Forgotten world

Dit weekend was een verlengd weekend hier in Nieuw Zeeland. Het was Anzac day, waarbij de Australische en Nieuw Zeelandse soldaten, die in de oorlogen gestorven zijn, herdacht worden. Kenny en ik besloten om gebruik te maken van die extra verlofdag. We kozen voor een driedaagse trip naar Tongariro National Park. Het nationaal park is een viertal uurtjes rijden verwijderd van New Plymouth en staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Je kan er ook één van de mooiste wandelingen ter wereld doen, nl. de Tongariro Alpine Crossing. Het park heeft verder drie actieve vulkanen, waarvan eentje wereldberoemd is als Mt. Doom. We verbleven in een fantastisch hotel met alles erop en eraan. Het was een heerlijke en ontspannende mini-vakantie.

Maar, hoe vreemd het ook mag klinken, Tongariro National Park is niet wat me is bijgebleven van onze mini-trip. Waar ik vandaag de wereld op attent wil maken met deze blog is het bestaan van een prachtig stukje Nieuw Zeeland waar niemand ooit over spreekt. Het draagt de toepasselijke naam "Forgotten World". De Forgotten World Highway is een ongeveer 3 uur durende rit die over Taumarunui National Park reist (nog zo'n plek waar je nooit iets over hoort). We hebben de highway al wel een paar keer afgereden, want ik ben dol op dit stukje Nieuw Zeeland, maar dit keer waren alle condities net perfect om van de trip een onvergetelijke ervaring te maken. Met perfecte condities bedoel ik barslecht weer. Het regende zoals het dat in Nieuw Zeeland al wel eens kan doen: alsof de hemelsluizen zijn opengezet. In de hoop op beter weer aan de andere kant van de rit begonnen we aan onze tocht. De straten werden minder en minder bebouwd en zachtjesaan werden de wegen steeds bochtiger. Aan tergend langzame snelheid klommen we door de bergen van Taumarunui National Park. De grijze laaghangende wolken verborgen alle schoonheid, alsof alleen wij wisten welke pracht er achter schuilhing. De radio had ons al lang verlaten en het enige geluid dat ons vergezelde was het hypnotiserende geluid van de ruitenwissers. Op onze GSM hadden we geen ontvangst meer. Onze reis bracht ons verder naar Whangamomona, dat zichzelf uitgeroepen heeft tot Republiek. De verlaten stad lijkt volledig weggelopen uit een filmset en op elk moment zou je verwachten dat er een cowboy op een paard zou kunnen langskomen. Een beetje verder stopt alle beschaving volledig en bestaat de highway uit niets meer dan een veredelde zandweg. We leken compleet alleen in deze vergeten wereld tot plots, alsof het afgesproken was, er een viertal oldtimers voorbij reden (echte museumstukken). Het leek alsof we een sprong in de tijd gemaakt hadden. We reden verder langs slapende dorpjes met gekke namen, dorpjes die bestaan uit grote boerderijen en verroeste schuren. Het was een ervaring, zoals de Forgotten World Highway dat altijd is. Na uren rijden door de regen en bergachtig gebied kwamen we eindelijk aan in Tongariro. Een prachtig stuk Nieuw Zeeland, maar toch net dat ietsje anders. Tongariro wordt druk geadverteerd als zijnde één van de mooiste stukken van het land en de wereld. Dat maakt dat honderden mensen op hetzelfde moment van die pracht en praal willen genieten. Maar de Forgotten World Highway is helemaal van ons, ons eigen vergeten plekje Nieuw Zeeland. Kilometers wonderbaarlijke nietsheid, alsof de moderne tijd niet tot hier geraakt is.

Het is moeilijk om de ervaring vast te leggen op foto's, het gaat meer om het gevoel dat de highway oproept. Hieronder toch enkele foto's (die genomen zijn op een andere, zonnige dag), zodanig jullie toch een beetje een idee krijgen.

De passievrucht

We hebben een klein moestuintje in onze tuin. Het klimaat leent zich ertoe, veel zon en veel regen. Er staat een variatie aan fruit, groenten en kruiden in onze tuin. We hebben een citroenboom, een feijoaboom, veel kruiden, paprika's, pepertjes, verschillende soorten sla en een passievruchtstruik. Jawel, een struik. Toen we de passievrucht vele weken geleden kochten, waren we nog van mening dat passievruchten aan plantjes groeiden. Dus plantten we onze mooie passievrucht, laten we hem Tom noemen, netjes in de moestuin, tussen de paprika's en de sla. Tom stond daar netjes en de dagen en weken gingen voorbij. We keken al uit naar heerlijke passievruchten, hoewel het etiket toch een zestal maanden wachttijd voorspelt. Er kwam zon en regen en nog meer zon (en nog veel meer regen). Het werd al snel duidelijk dat passievruchten niet aan plantjes groeien. Neen, erger nog, een passievrucht is een klimplant. Tom groeide hoger en hoger, kreeg prachtige bladeren en probeerde met zijn krullende ranken steeds verder te groeien. Maar er was niet genoeg plaats voor Tom. Het plekje dat hem was toegewezen was te klein, er was geen plaats om te groeien. We begonnen te beseffen dat we misschien nooit zijn prachtige bloemen zouden zien.
Daarom besloten we dit weekend om een mooi plekje uit te zoeken, waar Tom de Passievrucht het naar zijn zin zou hebben. We begonnen te graven en probeerden zachtjes om alle wortels mee te nemen. Het was een pijnlijk proces en sommige wortels bleven noodgedwongen achter, hoeveel we ook ons best deden. We brachten Tom naar zijn nieuwe plek, een zonovergoten stukje tuin waar hij alle ruimte zou hebben om te groeien. Hij kreeg zijn eigen bamboe raamwerk waar hij zijn krullen naar hartelust omheen kon slagen. Tom de Passievrucht zou hier gelukkig worden, dat wisten we wel zeker. Maar dat was hij niet, alle fut was weg uit deze prachtige plant. Zijn bladeren hingen triestig naar de grond en zijn sterke krullende ranken hadden de energie niet om het bamboe raamwerk te omarmen. Tom treurde. Hij had het best fijn gevonden tussen de paprika's en de sla. Even leek het alsof Tom nooit meer dezelfde zou zijn en we een vreselijke fout hadden gemaakt.
Tot deze ochtend, Tom de Passievrucht leek weer helemaal de oude. Beter zelfs, hij heeft zijn weg gevonden rond zijn nieuwe raamwerk en groeit naar hartelust.

Terwijl we de passievrucht stonden te bewonderen, merkte Kenny op "Misschien zijn wij wel net zoals hem". Ik knikte, want ja, zo is het maar net. Emigreren is een beetje je wortels uittrekken. Het is pijnlijk en je laat altijd een stukje van jezelf achter. Onvermijdelijk wordt er getreurd, want uiteindelijk was het oude plekje ook best fijn. Wij treurden, en soms treuren we nog. Maar net zoals Tom de Passievrucht, kunnen wij ook beter groeien op onze nieuwe plek. We zijn betere en sterkere versies van onszelf geworden. Want soms als je je wortels uittrekt, als je iets nieuws probeert, word je daar sterker van. Zelfs al is het in het begin moeilijk.

Sugarloaf Islands

Te rewarewa bridge

Taranaki