Dit schreef ik op het vliegtuig. Een update van onze eerste dagen volgt later.
En dan is het plots 13 september, de dag waar we met zoveel spanning en opwinding naar uitkeken...
De dagen voordien? Die waren enorm druk en hectisch. Emigreren is een project van niet te onderschatten omvang. Stap voor stap boekten we vooruitgang: inboedel weg, huis weg, auto weg,...
Zachtjesaan werd ons hele hebben en houden gereduceerd tot 74kg, 2 grote koffers en 2 kleine. Geen sleutels meer... na werkloos nu ook nog eens dakloos.
De laatste dagen deden me al snel beseffen wat ik nog meer zou achterlaten: een enorm sociaal vangnet. Zowel Kenny als ik hebben familie en vrienden die altijd maar een telefoontje verwijderd zijn. Wie zullen we nu bellen als we de zetel niet in (of uit) onze woning krijgen, als we geen auto hebben of als we veel te laat begonnen zijn met inpakken?
....
Na het afscheid stonden we een beetje verweesd op de luchthaven, niet wetende wat komen zal. Volledig ontheemd... no strings attached... dat voelt enorm bevrijdend en het opent zoveel deuren: alles is een optie, alles is mogelijk.
De sprong is genomen, de val in het diepe is ingezet en momenteel zweven we letterlijk tussen twee werelden. We zijn er klaar voor, want zelfs al zitten we 20000 km verderop, ik weet met 100% zekerheid dat ik me bij deze sprong niet zal bezeren. Ons vangnet zal er altijd zijn voor ons, dat hebben we de laatste dagen wel geleerd.
goh , leuk dit weer te lezen , je neemt me precies mee in jullie avontuur , zo mooi en spannend dat jij dat neerpent , chapeau ! kijk al weer uit naar het vervolg . blij dat alls goed met jullie gaat , grijs en tot gauw Monique
BeantwoordenVerwijderen