Al het moois van Taupo

De voorbije dagen verbleven we in Taupo, dat bekendstaat voor het prachtige blauwe meer Lake Taupo. Hoewel ons gemoed voornamelijk beheerst werd door de grote reis die onze kleine diertjes maakten, zoals ook in het vorige blogbericht uitvoerig werd verhaald, hebben we uiteraard niet gewoon zitten wachten in de zetel. Aangezien er ook op werkvlak weinig te beleven valt (het is wachten op nieuws van de registratie bij de Social Workers Registration Board), zit er niet veel anders op dan alle toeristische attracties verkennen die Taupo waard is.

We begonnen met één van de vele "thermal walks" die het gebied rijk is. Denk bij dat woord niet meteen aan spa's en thermische baden (hoewel je die hier ook erg veel vindt), maar denk aan "stoom die uit de aarde komt". Taupo ligt in een vulkanische zone en volgens wetenschappers zou de aardkorst hier slechts 16km dik zijn, waardoor er enorm veel geothermische activiteit is. Dat resulteert in geisers, stoom die uit de aarde komt en natuurlijk voorkomende warmwaterbaden. Wij deden de wandeling in Craters of the Moon en werden op heel wat natuurlijke wonderen getrakteerd.

Craters of the Moon

Het Craters of the Moon gebied biedt niet enkel geothermische wandelingen, maar ook een heus mountainbikeparcours met 50 km waard aan tracks. Een hele tijd geleden hadden we in België elk een mountainbike, maar omdat iemand (lees: ik) ze niet op slot gedaan had, zijn beide fietsen helaas gestolen. Foei, België! Hoewel we dus zo'n mountainbike hadden, had ik eigenlijk nog nooit in echte "mountains" gefietst. Ik kon me er moeilijk iets bij voor stellen, maar kan je alleszins vertellen: je leert snel als je aan torenhoge snelheid naar beneden giert langs bomen en stenen.

Op 13 oktober koos ik als verjaardagsactiviteit voor een stevige wandeling naar de top van Mount Urchin (1392 meter). We haalden de top binnen de voorziene tijd maar werden daar al snel verrast door een fikse regenbui. Toen er ook nog dondergeluiden uit de wolken kwamen en Kenny zich luidop afvroeg "wat je eigenlijk moet doen als je in onweer verzeild geraakt op een berg", zette ik al snel een spurtje in naar beneden. In recordtempo waren we terug beneden, een uur sneller dan de voorziene tijd. 

In wandelingen uitkiezen zijn we blijkbaar allebei even goed: de volgende wandeling mocht Kenny uitkiezen. Hij koos voor de "Whakaipo Bay to Kinloch"- wandeling, eentje van 13 km. Omdat het ondertussen de kwartfinale van Rugby op TV was en Kenny, zoals een echte Nieuw Zeelander, liever daarnaar wou kijken had hij helaas half werk geleverd. Hij dacht immers dat het om een lusparcours ging... daar aangekomen bleek dat jammer genoeg niet zo en bleek het om 3 uur enkele rit te gaan. Het werd dus een stevig wandelingetje van 6 uur, gelukkig wel eentje met mooie uitzichten. 

Uitzicht over Lake Taupo

Verder maakten we nog wat korte wandelingen en brachten we een bezoek aan Roturua, Napier en Cape Kidnappers. Rotorua kon ons niet echt bekoren. Voor de liefhebbers hebben ze daar ook wel een prachtig geothermisch park, Hell's Gate genaamd. Verder is er, wat ons betreft, weinig te beleven. Napier blijkt de Art Deco hoofdstad van de wereld en staat daarmee meteen garant voor een prachtig straatbeeld. We hadden voorzien om ook een bezoekje te brengen aan een vogelkolonie die huist op Cape Kidnappers, maar toen we leerden dat het een wandeling van 8km (enkel) was, besloten we dat we vogels nu ook weer niet zo leuk vinden.

Het straatbeeld in Napier

Last but not least trakteerde Taupo ons ook al op twee voelbare aardbevingen. Eentje voelden we allebei: eerlijkheidshalve moeten we toegeven dat ze zo licht was dat we eerst dachten dat het een vrachtwagen was. Aangezien we hier in een vakantiepark zitten waar geen trucks rijden, was het wel snel duidelijk dat het een lichte aardbeving was. Geonet (een site die aardbevingen, vulkanen en tsunami's monitort in Nieuw Zeeland) bevestigde onze vermoedens. Enkele nachten later werd ik wakkergeschud van een tweede aardbeving. Kenny had ze ditmaal niet gevoeld, maar Geonet bevestigde mijn vermoeden opnieuw. De dag erop meenden we een derde aardbeving waar te nemen: het hele huis schudde inclusief laptop en TV. Het geschud bleef een tijdje aanhouden. Lang genoeg om ons af te vragen "is dit weer een aardbeving?". Net op het moment dat ik de "drop-cover-hold"-techniek wou toepassen (lees: onder de tafel kruipen om bescherming te zoeken) en Kenny de "run-away"-techniek (lees: naar buiten lopen) aan het toepassen was, begint hij plots onophoudelijk te lachen.... Blijkbaar kan de wind nogal hard waaien in zo'n ongeïsoleerd houten huisje...

Taupo leerde ons dus alleszins de voelbare aanwezigheid van de natuur: aardbevingen, vulkanen en een dunne aardkorst zijn hier in Nieuw Zeeland allemaal de normaalste zaak van de wereld. Om van dat gat in de ozonlaag en brandende zon nog maar te zwijgen. Het is even wennen als je uit België komt, waar baksteen en beton de gangbare norm is. We hebben duidelijk nog wat meer tijd nodig om echt goed voeling te krijgen met de natuur. Maar ach, beter een keertje teveel onder tafel kruipen dan een keertje te weinig!