Na een heerlijk nachtje slapen in mijn queensize bed (dat voor één keertje helemaal voor mij alleen was) in een donkere kamer (gordijnen! hoe zalig!), was ik helemaal klaar voor een vier uur durend assessment center.
De mevrouw van de bed and breakfast had me een gi-gan-tisch uitgebreid ontbijt klaargemaakt. Zelfs al was Kenny erbij geweest, we hadden het nog niet opgekregen. Volgens haar moest ik meer dan voldoende eten om sterk te staan voor mijn sollicitatie. Aangezien ik ook helemaal alleen was, en misschien ook wel wat eenzaamheid uitstraalde, vond ze het haar taak om mijn ontbijt niet saai te maken. Ze vertelde uitgebreid over haar reizen naar Europa en over de geschiedenis van Nieuw Zeeland. Zo uitgebreid dat ik bijna te laat kwam voor de sollicitatie!
Aangekomen (op tijd, gelukkig) in het assessment center werd de samenstelling van de groep meteen duidelijk. Er waren zeven aanwezigen: stuk voor stuk een pak ouder, inclusief meer beroepservaring, dan mezelf. In totaal waren er vier assessment centers met normaliter elk acht aanwezigen: 23 gegadigden dus. Het werd ook heel duidelijk dat "formal attire" in Nieuw Zeeland niet hetzelfde betekent als in België. Ik voelde me, op z'n zachtst uitgedrukt, een beetje "overdressed" in mijn formele jurkje met hoge hakken.
Ik was dus al redelijk uit mijn lood geslagen door het hoge niveau van de andere geselecteerde kandidaten. Terwijl ik mezelf wat bij elkaar trachtte te rapen, startte de voorstelling van de 10 (!) assessoren. Als je zou denken dat een introductie een aangename manier is om even te relaxen en op gang te komen, denk je fout, heel fout. Ik was net terug een beetje op mijn gemak, toen één van de assessoren op een bloedserieuze toon zei: "now let's pray" waarna hij ongeveer vijf minuten in het Maori begon te bidden. Om je een idee te geven van hoe dat klinkt: hallo bijvoorbeeld is "kia ora koutou". Het is goed dat ik mijn eigen gezicht op zo'n momenten niet kan zien want ik zou vermoedelijk niet hebben kunnen stoppen met lachen bij het aanschouwen van mijn eigen blik. Ik probeerde mezelf een beetje normaal te houden en deed gewoon wat iedereen deed: in alle respect mijn blik naar beneden richten. Vanbinnen was het echter een heel ander verhaal: het beetje zelfvertrouwen dat ik nog had, ging pijlsnel naar beneden. Het werd nog erger toen twee van de aanwezige kandidaten zichzelf voorstelden in het Maori. Probeer jij jezelf maar eens serieus te houden wanneer iemand een hele uitleg doet in het Maori en dan eindigt met "over 4 years now". Weg zelfvertrouwen! Als je denkt dat je nu wel alles hebt gehoord, dan ben je opnieuw heel erg fout. Neen, daar eindigde de voorstelling niet van de man. Nadat hij zo ongeveer zijn hele levensverhaal had verteld, boog hij zijn hoofd en begon hij .... jawel... te zingen (in het Maori). Dat de man begon te zingen op zijn sollicitatiegesprek is zelfs niet het meest opvallende aan het hele gebeuren. Dat niemand hiervan vreemd opkeek: dat is pas echt gek! Ok, er keek één iemand vreemd op, maar dat was ik dus dat telt niet.
Daar zat ik dus, volledig beroofd van al mijn zorgvuldig opgebouwd zelfvertrouwen en helemaal niet klaar voor een vier uur durende assessment. De eerste twee oefeningen (beiden groepsoefeningen) gingen dan ook helemaal niet goed. Daarna was het tijd voor rollenspelen en daar had ik toch echt wel een streepje voor (al zeg ik het zelf) door middel van mijn ervaring (ik was de enige die specifiek ervaring had met volwassen mannelijke gedetineerden). Het eerste rollenspel was een "onthaal van een nieuw binnengekomen gedetineerde". Piece of cake! Als er iets is dat ik kan, is het wel onthalen van nieuwe gedetineerden. Ik hoop dat mijn vroegere werkmaatjes dit kunnen bevestigen... Ik voelde me meteen weer in mijn element. Vanaf dat moment ging het eigenlijk alleen maar beter. Het volgende rollenspel was een "klagende gedetineerde". Gelukkig heb ik daar ook wel een klein beetje ervaring mee... Als laatste moest ik dan nog vertellen wat ik zou doen in twee bepaalde situaties: 1. je ziet een gedetineerde een pakje verstoppen aan het buitenhek, en 2. een gedetineerde vraagt je om een postkaart te versturen op weg naar huis. Ik wil toch graag even mezelf bestoefen en aan iedereen laten weten dat de assessor zijn verbazing over mijn ultra-volledige antwoord niet kon wegstoppen en met zijn mond vol tanden zat: "you just covered everything, I got nothing left to say"... Pluimpje voor mezelf.
Zelfs al heb ik de job niet, ik vind van mezelf dat ik het al bij al goed gedaan heb. Ik ben enorm trots op mezelf dat ik deze tweedaagse helemaal alleen overleefd heb. Ik ben ver buiten mijn comfortzone gegaan door alleen op reis te gaan, alleen de vlieger te nemen en mezelf vier uur te laten beoordelen in het Engels. Ik was toch enorm blij om na een lange vlucht de woorden te horen "u bent aangekomen in Christchurch". Wat een vreemd gevoel om dat thuisgevoel te krijgen in een stad meer dan 20.000 km verwijderd van "thuis". Christchurch, mijn home away from home...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten