Forgotten world

Dit weekend was een verlengd weekend hier in Nieuw Zeeland. Het was Anzac day, waarbij de Australische en Nieuw Zeelandse soldaten, die in de oorlogen gestorven zijn, herdacht worden. Kenny en ik besloten om gebruik te maken van die extra verlofdag. We kozen voor een driedaagse trip naar Tongariro National Park. Het nationaal park is een viertal uurtjes rijden verwijderd van New Plymouth en staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Je kan er ook één van de mooiste wandelingen ter wereld doen, nl. de Tongariro Alpine Crossing. Het park heeft verder drie actieve vulkanen, waarvan eentje wereldberoemd is als Mt. Doom. We verbleven in een fantastisch hotel met alles erop en eraan. Het was een heerlijke en ontspannende mini-vakantie.

Maar, hoe vreemd het ook mag klinken, Tongariro National Park is niet wat me is bijgebleven van onze mini-trip. Waar ik vandaag de wereld op attent wil maken met deze blog is het bestaan van een prachtig stukje Nieuw Zeeland waar niemand ooit over spreekt. Het draagt de toepasselijke naam "Forgotten World". De Forgotten World Highway is een ongeveer 3 uur durende rit die over Taumarunui National Park reist (nog zo'n plek waar je nooit iets over hoort). We hebben de highway al wel een paar keer afgereden, want ik ben dol op dit stukje Nieuw Zeeland, maar dit keer waren alle condities net perfect om van de trip een onvergetelijke ervaring te maken. Met perfecte condities bedoel ik barslecht weer. Het regende zoals het dat in Nieuw Zeeland al wel eens kan doen: alsof de hemelsluizen zijn opengezet. In de hoop op beter weer aan de andere kant van de rit begonnen we aan onze tocht. De straten werden minder en minder bebouwd en zachtjesaan werden de wegen steeds bochtiger. Aan tergend langzame snelheid klommen we door de bergen van Taumarunui National Park. De grijze laaghangende wolken verborgen alle schoonheid, alsof alleen wij wisten welke pracht er achter schuilhing. De radio had ons al lang verlaten en het enige geluid dat ons vergezelde was het hypnotiserende geluid van de ruitenwissers. Op onze GSM hadden we geen ontvangst meer. Onze reis bracht ons verder naar Whangamomona, dat zichzelf uitgeroepen heeft tot Republiek. De verlaten stad lijkt volledig weggelopen uit een filmset en op elk moment zou je verwachten dat er een cowboy op een paard zou kunnen langskomen. Een beetje verder stopt alle beschaving volledig en bestaat de highway uit niets meer dan een veredelde zandweg. We leken compleet alleen in deze vergeten wereld tot plots, alsof het afgesproken was, er een viertal oldtimers voorbij reden (echte museumstukken). Het leek alsof we een sprong in de tijd gemaakt hadden. We reden verder langs slapende dorpjes met gekke namen, dorpjes die bestaan uit grote boerderijen en verroeste schuren. Het was een ervaring, zoals de Forgotten World Highway dat altijd is. Na uren rijden door de regen en bergachtig gebied kwamen we eindelijk aan in Tongariro. Een prachtig stuk Nieuw Zeeland, maar toch net dat ietsje anders. Tongariro wordt druk geadverteerd als zijnde één van de mooiste stukken van het land en de wereld. Dat maakt dat honderden mensen op hetzelfde moment van die pracht en praal willen genieten. Maar de Forgotten World Highway is helemaal van ons, ons eigen vergeten plekje Nieuw Zeeland. Kilometers wonderbaarlijke nietsheid, alsof de moderne tijd niet tot hier geraakt is.

Het is moeilijk om de ervaring vast te leggen op foto's, het gaat meer om het gevoel dat de highway oproept. Hieronder toch enkele foto's (die genomen zijn op een andere, zonnige dag), zodanig jullie toch een beetje een idee krijgen.