Dépaysement

De Fransen weten ervan, zij hebben er zelfs een woord voor: dépaysement heet het, dat gevoel dat je krijgt als je in een ander land zit. Neen, het is geen heimwee. Heimwee heeft een beetje een negatieve bijklank, het dekt de lading niet. Heimwee impliceert een droef gevoel, alsof je hier niet gelukkig bent. Dépaysement zegt het allemaal: het omvat de emoties die je voelt wanneer je je tracht aan te passen aan een nieuwe omgeving. En dat proberen wij al een aantal maanden te doen: ons aanpassen, kijken waar wij passen in dit nieuwe land.

Dat aanpassen lukt aardig, al zeggen we het zelf. Ik moet eerlijk toegeven dat ik de voorbije acht weken weinig bezig was met andere zaken dan training. Al mijn energie was geconcentreerd op het doorlopen van de training. Ik vertoefde in een kleine bubbel, een mini-universum, en alles wat daarbuiten gebeurde kon me niet deren. Nu ik bevrijd ben, heeft mijn hoofd weer tijd. Tijd om rond me te kijken en weer te beseffen waar we beland zijn, tijd om te genieten van al het moois dat dag in, dag uit op ons af komt.

Het is best veel waar we aan moeten wennen, maar we hebben al een bijzonder lange weg afgelegd. Het zit hem in de kleine dingetjes. We verstaan het Nieuw Zeelandse accent moeiteloos dus geen rare situaties meer in de supermarkt. We hebben klantenkaarten met exotische namen zoals Fly Buys en Onecard. We hebben een Nieuw Zeelands rijbewijs, dus kunnen nu overal het nationale identiteitsbewijs tonen. Rechts rijden is ondertussen waarschijnlijk moeilijker dan links rijden. We vinden zonder problemen onze weg in de stad, geen GPS meer nodig. Ik spreek al een aardig mondje Te Reo (want ja, zo noemt de taal die de Maori spreken), Maori liedjes boezemen me geen angst meer in en mijn collega's geven me complimentjes over mijn vorderingen. Ik krijg geen inzinking meer als ik naar de chips-smaken kijk, sommige zijn zelfs best lekker. We weten eindelijk waar we lekkere kaas en chocolade kunnen kopen.

Er zijn zoveel kleine vorderingen die we gemaakt hebben in de voorbije zes maanden. Heel af en toe verbazen we ons erover, maar nog veel vaker verbazen we ons helemaal niet. Het grootste deel van de tijd leven we ons rustige leventje, hier op de andere kant van de aardbol. We beseffen niet altijd waar we zijn, soms vergeten we heel eventjes dat we in Nieuw Zeeland zijn. Het lijkt dan allemaal zo gewoon, het lijkt normaal. Maar altijd komt er dan terug stilletjes dat besef. Het besef dat we toch wel heel ver weg zitten, dat we niet zomaar eventjes de telefoon kunnen nemen en bellen, dat we niet zomaar eventjes kunnen binnenspringen bij de mensen die we liefhebben, dat we op vrijdag geen frietjes met mayonaise kunnen eten, dat Jupiler nergens te koop is, dat ze hier geen Croky Bolognese hebben, dat de kaas en chocolade toch niet helemaal hetzelfde is, ... Dépaysement, de Fransen hebben het bij het rechte eind.

Zicht op Mt Taranaki

Mt. Taranaki