug zal gaan werken. Maar hier is het gekke: ik kan niet wachten! Ik heb ongelooflijk veel zin om te gaan werken. Ons leven zou niet alleen zalig zijn, maar ook nog eens 100 % perfect als ik nu ook nog eens die droomjob kan bemachtigen.... Of wat een kilo kersen al niet in een mens teweeg kan brengen...

Akaroa

Het uitzicht op Akaroa

De geredde bij