Neen, zaterdag kozen we voor een heuse bergbeklimming. Als er iets is dat ik echt erg graag doe, dan is het wel bergen bewandelen. Er is iets heel speciaals aan het bedwingen van een bergtop: de anticipatie van de bergtop, het ernaar toe werken, niet geheel weten wanneer je nu echt zal aankomen op de top; dan eindelijk de top bereiken en weten dat het moeilijkste stuk voorbij is. Meer dan bij een gewone wandeling, heb je echt het gevoel iets bereikt te hebben. Het is een soort overwinning op jezelf.
Mount Richardson is met zijn 1047 meter zeker niet de hoogste berg van Nieuw Zeeland. De wandelroute is echter niet te onderschatten: routes worden in Nieuw Zeeland onderverdeeld in zes moeilijkheidsgraden, waarbij 'zes' het moeilijkste is. Mount Richardson krijgt een vijf. Zoals altijd was onze voorbereiding van een bedenkelijke kwaliteit. Het gaat ongeveer altijd hetzelfde: we bedenken dat we willen wandelen; we zoeken een wandeltocht op dichtbij; we kijken of er honden mogen; bekijken de moeilijkheidsgraad en pakken onze rugzak. Meestal pakken we voor een tweetal dagen eten en water mee: je weet maar nooit wanneer je verloren loopt. Een plan of andere belangrijke zaken hebben we zelden of nooit in ons bezit.
Bijzonder slecht voorbereid reden we dus naar de Glentui picnic area waar onze wandeltocht begon. Wat hadden we ons even mispakt aan moeilijkheidsgraad vijf. We hadden voordien al dergelijke tochten gedaan, maar nu was het toch weer een drietal weken geleden: onze fysiek was er duidelijk op achteruit gegaan. Saiko daarentegen kon zijn geluk niet op. Het beestje deed de tocht bijna twee keer omdat hij steeds moest terugkeren om zijn trage mensen op te wachten. Na drie uur, binnen de voorziene tijd, bereikten we eindelijk de top. Wat een fantastisch gevoel: alweer een bergtop bedwongen. Dat gevoel van overwinning verdween echter snel, omdat de elementen ons niet gunstig gezind waren. Een ijzige, stormachtige wind gepaard gaande met snijdende ijskoude regen stak de kop op.
Zelfs al is het op de top meestal slecht weer, je weet altijd dat het ergste stuk voorbij is. We bleven dus niet te lang op de top dralen, vooral omdat de wind zo hard was dat ik schrik had dat Saiko zou wegvliegen. Hoewel 99% van de wandelroutes in Nieuw Zeeland enorm goed zijn aangegeven, hadden wij zaterdag helaas die ene procent. We kwamen op een tweesprong waarbij nergens stond aangegeven welke richting we uitmoesten. Saiko zat echter al de hele tijd met zijn neus op de grond en ging resoluut één bepaalde richting uit. Aangezien een hond nu eenmaal beter is in spoorzoeken dan een mens, vertrouwden we op hem. Toen we na een uur nog niet waren aangekomen op het volgende punt, begonnen we toch een beetje te panikeren. Het leek alsof we volledig de verkeerde kant uitgingen en we waren bovendien amper gedaald. De ijzige wind en snijdende regen bleef ons ook vergezellen op de wandeltocht, wat het geheel natuurlijk net iets minder aangenaam maakte. Aangekomen bij een klein bosje besloten we even te schuilen en te plannen. Zoals het een echte hond betaamt, groef Saiko een diepe kuil om zichzelf warm te houden. We begonnen te plannen hoe lang we in het bos zouden kunnen overleven op onze proviand en na hoeveel dagen we Saiko zouden opeten (Kenny besloot dat hij nu al een beetje honger had en ik besloot dat dit nooit aan de orde zou zijn).
Aangezien het eigenlijk nog maar 16u was, besloten we dat we misschien net wat teveel gevoel voor drama hadden en dat het nog lang geen tijd was om te overnachten op de berg. We wandelden vol goede moed verder... Na amper vijf minuten wandelen, kwamen we aan op het volgende checkpoint: een overnachting in het bos voor niets gepland dus. We hebben er hartelijk om gelachen. We wisten uiteraard wel dat we niet echt zouden moeten overnachten in het bos, maar het was toch even spannend. Laten we hopen dat we nu ons lesje geleerd hebben en volgende wandelingen toch net iets beter voorbereiden. Saiko had alleszins de tijd van zijn leven. Het was onze eerste echte bergwandeling met ons drietjes: een klein avontuur, maar vast en zeker voor herhaling vatbaar!
 |
| Mt Richardson |
 |
| Bergtoppen staan garant voor mooie uitzichten |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten