De passievrucht

We hebben een klein moestuintje in onze tuin. Het klimaat leent zich ertoe, veel zon en veel regen. Er staat een variatie aan fruit, groenten en kruiden in onze tuin. We hebben een citroenboom, een feijoaboom, veel kruiden, paprika's, pepertjes, verschillende soorten sla en een passievruchtstruik. Jawel, een struik. Toen we de passievrucht vele weken geleden kochten, waren we nog van mening dat passievruchten aan plantjes groeiden. Dus plantten we onze mooie passievrucht, laten we hem Tom noemen, netjes in de moestuin, tussen de paprika's en de sla. Tom stond daar netjes en de dagen en weken gingen voorbij. We keken al uit naar heerlijke passievruchten, hoewel het etiket toch een zestal maanden wachttijd voorspelt. Er kwam zon en regen en nog meer zon (en nog veel meer regen). Het werd al snel duidelijk dat passievruchten niet aan plantjes groeien. Neen, erger nog, een passievrucht is een klimplant. Tom groeide hoger en hoger, kreeg prachtige bladeren en probeerde met zijn krullende ranken steeds verder te groeien. Maar er was niet genoeg plaats voor Tom. Het plekje dat hem was toegewezen was te klein, er was geen plaats om te groeien. We begonnen te beseffen dat we misschien nooit zijn prachtige bloemen zouden zien.
Daarom besloten we dit weekend om een mooi plekje uit te zoeken, waar Tom de Passievrucht het naar zijn zin zou hebben. We begonnen te graven en probeerden zachtjes om alle wortels mee te nemen. Het was een pijnlijk proces en sommige wortels bleven noodgedwongen achter, hoeveel we ook ons best deden. We brachten Tom naar zijn nieuwe plek, een zonovergoten stukje tuin waar hij alle ruimte zou hebben om te groeien. Hij kreeg zijn eigen bamboe raamwerk waar hij zijn krullen naar hartelust omheen kon slagen. Tom de Passievrucht zou hier gelukkig worden, dat wisten we wel zeker. Maar dat was hij niet, alle fut was weg uit deze prachtige plant. Zijn bladeren hingen triestig naar de grond en zijn sterke krullende ranken hadden de energie niet om het bamboe raamwerk te omarmen. Tom treurde. Hij had het best fijn gevonden tussen de paprika's en de sla. Even leek het alsof Tom nooit meer dezelfde zou zijn en we een vreselijke fout hadden gemaakt.
Tot deze ochtend, Tom de Passievrucht leek weer helemaal de oude. Beter zelfs, hij heeft zijn weg gevonden rond zijn nieuwe raamwerk en groeit naar hartelust.

Terwijl we de passievrucht stonden te bewonderen, merkte Kenny op "Misschien zijn wij wel net zoals hem". Ik knikte, want ja, zo is het maar net. Emigreren is een beetje je wortels uittrekken. Het is pijnlijk en je laat altijd een stukje van jezelf achter. Onvermijdelijk wordt er getreurd, want uiteindelijk was het oude plekje ook best fijn. Wij treurden, en soms treuren we nog. Maar net zoals Tom de Passievrucht, kunnen wij ook beter groeien op onze nieuwe plek. We zijn betere en sterkere versies van onszelf geworden. Want soms als je je wortels uittrekt, als je iets nieuws probeert, word je daar sterker van. Zelfs al is het in het begin moeilijk.

Sugarloaf Islands

Te rewarewa bridge

Taranaki