Het is moeilijk, zo niet onmogelijk, om ons tripje naar het vaderland in één woord uit te drukken. "Emotionele rollercoaster" geeft het gevoel wel goed weer, maar dat zijn dan weer twee woorden.
Op weg naar België kwamen we in Guangzhou, of all places, een Nederlander tegen die al jaren in Nieuw Zeeland woonde. Hij gaf ons de veelzeggende woorden mee: "de eerste keer teruggaan naar je thuisland zal veel duidelijk maken." Met hoge verwachtingen trokken we dus naar België. Dit zou de reis zijn die ons eindelijk duidelijkheid zou brengen.
Het weerzien met vrienden en familie was, uiteraard, fantastisch. Het was een beetje vreemd en heel erg normaal tegelijk. Het was alsof we nooit weggeweest waren en toch net terugkwamen van een lange verre reis naar vreemde oorden. We hadden zoveel te vertellen en toch ook weer niet. We genoten met volle teugen van alle Belgische geneugten onder het gezellig samenzijn met de mensen van wie we zoveel houden. Een Belgisch biertje in de zomerzon in fijn gezelschap, veel beter kon het niet worden. Maar alle pakjes friet en zakken chips kunnen niet op tegen het genot dat we hadden van gewoonweg simpele gesprekken te voeren. Snel eventjes kunnen binnenspringen bij elkaar en praten over koetjes en kalfjes, dat is wat we echt misten aan België. Chocolade en chips kan je meenemen, tot laat 's avonds bijpraten op het terras op een warme zomeravond past helaas niet in de koffer.
En dus zitten we hier terug, aan de andere kant van de aardbol. Geen gezellige warme zomeravonden, wel chocolade en chips. Het contrast van de koude winterdag is groot met de warmte die we ervaarden bij de vele BBQ's en zwembadfeestjes. Ik kan niet anders dan terugdenken aan de gevleugelde woorden van de Nieuw Zeelandse Nederlander in China: "deze reis zal veel duidelijk maken". Ik wou dat hij gelijk had, maar het ligt helaas niet zo simpel.
Het is de vraag die, blijkbaar, ieder van jullie bezig houdt. Ze werd ons bijna dagelijks gesteld tijdens ons verblijf in België: "komen jullie nog terug?". Meestal antwoordden we lacherig "ja hoor, op vakantie", want moeilijk nieuws is altijd gemakkelijker te brengen met een portie humor. Andere keren gaven we een twijfelachtig "ik denk het niet". Wat veroorzaakt die twijfel dan? We zijn rotsvast overtuigd van de voordelen die aan een verblijf in Nieuw Zeeland verbonden zijn. Kort gezegd, zijn we gewoon betere versies van onszelf. De afwezigheid van stress en de rustige samenleving zorgt ervoor dat we onszelf op een positieve manier kunnen ontplooien. Allemaal goed, maar dan is er natuurlijk nog België. Ik kan boeken schrijven over alle dingen die ik niet fijn vind aan België: de jachtigheid van het bestaan, de hoge werkdruk, de files, stress, ... Maar eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik ook boeken kan schrijven over alle dingen van België waar ik van houd. Kon ik iedereen maar gewoon meenemen in mijn koffer naar Nieuw Zeeland. Iedereen netjes op een rijtje: een paar in mijn koffer en een paar in Kenny's koffer. Als we voorbij de douane passeren zijn jullie dan gewoon heel stil, wij zeggen dat we niets aan te geven hebben. Het plan zal slagen, ik weet het zeker. Als we dan thuis komen, pakken we jullie uit. Jullie zullen wel verrimpeld zijn van de lange reis, maar dat is niet erg. Eventjes op adem komen en dan is alles weer in orde, dan kunnen we samen genieten van de koude winternachten bij het haardvuur.
Het is natuurlijk logisch, het afscheid ligt opnieuw vers in het geheugen. Emigreren is helaas niet alleen spannende avonturen beleven, het is ook leren omgaan met gemis en afscheid. Door mede-emigranten is me beloofd "dat het beter wordt". Geduld is dus de boodschap...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten