De vijf stadia van emigreren

Men zegt dat mensen die emigreren dezelfde stadia doorlopen als iemand die rouwt. In het begin had ik moeite om dat te geloven, je kiest immers om te emigreren terwijl je er niet voor kiest om iemand te verliezen en te rouwen. Ik was ervan overtuigd dat het aspect "keuze" een invloed had op hoe je de emoties die eraan verbonden zijn, ervaart. Ondertussen weet ik dat ik fout was. Wie emigreert, maakt een bewuste keuze maar verliest ook veel. Je verliest je land, je familie, je vrienden, je gewoonten, je dagelijkse routine. Je verliest alles wat je gekend hebt en normaal vond. Natuurlijk kan je nog op bezoek naar je thuisland, je kan lekkere producten bestellen online, je kan skypen met de familie, een whatsapp berichtje sturen naar de vrienden en je bouwt een nieuwe routine op. Klopt allemaal, maar dat neemt helaas de realiteit niet weg: dat je ver weg verwijderd bent van alles wat je ooit kende.

En dus begint het emigratieavontuur met de volledige ontkenning van al die moeilijke emoties. Ik herinner me nog onze eerste weken, maanden in Nieuw Zeeland. Wat waren we naïef... We waren volledig in vakantiestemming en ervan overtuigd dat het altijd zo zou blijven. We vroegen ons zelfs luidop af "wanneer het nu moeilijk zou worden" en waren er rotsvast van overtuigd dat dat nooit zou gebeuren. Wij waren immers sterk en hadden alles op een rijtje. Wij treurden niet.

Vanaf het moment dat we ons in Christchurch settelden, begon dat dromerige vakantiegevoel weg te ebben. Het begon door te dringen dat we hier waren om te blijven en dat het echte leven ook moest beginnen. De boosheid begon toe te slaan. Ik was kwaad op iedereen en was ervan overtuigd dat men ons eigenlijk niet miste. In alles vond ik daarvoor bewijs. Ik wou niet toegeven dat ik België, en de daarbijhorende mensen, eigenlijk zelf enorm hard miste en kanaliseerde daarom al mijn energie in boos zijn. Gelukkig was ik slim genoeg om die boosheid voor mezelf te houden. Diep vanbinnen wist ik toen eigenlijk al wel wat er aan de hand was.

Zoals bij elk goed rouwproces ving nadien de onderhandelingsfase aan. We begonnen allerlei wilde plannen te maken. Het ene plan was al gekker dan het andere, maar elk plan had wel gemeen dat er "een België-optie" in zat. We begonnen te bekijken "hoe belangrijk het nu écht was dat we in Nieuw Zeeland bleven". Ook de mogelijkheid om "nu meteen direct" naar België te vliegen werd ongeveer één keer per dag bekeken.

En dan kwam de depressie. Als een donderslag bij heldere hemel, plots, uit het niets. Plots was het groene gras niet meer zo groen en de heldere hemel niet meer zo blauw, de prachtige vulkaan te hoog om te beklimmen en de oceaan te koud om in te zwemmen. Het land van onze dromen liet zijn imperfecties zien en het besef dat geen enkele plaats 100 % perfect is nam toe.

De volgende stap is aanvaarding. We kijken er al naar uit.

Het lijkt misschien vreemd, de bereidheid om je zo slecht te voelen, te kiezen voor een soort van rouwproces, als je ook gewoon op de vlieger kan stappen en netjes terug naar huis kan gaan. Dat is omdat, onder al de harde emoties, Nieuw Zeeland nog steeds onze droom blijft. Onze droom die we hebben waargemaakt. En wie heeft ooit gezegd dat dromen volgen gemakkelijk is?