Gelukkig

Over 11 dagen verjaar ik. Dan word ik dat getal waar een 3 voor staat in plaats van een 2. Daar loop ik al ongeveer 10 jaar over te zeuren. Gewoon, omdat ik het een akelige gedachte vond: "ouder worden". Elk jaar wordt het getalletje een beetje hoger en daar kan je helemaal niets aan doen. Het is niet te stoppen... En zaken die buiten je controle vallen zijn over het algemeen akelig, zo is dat nu eenmaal.
Maar vandaag was het anders. Wat een bewogen twee weken waren het al, meteen ook de verklaring waarom een blogje zo lang op zich liet wachten. Vorig weekend kochten we een tweede wagen, die hebben we nodig omdat Kenny morgen ook begint te werken. We hebben een tijdje gezocht vooraleer we deze auto kochten. We wilden immers de perfecte wagen: zuinig, verantwoordelijk, ruim, nieuw en goedkoop. We kochten volledig het omgekeerde: een rode sportwagen waar ik al jaren van droomde. Een mens leeft maar één keer hé. Een paar dagen later kregen we nog beter nieuws: de papegaai waar we al een tijdje op aan het wachten waren, was klaar om het nest te verlaten. Gisteren gingen we dus naar Kerikeri (5 uurtjes rijden hiervandaan) en haalden we ons nieuwe gezinslid op. Croky is alles wat je maar kan wensen van een papegaai. Hij is ongelooflijk flink, braaf en gemakkelijk, een kinderdroom die werkelijkheid wordt.

En dus was het vandaag anders. Tijdens de ochtendwandeling amuseerde Saiko zich rot, hij sprong en snuffelde en probeerde konijntjes te vangen (zonder succes uiteraard, want hij was aangelijnd). Ik moest er spontaan van lachen, wat een geschenk is het toch om iets dat je zo graag ziet zo gelukkig te zien. Het leven kan simpel zijn, en dat is het de laatste tijd ook. Ik geniet van de ongelooflijke traagheid van mijn bestaan, zonder complexiteiten. Toen overviel het me plots, dat ik over 11 dagen verjaar. Ik was even uit het oog verloren dat ik dus 30 word binnenkort. Ik vond het plots geen akelige gedachte meer, dat er een 3 in plaats van een 2 komt. Met mijn verjaardag zo dichtbij leek het maar normaal om me even af te vragen wat mijn verjaardagswensen zouden zijn. Ik moest even hard nadenken en kwam toen tot de conclusie: neen, er is niets meer dat ik nog zou willen. Vandaag ben ik perfect gelukkig.
Ik had me zoveel jaren geleden niet kunnen indenken dat ik hier nu zou zijn als ik ooit 30 werd. Maar vandaag de dag zou ik nergens anders willen zijn. Het is goed zo. Dat heet dan gelukkig zijn...

Croky