Aanvaarding

De emigratiedip, of emigratiedepressie zoals ik het even geleden omschreef, heeft ons een tijdje in de greep gehad. Jawel, jullie lezen dat juist: "gehad". Er is licht aan het einde van de tunnel, de zon schijnt terug aan de hemel. Aanvaarding durf ik het noemen. De langverwachte aanvaarding heeft ons bereikt. Net zoals de emigratiedepressie, kwam de aanvaarding volstrekt onverwacht. Niet zoals een donderslag bij heldere hemel, zoals het cliché dat wel eens wil hebben. Neen, eerder zoals een zachte roosgekleurde zonsopgang, traag opkomend maar onmiskenbaar aanwezig en niet te negeren.

De aanvaarding neemt een andere gedaante aan dan we verwacht hadden. Als in de sprookjes hadden we gehoopt op een "ze leefden nog lang en gelukkig", je weet wel zonder ooit nog negatieve emoties te voelen. In plaats van sprookjesachtige dromen, kregen we een aanvaarding onder de vorm van realiteit. Het gebeurde vorige week, toen ik op het werk mijn stoute schoenen aantrok om onze moeilijke situatie te bespreken (kenny's werkloosheid en onze intrinsieke onmogelijkheid om New Plymouth leuk te vinden). Zoals verwacht was de manager enorm begripvol en sedertdien bekijken we samen de mogelijkheden om te verhuizen naar een andere regio, mét behoud van mijn job. 

Er viel een last van onze schouders, nu er weer mogelijkheden in het verschiet zijn. Opeens besefte ik dat we al die tijd dat het moeilijk was, op geen enkel moment overwogen hebben om Nieuw Zeeland te verlaten. Het land stond geen enkel moment ter discussie, de stad daarentegen... We zijn hier nu negen maanden en in die periode hebben we nog geen enkele keer gedacht dat verhuizen naar Nieuw Zeeland een slecht idee was. Daartegenover staat dat we al ongeveer 100.000 keer hebben bedacht dat verhuizen naar New Plymouth niet onze slimste zet was.

Het besef dat we nog steeds onze droom aan het beleven zijn, zij het dan op de verkeerde locatie, gaf ons gemoed een boost. Tegelijkertijd beseften we ook dat gemis nu eenmaal een inherent onderdeel is van emigreren. De aanvaarding houdt dus eigenlijk meer in dat we het emigratieproces aanvaarden, met al zijn ups en downs. Misschien moesten we ten volle beseffen dat we voor Nieuw Zeeland kiezen om ook de minder leuke kantjes te kunnen omarmen. 

Het gemis is niet gestopt. Er gebeurt vanalles in België: leuke zaken, minder leuke zaken, erg droevige zaken en fantastische toffe zaken. Het leven gaat voort daar in België, ook zonder ons. Het positieve is dat ook ons leven vooruitgaat, zonder België. We leerden op onze eigen benen staan en werden op een paar maandjes tijd een pak wijzer. Het allerbelangrijkste is wel dat we rust gevonden hebben, in ons hoofd en in ons dagelijks leven. Aanvaarding heeft zo zijn positieve kanten.

Besneeuwde Taranaki

The Pinnacles