Afscheid nemen

Afgelopen vrijdag was het dan eindelijk zo ver: mijn allerlaatste werkdag in de gevangenis van Dendermonde. Ik keek er niet naar uit, maar uiteraard is 'stoppen met werken' een onvermijdelijke stap in het emigratieproces. Met een heel dubbel gevoel en de bijhorende spanning in de buik en krop in de keel vertrok ik vrijdagochtend naar het werk. Alle spanning bleek voor niets: het werd een wondermooi afscheid en een dagje om nooit meer te vergeten. Een hele dag kreeg ik lieve en lovende bedankjes en wensen. Aan iedereen van de gevangenis wil ik dan ook zeggen: dankjewel! Het is enorm fijn om zo ergens te kunnen vertrekken. Deze laatste dag was een mooie afsluiter van vier hele leuke jaartjes in Dendermonde.

Met deze laatste werkdag is dan meteen ook een periode van twee weken 'afscheid nemen' ingeluid. We hebben dat meteen goed gedaan met een spetterend afscheidsfeestje op zaterdag. Vrienden en familie kwamen allemaal samen om nog een laatste keertje tijd met ons door te brengen. Het was opnieuw erg hartverwarmend om al die mooie woorden te horen (en te lezen op de kaartjes nadien).

Hoewel afscheid nemen echt niet leuk is en ik enorm op zag tegen de laatste maand voor ons vertrek, zijn al die mooie en warme woorden toch echt heel fijn. Een mens zou eens wat vaker moeten emigreren, of op z'n minst eens wat vaker al die lieve dingen tegen elkaar moeten zeggen. We wachten soms veel te lang om elkaar eens een complimentje te geven of eens te zeggen dat we de ander toch wel graag hebben. Kijk, zo'n emigratie, je wordt er zowaar wat melig van...

Ups en downs

Het is zover: we komen met één hand toe om de weken te tellen tussen vandaag en ons vertrek! Toegegeven, ik heb het drie keer moeten natellen vooraleer ik besefte dat het wel degelijk klopt. Het spreekt voor zich dat we het enorm druk hebben in onze laatste weken. We zijn alvast tot één conclusie gekomen: emigreren wordt onderschat... niet in het minste door onszelf!

Het ene deel van ons leven geraakt meer en meer afgerond: inpakken, spullen uitzoeken, spullen verkopen op de rommelmarkt, maar ook afscheid nemen (ja, nu al!), laatste dingen doen, "nog eens snel daar naartoe", "nog eens lekker dit eten", referentieadres regelen, volmachten regelen,...

Ondertussen bereiden we het volgende deel zo goed mogelijk voor, met ups en downs. We haalden de kennels voor de dieren (nodig voor het vliegtuig) en waren blij verrast dat deze zo groot zijn. Het was tevens een aangename kennismaking met de mensen van VCK Logistics. Ik ben alvast overtuigd dat zij Saiko en Mauwie goed zullen verzorgen.
Er was ook plaats voor een kleine paniekaanval toen ik leerde dat diploma's moeten gelegaliseerd worden voor het buitenland. Ergens wist ik dit eigenlijk wel al, maar ik was het dus vergeten tot ik er gelukkig door iemand aan herinnerd werd (dankjewel!). Volgende week dus tijd voor een tripje naar Brussel...

Al bij al hebben we de stress nog heel goed onder controle. We blijven realistisch: alles is zo goed mogelijk voorbereid, maar het blijft nu eenmaal een enorm groot avontuur en dan kan er al eens iets foutlopen. Voor alles is er altijd wel een oplossing, dus we houden het rustig. De afscheidsetentjes zijn moeilijk en het blijft gek om te weten dat we over vijf weken niet meer in België zullen rondlopen en dat alles anders zal zijn. Maar we kijken er ook echt wel naar uit. Het heeft iets weg van de avond voor Sinterklaas: het is zooo spannend, maar je kijkt er zo hard naar uit. Dan moet je even op de schoot van Sinterklaas en dat is akelig. Maar daar moet je door, want dan krijg je je cadeau en dan blijkt dat het het allemaal waard was. En daar hopen we natuurlijk op, op dat gevoel: "het was het zeker en vast waard"... Dat weten we nu nog niet, maar zullen we hopelijk heel snel kunnen zeggen!