zaterdag 31 mei 2014

Impulsbeheersing

In een vorige blog sprak ik over twijfels en gevoelens. Twijfels zijn een inherent deel aan het emigratieproces. Denk ik, het is voor mij ook de eerste keer. Soms zijn er momenten dat je denkt "waar zijn we in Godsnaam mee bezig..." en "het is nog niet te laat om ons te bedenken". Maar op andere momenten slaan die gevoelens helemaal om. Dan is er weer dat verlangen, dat vuur, die enorme drang om de andere kant van de wereld te ontdekken. Momenten waarop ik nog net niet begin met inpakken. Op zo'n momenten weet ik weer helemaal waarom we die stap willen zetten. Diep vanbinnen voel ik dan dat het juist zit: dit is het, dit is wat ik wil doen. Alternatieven lijken plots niet meer zo aantrekkelijk en zo mooi is België nu ook weer niet. Het gras is groener aan de overkant... 
Plots lijkt een jaar nog zo lang. Zou er echt geen mogelijkheid zijn om nu al te vertrekken? Waarom proberen we het niet gewoon? We laten het huis achter, we zeggen onze job op en we boeken de eerste vlucht naar Nieuw Zeeland. En dan kunnen we beginnen leven, dan begint het pas echt. Oh, wat gaan we genieten van die heerlijke frisse lucht, de mooie bergen, het groene gras (want natuurlijk is het daar ook echt groener) en het helderblauwe water. Al onze zorgen zullen vergeten zijn en vanaf dan zal alles van een leien dakje lopen.

...

En dan komt de ratio terug. Gelukkig gebeurt dat altijd op tijd. Een enorme hoeveelheid impulsbeheersing is er soms voor nodig. Dat is nu net emigreren: een bijzonder evenwicht tussen "je dromen volgen" en "nu nog niet". Een fijne balans tussen een sprong in het diepe en afwachten. Wie kiest voor avontuur moet ook leren dat het beste verhaal niet in één nacht geschreven wordt. Zoiets noemt men, denk ik, ook wel eens "uitgesteld genot". Soms wou ik dat ik het hele boek op één dag kon schrijven: dan wist ik meteen waar dit avontuur ons zou brengen en hoe het zou aflopen. Maar dan zouden we niet ten volle kunnen genieten van de hele aanloop: het "nu nog niet"-deel is minstens even spannend als wat er op volgt... 


Cape Reinga - Nieuw Zeeland

Geslaagd!

Ondertussen kregen we onze resultaten van de IELTS-test en we zijn beiden geslaagd! Ik een 8.0 en Kenny een 7.5. We hebben dat dus supergoed gedaan!

donderdag 22 mei 2014

IELTS - test: hoe goed is onze Engelse taalkennis?

Wie wil verhuizen naar Nieuw-Zeeland en een visumaanvraag wil indienen, zal eerst moeten bewijzen dat zijn kennis van de Engelse taal voldoende is. Men test dit door kandidaat-emigranten een IELTS-test te laten afleggen (International English Language Testing System).

Wij deden deze test op zaterdag 10 mei 2014. Goed voorbereid trokken we naar Brussel om daar aan de test deel te nemen. We waren blijkbaar niet de enigen met dat idee: ongeveer zo'n 200 anderen deden met ons mee. Alles was heel officieel en het gaf ons wel een gek gevoel: dit is de eerste grote stap richting emigratie... Nu wordt het echt! 

Het eerste deel van de test was in de voormiddag: een luisteroefening, een leesoefening en een schrijfoefening. Van 9u tot 12u werden we zeer uitvoerig getest. We waren beiden al een beetje (heel erg) moe. Toch waren we er nog niet vanaf: er volgde nog een spreektest. Kenny ging als eerste en bracht het er (denken we) goed vanaf. Ik mocht echter pas om 17u, dus moesten we de tijd wat doden in Brussel. Om 17u15 (de spreektest duurt niet zo lang) zat het er dan eindelijk op voor ons allebei en mochten we weer huiswaarts keren.

En nu is het wachten geblazen... De resultaten worden bekend gemaakt op 23 mei 2014!

woensdag 7 mei 2014

Gevoelens, twijfels en zekerheden

Elke beslissing heeft voor- en nadelen, aan elk verhaal zit een positieve en een negatieve kant. Hoe groter de beslissing, hoe groter ook de gevolgen. Als we het dus hebben over zo'n ingrijpende beslissing als een emigratie naar de andere kant van de wereld, kan je wel denken dat de gevolgen enorm zijn. Niet alleen voor ons, maar voor alle betrokken partijen. En soms,  heel soms, is het eens nodig om alles op een rijtje te zetten. Soms slaat de twijfel toe... En dat is niet meer dan normaal!

"Waarom doe je dit toch?", vragen zoveel mensen zich af. Dat is de hamvraag, de vraag die je voortdurend zal horen: van zodra je mensen gaat vertellen over je plannen tot wellicht lang nadat je al verhuisd bent. Dus wees voorbereid: waarom doe je dit? Voor mezelf weet ik hier zeker het antwoord op: de rust, de andere manier van leven, het stressloze bestaan, de pracht van het land, maar ook het avontuur, nieuwe dingen leren, nieuwe zaken ontdekken, de mogelijkheden, ... De redenen zijn talrijk.
Ja, er zijn ook redenen waarom ik het niet zou doen. Er zijn zaken die me doen twijfelen, dat lijkt me logisch: familie en vrienden. Je neemt hen niet mee, velen zullen ons niet kunnen komen bezoeken, zij zullen nooit zien waarom het land ons zo aantrekt. We zullen de schoonheid van het land en het avontuur van ons nieuwe leven niet echt ter plaatse met hen kunnen delen. Dat maakt de beslissing zo moeilijk: iets is zoveel leuker als je het kan delen met de mensen van wie je houdt...

De twijfels zijn normaal, althans dat denk ik toch. Het is nu eenmaal een grote verandering, we laten alles achter wat we kennen en vooral alles waar we de voorbije jaren hard voor gewerkt hebben. Sommigen verklaren ons zot: eigen huis, vast contract,... waarom laat je dat achter? En dan komt het: dan komen de mensen met hun eigen verklaring: "Het is een vlucht", "ben je zeker dat je niet gewoon wegvlucht?". En daar zit je dan: je mag nog zo zeker zijn van je eigen betoog, maar deze vraag doet je even twijfelen: "vlucht ik echt weg?". Tja, een beetje wel: Nieuw Zeeland heeft nu eenmaal zaken te bieden die ik graag wil en natuurlijk hoop ik dat het daar beter is. We zouden niet verhuizen als we al op voorhand overtuigd waren dat het daar slechter zou zijn... Maar vluchten... Wat een woord... Het heeft zo'n negatieve bijsmaak: alsof ik het hier niet fijn vind, alsof er hier niets is wat me kan houden, alsof ik hier ongelukkig ben. Neen, dat allemaal niet: in die zin is het absoluut geen vlucht. Eerlijk waar, ik vind het fantastisch hier in België. Maar misschien vind ik het gewoon nog net iets fantastischer in Nieuw Zeeland?

Gevoelens, twijfels, maar ook zekerheden. Ze zijn allen deel van ons nieuwe avontuur: het avontuur dat stilaan ons dagelijkse leven volledig binnensluipt. Nu de knoop is doorgehakt, is elke dag een stapje dichter bij het avontuur. Dat is spannend en fantastisch... en ook een beetje beklijvend en droevig. Maar door alle twijfels en gevoelens heen, is er één zekerheid die ons recht houdt: wij verhuizen naar Nieuw Zeeland!