Twee...

De tijd vliegt... Dat kunnen we ondertussen wel met zekerheid stellen. Het is ongelooflijk hoe snel de dagen voorbij vliegen als je probeert te doen alsof dat niet zo is. Ondertussen zijn er nog maar twee vingertjes van één hand nodig om de maanden tussen ons en ons vertrek te tellen. Dat zijn verwaarloosbaar weinig vingers, zoveel mag wel duidelijk zijn. Je kan denken, of hopen, dat we ondertussen onze zaakjes wel op orde hebben. Persoonlijk vind ik ook dat dat het geval is, hoewel vele mensen rondom ons een lichte vorm van stress vertonen als ze ons verhaal horen. Even tijd voor een korte update dus...

Het belangrijkste nieuws is wellicht dat ons huisje binnenkort nieuwe bewoners zal hebben. Na een zoektocht die objectief gezien eerder kort was, maar voor mij lang genoeg had geduurd, vonden we een koppel dat ons huisje wou kopen. Hiermee is één van onze grootste zorgen opgelost, waardoor we ons sedertdien op een heleboel andere zaken kunnen concentreren.

We vroegen ondertussen ook ons visum aan, een working holiday visum dat ons in staat stelt om één jaar in het land te wonen en werken. Van daaruit zien we wel weer...

De rest van onze tijd werd vooral ingenomen door het regelen van een heleboel kleine zaken: documenten verzamelen (die nog vertaald en gelegaliseerd moeten worden), internationale rijbewijzen aanvragen, abonnementen opzeggen, ....

Bij het woord "emigreren" denkt iedereen vooral aan het opbouwen van een nieuw leven, maar er wordt weinig stilgestaan bij het afsluiten van het huidige leven. Er komt zoveel bij kijken, het is een enorme administratieve rompslomp soms. Je staat er niet altijd bij stil hoeveel je opbouwt in relatief weinig tijd. Bovendien wordt je wel elke dag geconfronteerd met "afscheid nemen". Elke dag is er wel iets "het laatste", elke dag vraagt er wel iemand naar je vertrek,... Doen alsof is echt geen optie meer. Soms zou ik willen dat we 11-12 en 13 september gewoon kunnen overslaan. Van 10 september pijnloos overstappen naar 14 september. Gaan slapen in ons eigen huisje op een doodgewone dag en wakker worden in Nieuw Zeeland om te starten met het avontuur. Afscheid nemen... ik doe het niet graag... Maar hoe je het ook draait of keert, ons grote avontuur staat voor de deur en we kijken er enorm naar uit!