Plotseling zijn er nog maar vier vingers van één hand nodig om de maanden te tellen tussen vandaag en ons grote avontuur. Ik kan het gevoel dat bij dat besef hoort amper beschrijven, maar het voelt een beetje alsof iemand je op één seconde al je adem ontneemt. Daarbij hoort natuurlijk ook de anticipatie, dat gevoel alsof je niet kan wachten tot het avontuur eindelijk begint. Met nog maar vier maanden op de teller is het tijd voor een nieuwe update: er is al een heleboel geregeld ondertussen... en er valt nog een heleboel te regelen.
De dieren kregen hun importvergunning: zij mogen officieel Nieuw Zeeland binnen. Hun vertrekdatum staat vast: 12 oktober 2015, de quarantaine en de vlucht zijn geboekt.
Ook onze vlucht is geboekt: 13 september 2015. Dat was best een grote stap: niet alleen voor ons maar ook voor velen rondom ons. Het wordt nu steeds meer duidelijk dat het niet bij loze woorden blijft, maar dat er ook effectief actie ondernomen wordt.
Een andere grote horde werd ook genomen: ons huisje staat eindelijk te koop. Na zes jaren zwoegen met bloed, zweet en tranen is de laatste plint eindelijk gezet. Het eindresultaat mag er, al zeg ik het zelf, best wezen. De verkoop van het huis en alles wat daarbij komt kijken, heeft al materiaal genoeg opgeleverd om een tweede blog te starten. Dat ben ik niet van plan, voorlopig houd ik het hierop: "men maakt wat mee als men een huis verkoopt"...
Ondertussen gaat het leven natuurlijk verder en nadert 13 september met rasse schreden. Het is een beetje vreemd: leven met het besef dat over vier maanden je leven er 100 % anders zal uitzien. Je zou er zowaar een beetje melancholisch van worden...
