Afgelopen vrijdag was het dan eindelijk zo ver: mijn allerlaatste werkdag in de gevangenis van Dendermonde. Ik keek er niet naar uit, maar uiteraard is 'stoppen met werken' een onvermijdelijke stap in het emigratieproces. Met een heel dubbel gevoel en de bijhorende spanning in de buik en krop in de keel vertrok ik vrijdagochtend naar het werk. Alle spanning bleek voor niets: het werd een wondermooi afscheid en een dagje om nooit meer te vergeten. Een hele dag kreeg ik lieve en lovende bedankjes en wensen. Aan iedereen van de gevangenis wil ik dan ook zeggen: dankjewel! Het is enorm fijn om zo ergens te kunnen vertrekken. Deze laatste dag was een mooie afsluiter van vier hele leuke jaartjes in Dendermonde.
Met deze laatste werkdag is dan meteen ook een periode van twee weken 'afscheid nemen' ingeluid. We hebben dat meteen goed gedaan met een spetterend afscheidsfeestje op zaterdag. Vrienden en familie kwamen allemaal samen om nog een laatste keertje tijd met ons door te brengen. Het was opnieuw erg hartverwarmend om al die mooie woorden te horen (en te lezen op de kaartjes nadien).
Hoewel afscheid nemen echt niet leuk is en ik enorm op zag tegen de laatste maand voor ons vertrek, zijn al die mooie en warme woorden toch echt heel fijn. Een mens zou eens wat vaker moeten emigreren, of op z'n minst eens wat vaker al die lieve dingen tegen elkaar moeten zeggen. We wachten soms veel te lang om elkaar eens een complimentje te geven of eens te zeggen dat we de ander toch wel graag hebben. Kijk, zo'n emigratie, je wordt er zowaar wat melig van...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten