Registraties en frustraties

Week vier zit er alweer op, wat vliegt de tijd toch snel. Week vier was een zeer bewogen en drukke week. Hoewel ik in mijn vorige blogje schreef dat we de balans tussen ontspanning en stress nog wat positiever wilden maken, is ons dat niet gelukt. Belangrijkste boosdoener is mijn zoektocht naar werk. Het gaat allemaal niet zo vlot als ik zelf wel zou willen, zoals natuurlijk meestal het geval is bij solliciteren.

Ons aanvankelijke plan was om het aspect "locatie" open te laten. We hadden één of ander idyllisch idee van onszelf hoe we al solliciterend het hele land zouden doortrekken. Toerist én sollicitant in één klap. Het beste van twee werelden gecombineerd. Bovendien liet ik zo al mijn opties open en zou ik binnen de kortste tijd werk hebben. Neen, niet dus. Het is veel moeilijker dan dat. Blijkt dat "geen woonst hebben" eigenlijk een grote bron van stress is. Niet weten waar je vanavond of volgende week heen moet, is leuk als je op reis bent maar is enorm stresserend als je je wilt settelen of iets wilt bereiken.
Na wat nadenken en discussiëren besloten we toch om de rollen om te draaien en op zijn minst één factor al in orde te brengen. We kozen voor één vaste locatie van waaruit we dan verder alles zouden regelen. Omdat we vorig jaar alletwee verliefd geworden waren op Christchurch, zochten we daar een huisje. We vonden een gemeubelde huurwoning waar onze "harige kindjes" ook welkom zijn en sloten een contract af voor zes maanden met optie op langer. Daarmee is één stressfactor al uit de weg... Zou je denken natuurlijk, want bij het vastpinnen op één locatie komen natuurlijk ook weer de nieuwe vragen: "hebben we de juiste locatie gekozen?", "wat als we daar geen werk vinden?", "wat als we het daar niet leuk vinden?".
Van zodra onze diertjes "vrijgelaten worden" uit de quarantaine (25/10) trekken we dus naar Christchurch. Tot die tijd verblijven we in Taupo, waar alleszins veel te beleven valt.

Een bijkomende bron van stress is dat ik me moet registreren als sociaal werker. Dat houdt in dat je door "the board of social workers" wordt beoordeeld op je kunnen. Zelfs indien ze je aanvankelijke aanvraag goedkeuren, kan je hier pas volledig geregistreerd zijn nadat je twee jaar "onder supervisie" gewerkt hebt. Reden hiervoor is dat een aantal aspecten van sociaal werk heel eigen zijn aan Nieuw Zeeland zoals bvb. werken met Maori. Dat begrijp ik uiteraard allemaal wel, maar het hele gedoe maakt me erg onzeker. Er hangt bovendien enorm veel af van de registratie, want "geen registratie" betekent ook meteen "geen visum".
Een provisionele registratie plaatst me hopelijk ook wat sterker op de arbeidsmarkt. Tot hier toe sta ik nog geen stap verder met de sollicitaties en kreeg ik de ene negatieve boodschap na de andere. Het doet me sterk betwijfelen of hier wel echt zo'n groot tekort is aan maatschappelijk werkers. Op iedere vacature komt er immers altijd steevast een "enorm groot aantal kandidaten met een hoge expertise" op af. Wel Nieuw Zeeland, ga dan misschien niet internationaal gaan zeuren dat je een tekort hebt aan sociaal werkers!

Eén ding blijft dus wel hetzelfde of je nu in België zit of aan de andere kant van de wereld: solliciteren is vermoeiend en frustrerend. Het rationele deel van mezelf weet uiteraard ook wel dat ik nog niet moet panikeren en dat we hier pas vier weken zijn. Alles is nog mogelijk. Vier weken zou zelfs nog gewoon een vakantie kunnen zijn. In België heb ik trouwens veel langer gesolliciteerd. Ja, dat zegt het rationele deel van mezelf. Alleen is dat deel niet zo erg vaak aan het woord...

Waikato River - Taupo

Huka Falls - Taupo