Goed genoeg

Gedurende twee weken vertoefde ik in Wellington, waar ik de laatste loodjes voltooide van de training voor mijn, ondertussen niet meer zo heel erg nieuwe, job. De training was druk en zwaar dus echt veel tijd was er niet om Wellington, de hoofdstad van Nieuw Zeeland, te verkennen. Er was enkel tijd om ons van onze accomodatie (het Royal New Zealand Police College, dat zijn beste tijd gehad heeft) naar de trainingslocatie (in het hartje van het Central Business District) te begeven. Gedurende die tijd konden we genieten van iets wat ik al lang niet meer had meegemaakt, en wat me herinnerde aan onze tijd in België: file, ellenlange files, uitzichtloze rijen auto's. Mijn trainingsmaatjes stonden al snel de autosleutels af aan mij: ik was in mijn nopjes in mijn natuurlijke habitat.

Het is een beetje jammer dat we niet echt de tijd kregen om het mooie Wellington te verkennen. Vanuit de auto vingen we hier en daar een glimps op van gezellige straten en knusse buurten. Het zag er allemaal fantastisch uit, maar wij kregen enkel de zakelijke kant te zien: groepen mensen die gehaast en ongeïnteresseerd naar hun bestemming hollen, de mensen leken voorbij te gaan aan de schoonheid van hun omgeving. De drukte en snelheid herinnerde me aan dat gevoel dat ik zo graag wou achterlaten, de gehaastheid van het bestaan.

Ik weet niet hoe het leven eraan toegaat in Wellington, maar toen ik de gehaaste mensen gadesloeg vanuit de auto wist ik weer hoe ik me in België voelde: alsof het nooit goed genoeg was. Hoe hard ik ook mijn best deed, het kon altijd beter. Enkele weken geleden maakte ik me zorgen en vulde mijn hoofd zich met exact dezelfde vraag: "is dit goed genoeg?". Deze week kwam ik tot de ontdekking dat dit wellicht de vloek is van ons Belgen, of misschien van alle Westerlingen: het is nooit goed genoeg.

Toen ik vrijdagavond uit het vliegtuig stapte in New Plymouth en meteen opkeek naar de imposante berg Taranaki wist ik het weer heel erg zeker: dit is zeker en vast goed genoeg. Er hing een kalmte in de lucht die kenmerkend is voor New Plymouth. Niemand holt hier, het is er te warm voor. Er heerst een beetje een slaperig sfeertje, alles gaat zijn gangetje. Er is tijd: om te genieten, om te praten, om stil te staan. Dit weekend vond WOMAD plaats in New Plymouth: een wereldmuziek en kunstfestival. Het stadspark werd omgetoverd tot een heus familiefeest met muziek van alle werelddelen en, nog belangrijker, overheerlijk voedsel van over de hele wereld. Het festival was ongelooflijk goed georganiseerd: propere toiletten en nergens een vuiltje op de grond. Het hele park was gevuld met blije gezichten en gelukkige mensen. Een aangenamer "welkom terug" in mijn nieuwe thuis kon ik me niet wensen!