Kenny's opleiding gaat door in Ashburton, iets meer dan een uurtje rijden van Christchurch. Dat houdt dus meer concreet in dat hij, van zodra het goed weer is, in de auto springt en naar Ashburton rijdt. Ik ga meer niet mee dan wel, simpelweg omdat het redelijk saai wordt om een hele dag mensen uit een vliegtuig te zien springen als je er zelf niet aan deelneemt. Zelf springen staat voorlopig niet op mijn lijstje en zal er vermoedelijk ook nooit op komen.
Ik spendeer dus tegenwoordig een heleboel van mijn dagen alleen, zonder auto, in ons huisje. Voor je empatische gedachten vol medelijden in je hoofd krijgt: ik geniet van elke minuut!
De zomer heeft ondertussen ook Christchurch bereikt dus een groot deel van mijn dagen bestaat uit het aanbrengen van zonnecrème (factor 50+, ik houd er mijn verstand wel bij!) en me correct positioneren om zoveel mogelijk zonnestralen op te vangen. Een bijzondere kunst die ik ondertussen geperfectioneerd heb. Ik kan je vertellen waar de zon zich aan de hemel zal bevinden op eender welk moment van de dag met een accuraatheid waar menig weerkundige jaloers op zou zijn. Mijn bruinheid bereikt niveaus die ik nooit eerder voor mogelijk achtte. Ik ontdekte zelfs dat mijn benen blijkbaar ook in staat zijn om een andere kleur dan spierwit aan te nemen. In de voorbije dagen las ik een boek uit en ging ik naar de winkel om een nieuw boek. Ik wandelde met Saiko naar het park en terug en herhaalde dat patroon meermaals. Ik redde een bij van een gewisse dood. Gisteren was het slecht weer en gingen we naar Hanmer Springs, naar een spa met thermale baden, om nog wat extra te ontspannen. En oh, het zal jullie misschien plezieren dat ik een poging heb ondernomen om een boek te schrijven: de nieuwe bestseller telt al 18 pagina's. Maar dan werd ik het beu en heb ik verdergewerkt aan het onderhouden van mijn bruine kleur. Prioriteiten...
Er was ook een moment van spanning en opwinding in de voorbije twee weken toen ik telefoon kreeg van het Department of Corrections: zij deelden me mee dat ik geslaagd ben op het assessment centre. Als resultaat heb ik nu niet één maar twee jobinterviews: voor probation officer (een soort justitieassistent) én voor programme facilitator (begeleiding van gedetineerden). Een deel van mijn dagen bestond dus ook uit het voorbereiden van deze jobinterviews.
Volgende week wordt dus opnieuw een spannende week met de twee interviews in het verschiet. Ik reis weer af naar New Plymouth om daar het beste van mezelf te tonen op dinsdag en woensdag. De zondag die daarop volgt begin ik zelf met een nieuwe en spannende hobby en krijg ik mijn allereerste vliegles voor het behalen van mijn private pilot license. Jawel, in een echt vliegtuig in de lucht. Als Kenny uit vliegtuigen mag springen, mag ik er toch wel eentje besturen?
Ja, Nieuw Zeeland, wat een fantastisch land: leren vliegen, skydiven of racepiloot worden (heb ik ook eventjes overwogen), je kan het zo gek niet bedenken of je kan het doen, zonder al te veel moeilijkheden. Alles is netjes binnen handbereik.
Gisteren reden we naar Hanmer Springs, een prachtige autorit doorheen overweldigende groene landschappen zoals we dat ondertussen al gewend zijn. Onderweg stopten we om een grote zak versgeplukte kersen te kopen, "recht van de boer" zoals men dat zegt. Toen ik naar de sappige, perfect rode kersen keek, besefte ik het plots: "Wat een zalig leven hebben wij tegenwoordig?!". Kenny moest lachen, alsof hij het gek vond dat ik dat nu pas besefte bij zoiets triviaals als een kilo rode kersen. Ik besef goed en wel dat er een moment komt waarop ik (en Kenny wellicht ook ooit eens) terug zal gaan werken. Maar hier is het gekke: ik kan niet wachten! Ik heb ongelooflijk veel zin om te gaan werken. Ons leven zou niet alleen zalig zijn, maar ook nog eens 100 % perfect als ik nu ook nog eens die droomjob kan bemachtigen.... Of wat een kilo kersen al niet in een mens teweeg kan brengen...
 |
| Akaroa |
 |
| Het uitzicht op Akaroa |
 |
| De geredde bij |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten