Mijn eerste jobervaring in Nieuw Zeeland

Aangezien het stilzitten mij wat begon tegen te steken, besloot ik enige tijd geleden om toch een tijdelijke job te zoeken. Dat wil dus zeggen: een job die ik kan doen tot er wat beters uit de lucht komt vallen: je weet wel bijvoorbeeld probation officer in Gisborne ofzo, ik zeg maar wat...
Ik besloot te zoeken op "backpackerboard", een site specifiek gericht op, je raadt het, rugzaktoeristen. Je vindt er, naast een schat van informatie over het land zelf, een vrij goede jobsite met een aanbod aan tijdelijke jobs. Na een korte zoektocht besloot ik om te solliciteren op een eerder vage vacature die interessante zaken beloofde zoals "veel geld". Ik mocht op gesprek, nadien op observatiedag en voor ik het wist had ik een job. In principe ben ik een tax agent nu, maar in de realiteit bestaat de job uit het van deur tot deur gaan en mensen aanbieden om hen te helpen bij hun belastingsaangifte. Jawel, je leest dat goed: van deur tot deur belastingsaangiften doen. Neen, daar kijkt niemand gek van op. Normaalste zaak van de wereld. Er zijn eigenlijk een heleboel mensen die geld moeten terugkrijgen van de belastingen, maar daar om diverse redenen niet toe komen. Als er dan plots iemand aan je deur klopt en je aanbiedt om daarmee te helpen, waarom zou je er dan niet op ingaan?

Woensdag was mijn eerste werkdag. Het stressgehalte viel al bij al goed mee, hoewel ik niet goed wist wat te verwachten. Ongeveer een half uur na mijn aankomst werd het helaas snel duidelijk: ik heb al veel domme beslissingen gemaakt, maar deze kan zeker in de top tien. De stijl van het bedrijf, waarvan ik de naam niet zal noemen want we houden het netjes op het internet, past, zacht uitgedrukt, niet echt bij mijn stijl. Ik had ergens iets moeten vermoeden toen men mij na de observatiedag vroeg om een andere broek aan te kopen, aangezien mijn broek (een hele mooie broek van Steps) niet geschikt was voor de job. Jullie mogen drie keer raden welke broek ik aanhad op mijn eerste werkdag... Juist, die hele mooie broek van Steps. Mijnheer de baas wierp bij mijn binnenkomst meteen een boze blik op mijn broek en ik wierp hem een zeer vriendelijke blik terug. Qua indruk op de eerste werkdag kan dat meteen tellen. De rest van de stijl van het bedrijf kan het beste uitgelegd worden als "erg Amerikaans". Ik blijf vermoeden dat de film "the wolf of wall street" in het verplichte introductiepakket zit (zonder de sex en drugs dan). Sleutelwoorden in de omschrijving van de sfeer zijn "luid" en "nog luider".

Ik kan eigenlijk nog wel even doorgaan met mijn hart luchten over de drie dagen durende nare jobervaring, maar ik vermoed dat het plaatje wel duidelijk is. Toch weiger ik om er na drie dagen al de brui aan te geven. Zeker niet nadat men mij erop wees dat ik "te lief" ben en te veel "sociaal werker". De komende week wil ik dan ook graag aan mezelf bewijzen dat deze lieve sociaal werkster ook een agressieve verkoopster kan zijn. De competitieve geest in mezelf is aangewakkerd. Ik geef wel toe dat ik er zelf een beetje om moet lachen...

Aan alle nare dingen zijn ook altijd positieve kantjes en dat is dit keer gelukkig ook zo. Een voordeel is alvast dat de werkuitjes hier net iets anders zijn dan in België. Waar wij Belgen met het werk misschien gaan bowlen of gaan uit eten, gaat men hier gaan drinken en naar de schietclub (gelukkig niet in die volgorde). Dat leunt nu toch net iets meer aan bij mijn interesseveld. Een tweede erg groot voordeel is dat Kenny de voorbije dagen, met alle plezier, huisman heeft gespeeld. Aangezien de werkuren van de job niet bepaald meevallen (de werkdag is gedaan om 20u), is het moeilijk om ook nog alle huishoudelijke taken op mij te nemen. Elke dag werd ik getrakteerd op een lekker, door Kenny bereid, avondmaal. In de volledige dertien jaar dat we al samen zijn, is dit een echte primeur. En dat dan nog drie keer op een rij ook! Reden te meer om die job toch nog niet meteen op te geven...

The shooting range