Ongeveer een drietal weken geleden werden Kenny en ik papegaaienouders. Croky is het vijfde gezinslid dat ons leventje helemaal perfect maakt. Zoals elke goede papegaaienmama trek ik 100 foto's per dag, film ik elke beweging die Croky maakt en kan ik uren naar hem staren. Zonder twijfel is hij de mooiste, liefste, beste en braafste papegaai van de hele wereld en ver daarbuiten. Ik betrap mezelf erop dat ik later naar het werk vertrek en vroeger naar huis ga, om meer bij Croky te kunnen zijn. Dat is uiteindelijk een goede zaak, want eigenlijk deed ik tot hiertoe bijna elke dag overuren. 's Ochtends spring ik met plezier uit bed: de ochtendmomentjes met Saiko en Croky zijn fantastisch. Ik glunder van trots als Croky in zijn kooi zit te brabbelen in zijn eigen gekke taaltje en ben helemaal verliefd als hij 's avonds in slaap valt op mijn schouder. Begrijp me niet verkeerd: een papegaai heeft zo zijn vervelende kantjes, zoals eten op de muren, elke dag de vuile kooi uitkuisen, ... Maar dat nemen we erbij natuurlijk. We zijn volledig omgevormd tot "crazy bird people", compleet met handige vogel-rugzak (jawel, zodat Croky overal mee naartoe kan) en vogelkamer (een kamer voor de vogel, welteverstaan).
Ik schreef het een tweetal weken geleden nog: het leven is simpel tegenwoordig en zoveel jaar geleden zou ik nooit durven dromen hebben dat ik zou zijn waar ik nu ben: droomhuis (al is het dan een huurwoning), droomauto, droomgezin, droomjob voor zowel Kenny als ik. Vorige maand vierden we onze emigratieverjaardag: het is nu één jaar en één maand geleden dat we voet zetten op Nieuw Zeelandse bodem. Er wordt wel eens gezegd dat je bij veranderingen alle seizoenen moet doorlopen en dat je je nadien beter zal voelen, of dat er duidelijkheid zal komen. Wij beginnen aan onze tweede zomer hier in Nieuw Zeeland. In alle opzichten verschilt deze zomer van onze eerste maanden in Nieuw Zeeland. De ontdekkingstocht is voorbij, we hebben ons plekje gevonden. In plaats van visa-stress kunnen we nu genieten van het mooie weer. Op veel vlakken hebben we die langverwachte duidelijkheid inderdaad gevonden, we voelen ons thuis hier aan de andere kant van de wereld. Het zit wel goed en we zijn gelukkig. Ondertussen weten we ook dat heimwee altijd een inherent deel van ons emigratie-leven zal zijn. Het is een stukje van onszelf geworden, de dagdagelijkse realiteit. Hoe goed we het ook zullen hebben, hoe fijn het hier ook is, we zullen het nooit kunnen delen met onze Belgische familie en vrienden. Het sluimert altijd een beetje op de achtergrond, als een kleine stemmetje in het achterhoofd. Er zijn dagen waarop het voelt alsof het gisteren was dat we afscheid namen, dat het gemis weer even intens voelt als op die eerste dag. Er zijn dagen dat de heimwee bijna afwezig is, dat ik er amper aan denk. Maar altijd is er de schaduw van de heimwee. Je leert er mee leven. Zo worden moeilijke zaken ook een normaal onderdeel van het alledaagse leven. Of zoals men ook weleens zegt: je kan de goede momenten niet appreciëren als je nooit moeilijke momenten hebt. Gelukkig hebben we naast onze twee harige kindjes nu ook een gevederd kindje om ons te troosten als het moeilijk wordt.
 |
| De droomauto |
 |
| Croky |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten