Op werkvlak

Volgende week ben ik exact vier maanden in dienst bij mijn nieuwe job. De tijd vliegt, zegt men dan. De tijd is ook effectief voorbijgevolgen. De eerste drie maanden werden gevuld door de zeer doorgedreven opleiding, zoals jullie weten. De voorbije maand ben ik eindelijk effectief van start gegaan met het echte werk. Drie weken geleden ging het eerste langdurige therapeutisch programma voor daders in New Plymouth van start. 10 mannen maken deel uit van de groep en zullen gedurende 12 weken lang een doorgedreven therapeutische begeleiding krijgen van ondergetekende en collega.

De effectieve start van het programma was, net zoals alle onderdelen van mijn leven tegenwoordig, een emotionele rollercoaster. Ik kon mezelf niet van de gedachte ontdoen dat ik het mezelf wel heel erg moeilijk gemaakt had. Waarom had ik niet gewoon een gemakkelijke job gekozen? Eentje die ik meteen erg goed zou kunnen en waar ik in zou kunnen uitblinken... Hoewel ik de opleiding goed had doorstaan, is de effectieve job een ander paar mouwen. De job spreekt een heel nieuwe skillset aan waar ik nog maar weinig ervaring mee heb. Bovendien moet er uiteraard een bepaalde handleiding gevolgd worden, die ik ook nog niet voldoende onder de knie heb. Voeg daar dan nog eens aan toe dat je tien mannen tegelijk in het oog moet houden en je krijgt een wel heel moeilijke cocktail. Gelukkig hoef ik dat dus niet alleen te doen en heb ik een goede collega die me steunt doorheen al mijn emotionele hoogtes en laagtes.

De voorbije weken was er dus behoorlijk wat twijfel over de uitdaging die ik was aangegaan. Ik dacht dat ik het mezelf te moeilijk had gemaakt en dat ik de job nooit onder de knie zou krijgen. Tot de rede me toesprak, dit keer verwezenlijkt door mijn mama, en me er op wees dat alle begin moeilijk is. Tja, soms hoeft het niet ingewikkeld te zijn om verandering teweeg te brengen. Mama had gelijk, alle begin is moeilijk en zeker het begin van een nieuwe job in een vreemd land in een vreemde taal. Ik kon plots de dingen weer wat in perspectief zien.

Deze week ging ik dus met een nieuwe blik terug gaan werken. Ik deed mijn best, wetende dat ik niet perfect zou zijn. Het loslaten van de stress bracht meteen met zich mee dat ik eigenlijk beter presteerde dan alle voorbije dagen en weken. Ik had er opnieuw plezier in en dat werd opgemerkt. Deze vrijdag toen het tijd was om naar huis te gaan, dacht ik spontaan "oh nee, vrijdag, ik wil eigenlijk nog een beetje werken". Ik vond het zowaar jammer dat het al weekend was. Plots wist ik dat het goed zat. Want is dat niet het gevoel dat we eigenlijk allemaal willen? 's Ochtends met plezier uit het bed springen omdat je zo snel mogelijk op het werk wil zijn en het jammer vinden dat het vrijdag is. Ja, eigenlijk zit het wel goed.

Random foto van Saiko