Reunited...

Voorbije zondag was het eindelijk zover: we mochten Saiko en Mauwie gaan ophalen in de quarantaine. Wat een geluk ook, want er was de voorbije week even twijfel of we Saiko wel al zouden meekrijgen: blijkbaar was er één van de testen "incorrect" en deze moest opnieuw afgenomen worden. Of Saiko meemocht zondag was afhankelijk van het resultaat (indien niet goed, zou hij langer moeten blijven). We hadden geluk: het resultaat was op tijd binnen en beide beestjes mochten zondag mee met ons naar ons nieuwe huis.

Saiko was door het dolle heen toen hij ons zag. Zelfs de quarantaine-mevrouw vond het enorm vertederend. Mauwie was iets minder goed gezind: de 10 dagen quarantaine hadden haar duidelijk niet echt goed gedaan. We besloten om beiden, vooraleer we aan een 7,5 uur durende autorit begonnen, te trakteren op een wandeling in een nabijgelegen park. Helaas besloot een dame met twee grote loslopende honden net op dat moment hetzelfde. Haar twee, overigens erg lieve, honden wilden maar wat graag kennis maken met Mauwie. Het gevoel was niet wederzijds... In een mum van tijd escaleerde de situatie volledig: Mauwie gaf me drie dikke klauwen recht in het gezicht waardoor ik volledig vol bloed hing. Daarop trok ze zich los uit haar bandje en klom snel de hoogste boom in die ze kon vinden. De Nieuw Zeelandse dame begon daarop ook te panikeren en rende in het rond "oh my god oh my god". Nadat ze haar twee honden in de auto had gestoken, klom Mauwie gelukkig rustig uit de boom en konden we haar gemakkelijk weer vangen. Zowel Kenny als ik houden er wel een aantal lelijke wonden aan over. Ik vermoed dat één en ander niet volledig toevallig is en dat Mauwie haar kans schoon gezien heeft om ons onze verdiende loon te geven voor die lange vliegtuigreis...

Uiteraard was de kluts van Mauwie nadien ver zoek. De daaropvolgende uren werd de muziek in de auto dan ook door haar verzorgd. Uiteindelijk viel ze na enkele uurtjes gelukkig in slaap. De rust keerde weer in de auto en terwijl iedereen lekker lag te ronken reed ik door de groene glooiende bergen van Tongariro National Park. Mijn neus deed verdomd zeer van Mauwie's klauwen, maar toch voelde ik me enorm gelukkig met onze twee "kleintjes" op de achterbank.

's Avonds laat kwamen we aan in Wellington waar we vrijwel meteen overstapten op de ferry (na een korte uitlaatbeurt, op een hond-loze plaats). Doodop van de lange rit, vielen we vrijwel meteen in slaap in onze cabine. Het lijkt erop dat ook Saiko en Mauwie hetzelfde deden want de volgende ochtend (vandaag dus) kregen we twee zeer energieke beestjes terug. Mauwie had opnieuw energie om haar jankconcert in te zetten en Saiko had duidelijk genoeg van de lange autorit én de bijhorende klaagzang en besloot daarom maar om te beginnen zagen (grommen) tegen Mauwie. Zo voelt het dus om met twee ruziënde kinderen op weg te zijn...

Na nog een "korte" rit van vier uur kwamen we dan eindelijk aan op onze eindbestemming: ons tijdelijke huisje in Christchurch (voorlopig zes maanden vastgelegd). We voelden ons meteen thuis: Saiko was door het dolle heen dat hij rondom het hele huis kan lopen en wou de rest van de dag voortdurend 'buiten spelen'. Mauwie is gewoon blij dat iedereen weer normaal doet zodat zij rustig kan verder slapen.

Onze beestjes trotseerden land, zee én lucht zodanig we weer allemaal samen konden zijn. Wat een fijn gevoel om deze blogpost te kunnen schrijven met een uitgetelde Saiko aan mijn voeten... Meer is er niet nodig om gelukkig te zijn!

Vooraanzicht van onze nieuwe woonst