Wat een mens al niet over heeft voor een sollicitatie: op maandag 09 november vertrok ik moederziel alleen met het vliegtuig naar New Plymouth om daar op dinsdag 10 november te gaan deelnemen aan een vier uur durend assessment center voor een job als probation officer.
Met het vliegtuig gaan solliciteren kan op zich een beetje raar lijken, maar het vliegtuig is hier wel het snelste vervoermiddel. Dat is zeker zo als je van het ene eiland naar het andere moet. "Even snel de vlieger op", dacht ik maandagochtend toen ik afscheid nam van Kenny, Saiko en Mauwie. Fout gedacht, zo bleek al snel. Op het moment dat het vliegtuig eigenlijk al in de lucht had moeten hangen, meldde men dat de vlucht een half uur werd uitgesteld wegens slechte weersomstandigheden in New Plymouth. "Ach, dat is nu wel typisch Nieuw Zeeland" dacht ik in mezelf. Maar goed, niet getreurd. Ik was net een goed boek aan het lezen dus wat extra leestijd kon geen kwaad.
Een half uurtje later werd mijn geduld nog wat extra op de proef gesteld: "de vlucht werd afgelast wegens slechte weersomstandigheden". Ok, dat is net wat lastiger. Er zat niets anders op dan met het Air New Zealand personeel te gaan praten om een oplossing te zoeken. Op mijn typisch Belgische manier maakte ik me klaar voor hevige discussies en mogelijke ruzies met gestresseerde medereizigers.
Wat ik aantrof aan de balie van Air New Zealand was helemaal iets anders. Vier vriendelijke personeelsleden van de maatschappij stonden klaar om iedereen te woord te staan. Op amper vijf minuten tijd hadden ze drie mogelijke oplossingen uitgewerkt waar reizigers uit konden kiezen. De gedupeerde reizigers stonden allen netjes aan te schuiven in de rij, zonder morren of klagen. Op, zonder overdrijven, vijftien minuten tijd was ik herboekt op een andere vlucht naar Palmerston North en had Air New Zealand van daaruit een busrit ingelegd naar New Plymouth. Waauw Nieuw Zeeland, petje af. Daar kunnen wij Belgen (personeel én reizigers) allemaal wat van leren.
Nog een half uurtje later zat ik op het vliegtuig naar Palmerston North, ongeveer een uurtje vliegen. Daar aangekomen werd ik al snel aangesproken door personeel van Air New Zealand: "of ik op zoek was naar de busrit naar New Plymouth". Beetje vreemd, had men in Christchurch mijn signalement doorgegeven? Samen met een aantal andere reizigers wachtten we op de bus. Het werd nog maar eens bevestigd hoe vriendelijk Nieuw Zeelanders zijn. In een mum van tijd kende iedereen elkaar en had men mij al alle goede plekjes in New Plymouth uitgelegd en uitgebreid succes gewenst met mijn sollicitatiegesprek. De buschauffeur, die samen met ons op de bus aan het wachten was, keek al uit naar de busrit en plande al allerlei leuke stopplekjes onderweg. "Fijn", dacht ik in mezelf en ik vond het plots niet meer zo erg dat het slecht weer was in New Plymouth.
Plotseling werd de gezellige babbel onderbroken door een, op z'n zachtst uitgedrukt, gestresseerde familie: moeder, vader en 2 jaar oud kind, inclusief drie grote koffers, een kinderwagen én een autostoel. Het gezicht van de buschauffeur veranderde op slechts één seconde tijd van zorgeloos naar zeer bezorgd. "Oei, moeten jullie er ook nog bij?" vroeg hij met een rood aanlopend gezicht. Blijkbaar had men in Christchurch slechts zes mensen met beperkte bagage doorgegeven en was er dus een klein busje geregeld. Er moest dus in een mum van tijd op zoek gegaan worden naar een grotere bus. Het was ondertussen al bijna 13u en we hadden nog een busrit van bijna drie uur te gaan. "Ook dat is helaas typisch Nieuw Zeeland" dacht ik in mezelf.
Een goed kwartier laten konden we eindelijk aan de lange busrit beginnen. Hoewel ik er een beetje tegenop zag, was het best nog een gezellige rit. Er werd heel wat afgebabbeld en de sfeer zat er goed in.
Aangekomen in New Plymouth (waar het trouwens stralend weer was, ook typisch Nieuw Zeeland zeker?) was er nog een extra bonus: blijkbaar waren prins Charles en Camilla op bezoek geweest. Zij gingen net aan hun terugreis beginnen (naar Auckland) toen ik toekwam. Een taxi zoeken op dat moment had weinig zin: ik trof alle taxis aan met hun deuren wagenwijd open alsof ze uit hun taxi gespurt waren om een glimps op te vangen van het Koninklijk bezoek. Ik sloot me dus aan bij de groep van twintig mensen die zich had gevormd om prins Charles en Camilla uit te wuiven. De groep werd "bewaakt" door een drietal politieagenten wiens taak blijkbaar bestond uit het aanwijzen van de beste wuif-plaats aan mensen. Zo werd ik zelf richting een hek geduwd (waar men volgens mij niet mocht staan, maar goed) zodanig ik hen beter zou kunnen zien. Ook dat zou ondenkbaar zijn in ons Belgenlandje. Na een vijftal minuten wachten werd de groep dan eindelijk beloond door de komst van prins Charles en Camilla. Zien hoe de Nieuw Zeelanders genoten van dit moment, maakte de dag voor mij ook de moeite waard. Uiteraard heb ik zelf ook netjes meegewuifd.
Wat een nare en lastige ervaring had kunnen worden, werd door de vriendelijkheid van de Nieuw Zeelanders omgetoverd tot een best nog wel aangename dag. We kunnen er wat van leren: niet dralen over wat is foutgelopen, maar genieten van het moment en dankbaar zijn voor de nieuwe ervaringen die je hierdoor meemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten