Mini-retirement

Er zijn boeken die schrijven over het inbouwen van een mini-pensioen na een periode van hard werken. Zo'n "mini-retirement" zou ervoor kunnen zorgen dat je terug nieuwe energie krijgt voor een nieuw project. Het idee is simpel: je werkt een aantal jaar, spaart voldoende en neemt dan voor een tijdje vrijaf. Ik las er enkele dagen geleden over in een boek en merkte op dat dit eigenlijk precies is wat wij aan het doen zijn. Deze week hebben we dan ook alle tijd uitgetrokken om helemaal niets te doen.

"Niets doen"... Het is in onze drukke jachtige maatschappij van vandaag de dag bijna een schande. Hoezo, je gaat op zaterdagavond niet uit? Dan is het op z'n minst belangrijk dat je voor de rest van het weekend iets doet waarvan je een foto kan nemen die je op facebook kan plaatsen. De wereld moet immers weten dat je "een leven" hebt, dat je iets te doen hebt.

Na weken van denken, overdenken en onzeker zijn over onze toekomst, hebben we deze week "the simple life" verwelkomd. Wekenlang wisten we niet goed waar we heen wilden en maakten grote existentiële vragen zich van ons meester. Begrijp me niet verkeerd: of naar Nieuw Zeeland verhuizen een goed of slecht idee was, stond geen enkel moment ter discussie. Integendeel, het is alsof we deze unieke kans niet willen verpesten: dit kleine stukje geluk mogen we niet verkwanselen. Er was gewoon in België nooit echt veel tijd om bij mezelf stil te staan: wat wil ik? Door te emigreren hebben we de kans gekregen om een heel groot deel van ons leven te herschrijven en dan willen we er op z'n minst zeker van zijn dat dit nieuwe hoofdstuk goed geschreven wordt.

Voor we naar hier kwamen, hadden we allebei een aantal "life goals" in ons hoofd, een aantal dingen die we in dit leven zeker willen bereiken. Eén daarvan was een aangenamer leven schenken aan onze vierpotige kindjes, hoe cliché dat ook mag klinken. Het is deze week duidelijk geworden dat we alvast in dat opzicht geslaagd zijn. Saiko en Mauwie zijn getransformeerd in wereld's braafste hond en kat. De verandering is zo enorm dat we even dachten dat VCK Logistics ons misschien gewoon een andere hond en kat heeft gegeven. Blijkbaar hadden zij, en wij ook, simpelweg meer ruimte en tuin nodig. Op 2 minuten wandelen van onze nieuwe woonst is een enorm grasveld waar we Saiko zijn bal meters ver weg kunnen gooien. We hadden nooit gedacht dat Saiko het apporteren beu kon worden, maar blijkt dat België gewoon niet over genoeg gras beschikt om dat mogelijk te maken.

Dus als jullie je afvragen wat we deze week gedaan hebben, dan is het antwoord simpel: niets, niets, helemaal niets! En daar ben ik trots op! Iedereen zou het eens moeten uitproberen, ik kan het aanraden. Zelfs de existentiële vragen werden even op de lange baan geschoven: of ik nu deze week beslis waar ik met mijn leven heen wil of volgende week zal wel niet zoveel uitmaken... Eén ding is zeker: in ons nieuwe toekomstplan moet er plaats zijn voor the simple life!

Reunited...

Voorbije zondag was het eindelijk zover: we mochten Saiko en Mauwie gaan ophalen in de quarantaine. Wat een geluk ook, want er was de voorbije week even twijfel of we Saiko wel al zouden meekrijgen: blijkbaar was er één van de testen "incorrect" en deze moest opnieuw afgenomen worden. Of Saiko meemocht zondag was afhankelijk van het resultaat (indien niet goed, zou hij langer moeten blijven). We hadden geluk: het resultaat was op tijd binnen en beide beestjes mochten zondag mee met ons naar ons nieuwe huis.

Saiko was door het dolle heen toen hij ons zag. Zelfs de quarantaine-mevrouw vond het enorm vertederend. Mauwie was iets minder goed gezind: de 10 dagen quarantaine hadden haar duidelijk niet echt goed gedaan. We besloten om beiden, vooraleer we aan een 7,5 uur durende autorit begonnen, te trakteren op een wandeling in een nabijgelegen park. Helaas besloot een dame met twee grote loslopende honden net op dat moment hetzelfde. Haar twee, overigens erg lieve, honden wilden maar wat graag kennis maken met Mauwie. Het gevoel was niet wederzijds... In een mum van tijd escaleerde de situatie volledig: Mauwie gaf me drie dikke klauwen recht in het gezicht waardoor ik volledig vol bloed hing. Daarop trok ze zich los uit haar bandje en klom snel de hoogste boom in die ze kon vinden. De Nieuw Zeelandse dame begon daarop ook te panikeren en rende in het rond "oh my god oh my god". Nadat ze haar twee honden in de auto had gestoken, klom Mauwie gelukkig rustig uit de boom en konden we haar gemakkelijk weer vangen. Zowel Kenny als ik houden er wel een aantal lelijke wonden aan over. Ik vermoed dat één en ander niet volledig toevallig is en dat Mauwie haar kans schoon gezien heeft om ons onze verdiende loon te geven voor die lange vliegtuigreis...

Uiteraard was de kluts van Mauwie nadien ver zoek. De daaropvolgende uren werd de muziek in de auto dan ook door haar verzorgd. Uiteindelijk viel ze na enkele uurtjes gelukkig in slaap. De rust keerde weer in de auto en terwijl iedereen lekker lag te ronken reed ik door de groene glooiende bergen van Tongariro National Park. Mijn neus deed verdomd zeer van Mauwie's klauwen, maar toch voelde ik me enorm gelukkig met onze twee "kleintjes" op de achterbank.

's Avonds laat kwamen we aan in Wellington waar we vrijwel meteen overstapten op de ferry (na een korte uitlaatbeurt, op een hond-loze plaats). Doodop van de lange rit, vielen we vrijwel meteen in slaap in onze cabine. Het lijkt erop dat ook Saiko en Mauwie hetzelfde deden want de volgende ochtend (vandaag dus) kregen we twee zeer energieke beestjes terug. Mauwie had opnieuw energie om haar jankconcert in te zetten en Saiko had duidelijk genoeg van de lange autorit én de bijhorende klaagzang en besloot daarom maar om te beginnen zagen (grommen) tegen Mauwie. Zo voelt het dus om met twee ruziënde kinderen op weg te zijn...

Na nog een "korte" rit van vier uur kwamen we dan eindelijk aan op onze eindbestemming: ons tijdelijke huisje in Christchurch (voorlopig zes maanden vastgelegd). We voelden ons meteen thuis: Saiko was door het dolle heen dat hij rondom het hele huis kan lopen en wou de rest van de dag voortdurend 'buiten spelen'. Mauwie is gewoon blij dat iedereen weer normaal doet zodat zij rustig kan verder slapen.

Onze beestjes trotseerden land, zee én lucht zodanig we weer allemaal samen konden zijn. Wat een fijn gevoel om deze blogpost te kunnen schrijven met een uitgetelde Saiko aan mijn voeten... Meer is er niet nodig om gelukkig te zijn!

Vooraanzicht van onze nieuwe woonst

Al het moois van Taupo

De voorbije dagen verbleven we in Taupo, dat bekendstaat voor het prachtige blauwe meer Lake Taupo. Hoewel ons gemoed voornamelijk beheerst werd door de grote reis die onze kleine diertjes maakten, zoals ook in het vorige blogbericht uitvoerig werd verhaald, hebben we uiteraard niet gewoon zitten wachten in de zetel. Aangezien er ook op werkvlak weinig te beleven valt (het is wachten op nieuws van de registratie bij de Social Workers Registration Board), zit er niet veel anders op dan alle toeristische attracties verkennen die Taupo waard is.

We begonnen met één van de vele "thermal walks" die het gebied rijk is. Denk bij dat woord niet meteen aan spa's en thermische baden (hoewel je die hier ook erg veel vindt), maar denk aan "stoom die uit de aarde komt". Taupo ligt in een vulkanische zone en volgens wetenschappers zou de aardkorst hier slechts 16km dik zijn, waardoor er enorm veel geothermische activiteit is. Dat resulteert in geisers, stoom die uit de aarde komt en natuurlijk voorkomende warmwaterbaden. Wij deden de wandeling in Craters of the Moon en werden op heel wat natuurlijke wonderen getrakteerd.

Craters of the Moon

Het Craters of the Moon gebied biedt niet enkel geothermische wandelingen, maar ook een heus mountainbikeparcours met 50 km waard aan tracks. Een hele tijd geleden hadden we in België elk een mountainbike, maar omdat iemand (lees: ik) ze niet op slot gedaan had, zijn beide fietsen helaas gestolen. Foei, België! Hoewel we dus zo'n mountainbike hadden, had ik eigenlijk nog nooit in echte "mountains" gefietst. Ik kon me er moeilijk iets bij voor stellen, maar kan je alleszins vertellen: je leert snel als je aan torenhoge snelheid naar beneden giert langs bomen en stenen.

Op 13 oktober koos ik als verjaardagsactiviteit voor een stevige wandeling naar de top van Mount Urchin (1392 meter). We haalden de top binnen de voorziene tijd maar werden daar al snel verrast door een fikse regenbui. Toen er ook nog dondergeluiden uit de wolken kwamen en Kenny zich luidop afvroeg "wat je eigenlijk moet doen als je in onweer verzeild geraakt op een berg", zette ik al snel een spurtje in naar beneden. In recordtempo waren we terug beneden, een uur sneller dan de voorziene tijd. 

In wandelingen uitkiezen zijn we blijkbaar allebei even goed: de volgende wandeling mocht Kenny uitkiezen. Hij koos voor de "Whakaipo Bay to Kinloch"- wandeling, eentje van 13 km. Omdat het ondertussen de kwartfinale van Rugby op TV was en Kenny, zoals een echte Nieuw Zeelander, liever daarnaar wou kijken had hij helaas half werk geleverd. Hij dacht immers dat het om een lusparcours ging... daar aangekomen bleek dat jammer genoeg niet zo en bleek het om 3 uur enkele rit te gaan. Het werd dus een stevig wandelingetje van 6 uur, gelukkig wel eentje met mooie uitzichten. 

Uitzicht over Lake Taupo

Verder maakten we nog wat korte wandelingen en brachten we een bezoek aan Roturua, Napier en Cape Kidnappers. Rotorua kon ons niet echt bekoren. Voor de liefhebbers hebben ze daar ook wel een prachtig geothermisch park, Hell's Gate genaamd. Verder is er, wat ons betreft, weinig te beleven. Napier blijkt de Art Deco hoofdstad van de wereld en staat daarmee meteen garant voor een prachtig straatbeeld. We hadden voorzien om ook een bezoekje te brengen aan een vogelkolonie die huist op Cape Kidnappers, maar toen we leerden dat het een wandeling van 8km (enkel) was, besloten we dat we vogels nu ook weer niet zo leuk vinden.

Het straatbeeld in Napier

Last but not least trakteerde Taupo ons ook al op twee voelbare aardbevingen. Eentje voelden we allebei: eerlijkheidshalve moeten we toegeven dat ze zo licht was dat we eerst dachten dat het een vrachtwagen was. Aangezien we hier in een vakantiepark zitten waar geen trucks rijden, was het wel snel duidelijk dat het een lichte aardbeving was. Geonet (een site die aardbevingen, vulkanen en tsunami's monitort in Nieuw Zeeland) bevestigde onze vermoedens. Enkele nachten later werd ik wakkergeschud van een tweede aardbeving. Kenny had ze ditmaal niet gevoeld, maar Geonet bevestigde mijn vermoeden opnieuw. De dag erop meenden we een derde aardbeving waar te nemen: het hele huis schudde inclusief laptop en TV. Het geschud bleef een tijdje aanhouden. Lang genoeg om ons af te vragen "is dit weer een aardbeving?". Net op het moment dat ik de "drop-cover-hold"-techniek wou toepassen (lees: onder de tafel kruipen om bescherming te zoeken) en Kenny de "run-away"-techniek (lees: naar buiten lopen) aan het toepassen was, begint hij plots onophoudelijk te lachen.... Blijkbaar kan de wind nogal hard waaien in zo'n ongeïsoleerd houten huisje...

Taupo leerde ons dus alleszins de voelbare aanwezigheid van de natuur: aardbevingen, vulkanen en een dunne aardkorst zijn hier in Nieuw Zeeland allemaal de normaalste zaak van de wereld. Om van dat gat in de ozonlaag en brandende zon nog maar te zwijgen. Het is even wennen als je uit België komt, waar baksteen en beton de gangbare norm is. We hebben duidelijk nog wat meer tijd nodig om echt goed voeling te krijgen met de natuur. Maar ach, beter een keertje teveel onder tafel kruipen dan een keertje te weinig! 

Twee kleine reizigers

Wie me volgt op facebook kan al raden waar ik het deze week over zal hebben: onze diertjes zijn eindelijk veilig aangekomen in Nieuw Zeeland! Wat een avontuur, een hond en een kat die de halve wereldbol rondreizen om hun baasjes terug te zien.

Aan het begin van deze, zeer spannende, week werden Saiko en Mauwie afgezet door het thuisfront op Schiphol. Wat hieraan voorafging was een enorme papierwinkel en meerdere dierenartsbezoeken gecombineerd met een zeer gezonde dosis stress. Ik vermoed dat de familie nu wel begrijpt wat ik bedoelde toen ik enkele weken geleden zei "wat ben ik blij dat wij al die extra stress er niet bij hebben moeten nemen." Ja, jullie knikten wel toen, maar zullen vast en zeker nadien nog veel gevloekt hebben op ons! 

Goed, Saiko en Mauwie verbleven maandag één nachtje in het dierenhotel. Dinsdag vertrokken ze dan ook echt met het vliegtuig en begonnen ze aan hun lange vlucht. De uren die daarop volgden waren op z'n minst gezegd om de muren van op te lopen. Om het wachten te vergemakkelijken had ik een trackingcode waarmee ik kon zien of de vlucht en ons "pakketje" goed was vertrokken en aangekomen. Na enkele uren had ik alle beschikbare info op de sites van VCK Logistics, Malaysian Airlines (inclusief de artikelen over de neergestorte vliegtuigen...) én de quarantainefaciliteit gelezen, maar niets kon me vertellen wat er ín de bakjes gebeurde, hoe het echt met onze diertjes ging...
Donderdagmiddag om 12u45 zouden ze landen. Door de quarantaine was me beloofd dat ze me zouden contacteren zodra ze nieuws hadden. Het hoeft niet gezegd dat ik vanaf 12u46 al aan het zeuren was over de "quarantaine die haar beloften niet nakomt" en al verschillende keren had nagekeken of ik wel voldoende ontvangst had met mijn GSM. Tegen 12u50 had ik al opgezocht of ik wel zeker het correcte nummer had doorgegeven aan de quarantaine. Helaas had de vlucht vertraging en eer de diertjes door de douane waren, was het al goed en wel 16u. De doemscenarios die door mijn hoofd gegaan zijn, houd ik even voor mezelf.

De dieren zijn dus goed en wel in Nieuw Zeeland geraakt en beginnen nu aan hun 10 dagen quarantaineperiode. Ik herinner me nog heel goed dat ik in België hele theorieën had, als voormalig hondengedragstherapeut, hoe het beter was om de beestjes niet te bezoeken tijdens deze periode: het zou hen verwarren, ze zouden teleurgesteld zijn als ze niet mee zouden mogen en de opwinding zou teveel zijn voor Saiko en zijn epilepsie. Tja, wat zijn theorieën toch mooi... Ze hingen nog in de lucht toen ik al geïnformeerd had naar de bezoekuren. 

Aangezien donderdag het bezoekuur al gedaan was, konden we hen pas vrijdag bezoeken. Vandaag maakten we dus een lange rit van Taupo naar Auckland én terug (7 uur rijden in totaal) om onze kleine "furry kids" eindelijk terug in de armen te sluiten. We brachten dekentjes en speelgoed mee. Saiko leek erg op zijn gemak in zijn nieuwe woonst, was erg blij met zijn nieuwe speeltje en leek vooral geïnteresseerd in wat er verder nog in de zak zat voor Mauwie. Mauwie daarentegen was wat meer van slag en kroop al snel in een bolletje tegen ons aan. Ze leek te denken "laat me nooit meer alleen" en toen we haar na ons bezoekje toch terug alleen op de grond moesten zetten, brak mijn ouderlijk poezenhart. Wat een geluk dat huisdieren nooit een eerste schooldag hebben en nooit alleen gaan wonen!

Het was een lange reis die onze hond en kat maakten. Het was spannend voor ons en we zullen helaas nooit weten hoe zij het beleefd hebben. We weten enkel dat ze in de quarantaine blijkbaar wel goed worden opgevangen en dat is alvast een hele geruststelling. We zijn alvast dolblij dat ons gezin weldra terug herenigd zal zijn maar pas op 25 oktober zullen we echt tevreden zijn want dan zijn we weer volledig. 

Voor hun vertrek

Registraties en frustraties

Week vier zit er alweer op, wat vliegt de tijd toch snel. Week vier was een zeer bewogen en drukke week. Hoewel ik in mijn vorige blogje schreef dat we de balans tussen ontspanning en stress nog wat positiever wilden maken, is ons dat niet gelukt. Belangrijkste boosdoener is mijn zoektocht naar werk. Het gaat allemaal niet zo vlot als ik zelf wel zou willen, zoals natuurlijk meestal het geval is bij solliciteren.

Ons aanvankelijke plan was om het aspect "locatie" open te laten. We hadden één of ander idyllisch idee van onszelf hoe we al solliciterend het hele land zouden doortrekken. Toerist én sollicitant in één klap. Het beste van twee werelden gecombineerd. Bovendien liet ik zo al mijn opties open en zou ik binnen de kortste tijd werk hebben. Neen, niet dus. Het is veel moeilijker dan dat. Blijkt dat "geen woonst hebben" eigenlijk een grote bron van stress is. Niet weten waar je vanavond of volgende week heen moet, is leuk als je op reis bent maar is enorm stresserend als je je wilt settelen of iets wilt bereiken.
Na wat nadenken en discussiëren besloten we toch om de rollen om te draaien en op zijn minst één factor al in orde te brengen. We kozen voor één vaste locatie van waaruit we dan verder alles zouden regelen. Omdat we vorig jaar alletwee verliefd geworden waren op Christchurch, zochten we daar een huisje. We vonden een gemeubelde huurwoning waar onze "harige kindjes" ook welkom zijn en sloten een contract af voor zes maanden met optie op langer. Daarmee is één stressfactor al uit de weg... Zou je denken natuurlijk, want bij het vastpinnen op één locatie komen natuurlijk ook weer de nieuwe vragen: "hebben we de juiste locatie gekozen?", "wat als we daar geen werk vinden?", "wat als we het daar niet leuk vinden?".
Van zodra onze diertjes "vrijgelaten worden" uit de quarantaine (25/10) trekken we dus naar Christchurch. Tot die tijd verblijven we in Taupo, waar alleszins veel te beleven valt.

Een bijkomende bron van stress is dat ik me moet registreren als sociaal werker. Dat houdt in dat je door "the board of social workers" wordt beoordeeld op je kunnen. Zelfs indien ze je aanvankelijke aanvraag goedkeuren, kan je hier pas volledig geregistreerd zijn nadat je twee jaar "onder supervisie" gewerkt hebt. Reden hiervoor is dat een aantal aspecten van sociaal werk heel eigen zijn aan Nieuw Zeeland zoals bvb. werken met Maori. Dat begrijp ik uiteraard allemaal wel, maar het hele gedoe maakt me erg onzeker. Er hangt bovendien enorm veel af van de registratie, want "geen registratie" betekent ook meteen "geen visum".
Een provisionele registratie plaatst me hopelijk ook wat sterker op de arbeidsmarkt. Tot hier toe sta ik nog geen stap verder met de sollicitaties en kreeg ik de ene negatieve boodschap na de andere. Het doet me sterk betwijfelen of hier wel echt zo'n groot tekort is aan maatschappelijk werkers. Op iedere vacature komt er immers altijd steevast een "enorm groot aantal kandidaten met een hoge expertise" op af. Wel Nieuw Zeeland, ga dan misschien niet internationaal gaan zeuren dat je een tekort hebt aan sociaal werkers!

Eén ding blijft dus wel hetzelfde of je nu in België zit of aan de andere kant van de wereld: solliciteren is vermoeiend en frustrerend. Het rationele deel van mezelf weet uiteraard ook wel dat ik nog niet moet panikeren en dat we hier pas vier weken zijn. Alles is nog mogelijk. Vier weken zou zelfs nog gewoon een vakantie kunnen zijn. In België heb ik trouwens veel langer gesolliciteerd. Ja, dat zegt het rationele deel van mezelf. Alleen is dat deel niet zo erg vaak aan het woord...

Waikato River - Taupo

Huka Falls - Taupo

Just for fun: a food rant

Zij die me goed kennen weten dat eten één van mijn grootste passie's is. Het mag dus ook niet verbazen dat eten behoorde tot de dingen waar ik het meeste naar uitkeek, maar ook de dingen die ik het meeste zou missen bij onze verhuis naar Nieuw Zeeland. De voorbije dagen en weken heb ik een lijstje bijgehouden van eten dat ik mis én eten dat hier lekkerder is. Ik zet het even voor jullie op een rijtje:

- Drinken: er is hier een geweldig aanbod van lekkere zoete drankjes, zoals de New Zealand made L&P (Lemon and Paeroa) of een enorme variëteit aan Lipton zoals Lipton Strawberry Daiquiri. Helaas moet je daarvoor wel het ruime aanbod aan Belgische bieren opgeven of de Lipton Ice Tea met bruis.
- Snacks: Notenmengelingen vind je in alle samenstellingen en smaken, chips niet. Geen Croky Bolognese, geen Lay's paprika, geen peper en zout, .... En neen, "chicken" en "BBQ" zijn geen lekkere smaken! En "vinegar" al zeker niet...
- Groenten: je vindt een aantal groenten die je bij ons zelden of nooit vindt zoals yams en tamarillo. Maar witloof is hier nergens te vinden en courgettes en paprika's zijn duur.
- Frietjes: neen, neen en nog eens neen. Neen, geen frietjes, geen frikandellen, geen mexicano, geen joppiesaus, ... Wel fish and chips. Dat compenseert een beetje maar niet zo heel erg veel.
- Mc Donalds: doet mayonaise op zijn cheeseburger, dat behoeft geen extra uitleg. Dan moet je daarbij bedenken dat mayonaise elders amper te verkrijgen is.
- Brood: hoewel ze andere zaken adverteren met slogans zoals "the best thing since sliced bread", hebben ze blijkbaar het gesneden brood ook nog niet echt uitgevonden. Het is moeilijk om een brood te vinden dat zowel de kwaliteiten "lekker", "krokant" als "gesneden" heeft.

Genoeg gezeurd over het eten. Eigenlijk wil de waarheid dat we hier nog geen enkele keer slecht gegeten hebben. Mits een beetje "common sense" kan je eender welk restaurant of café binnenwandelen en lekker eten. Om nog maar te zwijgen van het enorme aanbod aan lekkere muffins en taarten. Men kent hier in Nieuw Zeeland zeker en vast wat van lekker eten!

Een overzichtje van week 3

Het is alweer vrijdagavond in Nieuw Zeeland en dus tijd om een overzicht te geven van onze voorbije week. De grootste verandering in deze week is wel dat we eindelijk een soort van routine gevonden hebben. Het blijft een vreemde mix tussen ontspanning en stress, maar de verdeling is ondertussen 80% ontspanning - 20% stress. Een balans die alleszins beter is dan wat we vroeger hadden. Elke dag wordt er wel gesolliciteerd of worden er andere belangrijke zaken geregeld, maar elke dag is er ook plaats voor ontspanning en plezier.

Deze week voltooiden we alle must-do's in Auckland en deden we zelfs nog wat extra's. We brachten een bezoek aan Waiheke Island, One Tree Hill, Onehunga Dress smart (outlet shopping), New Lynn en gingen naar de Go Dutch shop in  Henderson (en kochten daar paprika chips en gouda kaas).
Op woensdag waren we door de standaard toeristische attracties heen en besloten we om op de kaart een nieuwe bestemming uit te zoeken. We vielen op een enorm groen stuk niet ver van Auckland: the Waitakere Ranges. Waauw, wat een prachtig gebied. We deden de 'scenic drive', een route die zijn naam niet gestolen heeft. Onze ogen werden op heel wat moois getrakteerd en we wisten meteen weer waarom we zo verliefd zijn op Nieuw Zeeland: waar je ook beslist heen te gaan, er is altijd garantie op prachtige uitzichten.
Donderdag sloten we onze drie weken in Auckland in stijl af met een etentje in de Sky Tower. Met zijn 328 meter is deze toren de hoogste van het zuidelijk halfrond. Opnieuw garantie op prachtige uitzichten dus. Nadien trokken we nog even het nachtleven in en werden we herinnerd aan de vriendelijkheid van de Nieuw Zeelanders. We praatten een hele avond met "echte kiwis" (niet de vogel, niet het fruit, maar de mens) die ons een hart onder de riem staken.

Deze ochtend kwam er een einde aan ons Auckland-avontuur en vertrokken we naar Paihia in the Bay of Islands. We verblijven opnieuw in een kleine studio en dit tot volgende week woensdag 7 oktober. De komende dagen plannen we vooral nog meer ontspanning in. We hopen de balans te brengen naar 90% ontspanning - 10% stress.

De kleine hoeveelheid stress die we nog steeds ervaren is trouwens niet enkel afkomstig van solliciteren, maar ook van de moeilijkheden bij het overbrengen van onze dieren. Deze week werd er al heel wat over en weer gebeld met het thuisfront omwille van allerlei pop-up problemen. Een test die afgenomen moet worden van Saiko kan blijkbaar niet gebeuren in België. Uiteindelijk werd het beestje zijn bloedstaal naar Duitsland opgestuurd en hopelijk komt het binnenkort dan ook met een positief resultaat terug. Ondertussen wordt ons ook gevraagd om te bewijzen dat we onze kat al langer dan 12 maanden hebben (ze is ondertussen al meer dan elf jaar) en wat de geldwaarde is van Saiko en Mauwie (zodanig men eventueel BTW kan aanrekenen op onze geïmporteerde huisdieren). De hoeveelheid administratie die we al hebben moeten doen om ons gezin te herenigen is enorm. Ons huis verkopen was een pak gemakkelijker. Al bij al mogen wij natuurlijk niet klagen, want 90% van deze stress valt eigenlijk op het thuisfront (waarvoor nogmaals heel erg veel dank!).

Het blijft een zeer vreemde balans, zelfs al is de verdeling 90-10. Soms kunnen we enorm genieten van al het moois rondom ons, maar dit kan dan plots verstoord worden door een heel klein stemmetje dat zich afvraagt "wat als we niet lang van al dit moois mogen genieten?". Op het ene moment lopen we over van zelfvertrouwen door kleine overwinningen (leren links rijden, koken met Nieuw Zeelandse producten, een telefoontje in het Engels doen), en op andere momenten kunnen we volledig uit ons lood geslagen zijn doordat we bvb. simpele vragen aan de kassa niet verstaan (toegegeven de vraag "wilt u een vuilniszak bij uw aankopen?" is niet meteen de vraag die je aan de kassa verwacht). Wie had ooit gedacht dat ons huis verbouwen en verkopen het gemakkelijke stuk was?

Auckland by night

Fairy Falls - Waitakere Ranges

Waiheke Island