Het is lang geleden dat ik nog aan de computer zat om een blog te schrijven, enorm lang. Daar is een reden voor. Of beter gezegd: daar zijn meerdere redenen voor. Het zijn intense weken geweest en er is veel gebeurd.
Het gaat terug tot ergens in November. In mijn laatste blog schreef ik over het verwezenlijken van alle dromen en doelen die ik tot dan toe had. Het was een wonderbaarlijk gevoel, althans in het begin. Het duurde eigenlijk niet lang tot dit heerlijke, zelfvoldane gevoel plaatsmaakte voor een donkere wolk. Ik kan zelf niet echt zeggen wanneer het gebeurde, maar plots leek het alsof mijn hele wereld donker werd. Waar ik eerst op wolkjes liep, leek er nu een storm in mijn hoofd te woeden. Niets leek nog goed te gaan, niets was goed genoeg. Hoewel ik mijn job enorm graag deed, had ik moeite om uit mijn bed te komen en me weer voor een zoveelste dag naar het werk te slepen. Het werd zomer, de dagen werden langer en de zon scheen vaker en warmer. Maar ik kon er niet van genieten, voor mij voelde de wereld donker en koud. De feestdagen kwamen eraan en ik voelde me alleen maar eenzaam. Kerst en Nieuwjaar vieren was het laatste waar ik aan wou denken. Ik voelde me moe, overwerkt, ondergewaardeerd en alleen. Meer nog, ik voelde me doelloos. Waar moest ik naartoe, nu ik op 30-jarige leeftijd alles had bereikt waar ik van droomde. Er was niets waar ik nog naar wilde streven en in plaats van gelukkig te zijn met wat ik had, werd ik depressief omdat er niets meer te willen viel.
Ik heb lang getwijfeld of ik dat wel met de wereld wou delen. Ik heb het altijd belangrijk gevonden om een eerlijk beeld te schetsen van emigratie en dus deelde ik tot hier toe al mijn hoogtes en laagtes. Maar deze keer leek het anders. Deze keer was het donkerder, zwaarder dan ooit tevoren. Dit diepe dal moest voor de wereld verborgen blijven. Ik wou immers niet dat het thuisfront in België zich zorgen zou maken. En dus schreef ik niet... dagen en weken schreef ik niet.
Het werden moeilijke weken in November en December en ik hield het verborgen voor de buitenwereld. Dat zou me vast ook wel nog een tijdje gelukt zijn, maar het was Kenny die me erop wees dat het zo niet verder kon. Hij raadde me aan een Vipassana cursus te volgen, dezelfde die hij zes maanden voordien ook had gevolgd toen hij zich "doelloos" voelde. Onder het motto "baadt het niet dan schaadt het niet", zocht ik informatie op. Alle cursussen in Nieuw Zeeland bleken volgeboekt tot april 2017 en zo lang kon ik niet wachten. Ik besloot dus om me in te schrijven voor een cursus in een ander centrum. Op 28 december 2016 nam ik het vliegtuig naar Fiji om daar een 10-daagse cursus Vipassana te volgen. Wat daar gebeurde, wat Vipassana is en hoe het me heeft geholpen, dat is een aparte blog waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten