The end...

"Waarom schrijf je niet meer". Het is een vraag die me de laatste tijd vaak gesteld wordt. Het klopt, het is al maanden geleden dat ik nog iets neerschreef op deze blog. Daar is een reden voor en vandaag wil ik die even toelichten. In het verleden betekende het stilzwijgen op deze blog vaak een dipje of een mindere periode. Wees gerust, dat is deze keer absoluut niet het geval. Alles gaat zijn gangetje hier in Nieuw Zeeland. We zijn 'aan het settelen', we hebben ons plekje gevonden. Hier in het boerendorpje van Te Awamutu in ons witte farmhouse hebben we eindelijk rust gevonden, na jaren zoeken. Af en toe lach ik er mee "is dit dan volwassen zijn?". Maar zo is het wel: die wervelwind in onze hoofden is verdwenen, die voortdurende drang om 'alles op te pakken en weg te wezen', dat steeds knagende gevoel van niet op de juiste plek te zijn, weten dat er iets ontbreekt. Wanderlust noemde ik het drie jaar geleden in mijn allereerste blogpost. Nu weet ik wel beter: we hadden ons plekje gewoon nog niet gevonden.

Daarmee is meteen de vraag beantwoord, 'waarom schrijf je niet meer?': omdat ons leven niet meer past in "verhuizen naar Nieuw Zeeland". Het avontuur is geweest, de sprong is gesprongen, de stappen zijn gezet. We verhuizen niet meer, we zijn verhuisd. Dit is het nu: leven in Nieuw Zeeland. Enkele weken geleden stelde iemand me de vraag "where is home for you?". Een vraag die me gedurende anderhalf jaar (en eigenlijk zelfs veel langer) altijd een beetje pijn deed, een vraag waar ik het antwoord nooit echt op wist. Deze keer antwoordde ik zonder nadenken: Te Awamutu. Het boerendorp met zijn 9500 (en twee) inwoners, onze nieuwe thuis. Het leven kan simpel zijn...

2014 - onze eerste reis naar Nieuw Zeeland

België

Van ultieme zenmodus tijdens mijn 10-daagse Vipassana cursus ging ik over naar extreme stress. Jullie lazen het in de voorgaande blog, de nachtmerrie van iedere emigrant: er is iets mis op het thuisfront en je moet halsoverkop thuis zien te geraken. Dat wordt even moeilijk als je in Fiji bent... Een vier uur durende busrit naar de luchthaven was het begin van mijn lange terugreis. Daar aangekomen ontdekte ik dat ik over Los Angeles zou vliegen en, beter nog, dat ik daarvoor ook een ESTA visum nodig had (wat ik uiteraard niet had op dat moment). Het personeel was enorm begripvol en hielp me om een last minute aanvraag te doen, maar het mocht niet baten: de goedkeuring van het visum kwam net zo'n 10 minuten te laat. Ongewild en ongepland bleef ik dus een nachtje langer in Fiji. De volgende dag begon ik, goed voorbereid én met het juiste visum, aan mijn vlucht naar België. Het was de eerste keer dat ik zo ver alleen zou vliegen, maar gelukkig had ik mijn nieuw aangeleerde meditatietechniek om me bezig te houden. Het was trouwens verbazingwekkend hoe kalm en rustig ik bleef, gezien de omstandigheden, meteen een bewijs dat de cursus zijn vruchten afwierp. Ondertussen hield het thuisfront me op de hoogte met medische updates en leerde ik dat de situatie aan het opklaren was, het ergste leek voorbij.

Ik bleef vijf dagen in België, ik had immers ook verplichtingen op het werk hier in Nieuw Zeeland. De vijf dagen waren op z'n zachtst uitgedrukt "intens". Het was een bizarre mengeling tussen blij zijn om iedereen weer te zien en beseffen waarom je in België bent. Een vakantie was het zeker en vast niet, maar toch was het fijn om iedereen weer eens "live" te kunnen zien. Gezien de omstandigheden was het ook een goede beslissing om op de vlieger te springen en naar België te komen. Er zijn nu eenmaal momenten waarop Skype en Whatsapp niet voldoen. Als alles even uitzichtloos lijkt, dan heb je je familie dicht bij jou nodig. Tijdens de vijf dagen dat ik in België was, ging de gezondheidstoestand van mijn vader gelukkig weer de goede kant op.

Het waren bange uren, op de bus, in het hotel, op de luchthaven en op het vliegtuig. Ik heb het geluk gehad dat de hele situatie een goede afloop kende. Het had erger gekund en toen ik het Vipassana center verliet wist ik niet welke kant de situatie zou opgaan. Het was een korte trip naar België, maar misschien wel een hele belangrijke. De trip liet me inzien dat ik ver weg ben, maar toch ook heel dichtbij. Ik besefte voor het eerst tijdens onze emigratie dat er wel degelijk de mogelijkheid is om naar de familie te gaan indien het nodig is. Op de terugweg naar Nieuw Zeeland besefte ik nog een tweede belangrijk iets: zowel op weg naar België, als op weg naar Nieuw Zeeland had ik het gevoel "op weg naar huis te zijn". Ik begreep plots dat ik geen heimwee hoefde te hebben. Integendeel, ik zou net gelukkig moeten zijn: ik heb het geluk om twee plaatsen te hebben op deze aarde die ik oprecht mijn thuis kan noemen.

Vipassana

Jullie lazen het in de vorige blog: op 28 december 2016 nam ik het vliegtuig naar Fiji, op weg naar een 10-daagse Vipassana cursus.

De eerste vraag die vermoedelijk bij jullie opkomt: "wat is Vipassana?". Vipassana is een meditatietechniek die wel 25 eeuwen oud is. Buddha onderwees de techniek en hij bereikte er verlichting mee. Vipassana betekent letterlijk "de dingen zien zoals ze zijn". De techniek wordt aangeleerd in 10-daagse cursussen door middel van opgenomen lessen van S.N. Goenka, een Burmese/Indische Vipassana leraar die ondertussen overleden is.

Vergeet meteen alles wat je denkt te weten of te verstaan onder "meditatieretraites". Een Vipassanacursus is geen retraite. Integendeel, het is vermoedelijk het moeilijkste wat ik ooit ondernomen heb. Gedurende de 10 dagen zijn er een aantal regels waar alle studenten zich aan moeten houden: zich onthouden van doden, stelen, seksuele activiteit, spreken en het gebruik van bedwelmende middelen. Het niet spreken, ofte "noble silence", houdt ook in geen gebaren, geen oogcontact, niet schrijven,... en uiteraard geen smartphones! "Niet doden" lijkt op het eerste zicht gemakkelijk, maar bedenk dan even dat Fiji een tropisch eiland is met een overvloed aan gigantisch grote kakkerlakken... Verder mediteren de studenten van een Vipassana cursus ongeveer 11 uur per dag. De dag begint om 4u30 en eindigt om 21u30.

De eerste drie dagen van de cursus leerden we "anapana", wat zoveel betekent als "bewustzijn van de ademhaling". Gedurende drie dagen, dat is dus 33 uur mediteren, richtten we ons bewustzijn naar de ademhaling, verder niets. Tijdens deze 33 uur dienden we onze ademhaling te observeren, zoals die gewoon gebeurt, zonder er iets aan te veranderen. Klinkt simpel? Think again! De menselijke geest is iets wonderlijks. In deze 33 uur heb ik zaken bedacht en overdacht en uitgedacht waar ik voorheen nooit op zou kunnen komen. Ik viel zelfs in slaap... Mijn bewustzijn probeerde alles om maar niet te moeten letten op mijn ademhaling. Meerdere keren per dag vroeg ik me af: "waarom ben ik hier?". Ik moest wel gek zijn om 33 uur alleen maar te letten op mijn ademhaling. Ik was er 100 % van overtuigd dat verlichting niet op deze manier bereikt kon worden en ik mijn tijd aan het verdoen was. Wie wil er trouwens verlichting? Zo belangrijk is dat nu ook weer niet...

Op dag vier werd ons de eigenlijke techniek van Vipassana aangeleerd. We leerden letten op de sensaties die zich voordeden op het lichaam: koude, warmte, jeuk, pijn, .... Fijn, de volgende dagen en uren zou ik dus bezig zijn met het observeren van mijn pijn. Ik bleef me afvragen waarom ik ooit op het fantastische idee gekomen was om 110 uur te gaan mediteren. Maar toen, op dag vijf gebeurde er iets wonderlijks. Plots begreep ik alles, ik begreep intrinsiek wat Vipassana wilde zeggen. Ik begreep wat het wilt zeggen om "de dingen te zien zoals ze zijn". Ik begreep "de zin van het leven" en de eeuwenoude vraag "wat het betekent om gelukkig te zijn". Plots was alles helder: het geluk, de verlichting zit in dit moment, dit ene moment. Want dit moment is het enige moment waar je zeker van bent. Gisteren is voorbij en van het volgende moment kunnen we nooit zeker zijn. Ik heb zo lang gezocht, zoveel gelezen maar nooit begrepen. Maar op dag vijf van mijn Vipassana cursus werd alles eindelijk duidelijk. Het lijkt bijzonder simpel zoals ik het hier neerschrijf en je zou kunnen denken "duh dat weet ik al, moet je daarom 110 uur gaan mediteren". Grappig, dat is net hetzelfde wat ik tegen Kenny zei toen hij terugkwam van zijn cursus... Er is een enorm verschil tussen weten op intellectueel niveau en begrijpen door ervaring. Dit blijft een blog en er is zo weinig plaats en tijd om alles tot in de puntjes uit te leggen. Bovendien is iedereen zijn ervaring anders. Maar voor mij persoonlijk leek mijn eerdere depressieve episode over het "doelloos" zijn plots zo onbelangrijk.

De volgende dagen werkte ik geduldig verder. Na ieder meditatie-uur voelde ik me lichter en lichter worden. Het bleef een moeilijke en zware cursus, maar ik wist op z'n minst waarom ik daar was.

Op dag negen werd ik in de vroege ochtend, 4 uur 's ochtends, gewekt door de leerkracht. Ze sprak me aan in de gang "ik moet met jou praten, ik zal buiten op je wachten". Aangezien dit een cursus is waar je niet mag praten, wist ik meteen dat het fout zat. Leerkrachten spreken je niet zomaar aan, de enige mogelijke optie was dat Kenny gebeld had en dat er dus iets zou zijn met de familie. Met een klein bang hartje, maar een verrassend kalme geest, volgde ik haar naar de "teacher's only zone". Ik herinner me nog woord voor woord wat ze zei, alsof elk woord zorgvuldig gekozen was "your husband called, your father is very ill, you have a flight to go to Europe tonight". Ze gaf me haar telefoon met de boodschap dat ik zoveel buitenlandse telefoontjes mocht maken als ik wou en dat ze op me zou wachten in de keuken. En zo eindigde mijn Vipassana cursus en begon mijn onverwachte trip naar België.

Het Vipassana center in Fiji

De tuin van het Vipassana center

Voor wie geïnteresseerd is in een Vipassana cursus: ze worden ook in België gegeven. https://www.dhamma.org/nl/schedules/schpajjota 

Donker

Het is lang geleden dat ik nog aan de computer zat om een blog te schrijven, enorm lang. Daar is een reden voor. Of beter gezegd: daar zijn meerdere redenen voor. Het zijn intense weken geweest en er is veel gebeurd.

Het gaat terug tot ergens in November. In mijn laatste blog schreef ik over het verwezenlijken van alle dromen en doelen die ik tot dan toe had. Het was een wonderbaarlijk gevoel, althans in het begin. Het duurde eigenlijk niet lang tot dit heerlijke, zelfvoldane gevoel plaatsmaakte voor een donkere wolk. Ik kan zelf niet echt zeggen wanneer het gebeurde, maar plots leek het alsof mijn hele wereld donker werd. Waar ik eerst op wolkjes liep, leek er nu een storm in mijn hoofd te woeden. Niets leek nog goed te gaan, niets was goed genoeg. Hoewel ik mijn job enorm graag deed, had ik moeite om uit mijn bed te komen en me weer voor een zoveelste dag naar het werk te slepen. Het werd zomer, de dagen werden langer en de zon scheen vaker en warmer. Maar ik kon er niet van genieten, voor mij voelde de wereld donker en koud. De feestdagen kwamen eraan en ik voelde me alleen maar eenzaam. Kerst en Nieuwjaar vieren was het laatste waar ik aan wou denken. Ik voelde me moe, overwerkt, ondergewaardeerd en alleen. Meer nog, ik voelde me doelloos. Waar moest ik naartoe, nu ik op 30-jarige leeftijd alles had bereikt waar ik van droomde. Er was niets waar ik nog naar wilde streven en in plaats van gelukkig te zijn met wat ik had, werd ik depressief omdat er niets meer te willen viel.
Ik heb lang getwijfeld of ik dat wel met de wereld wou delen. Ik heb het altijd belangrijk gevonden om een eerlijk beeld te schetsen van emigratie en dus deelde ik tot hier toe al mijn hoogtes en laagtes. Maar deze keer leek het anders. Deze keer was het donkerder, zwaarder dan ooit tevoren. Dit diepe dal moest voor de wereld verborgen blijven. Ik wou immers niet dat het thuisfront in België zich zorgen zou maken. En dus schreef ik niet... dagen en weken schreef ik niet.

Het werden moeilijke weken in November en December en ik hield het verborgen voor de buitenwereld. Dat zou me vast ook wel nog een tijdje gelukt zijn, maar het was Kenny die me erop wees dat het zo niet verder kon. Hij raadde me aan een Vipassana cursus te volgen, dezelfde die hij zes maanden voordien ook had gevolgd toen hij zich "doelloos" voelde. Onder het motto "baadt het niet dan schaadt het niet", zocht ik informatie op. Alle cursussen in Nieuw Zeeland bleken volgeboekt tot april 2017 en zo lang kon ik niet wachten. Ik besloot dus om me in te schrijven voor een cursus in een ander centrum. Op 28 december 2016 nam ik het vliegtuig naar Fiji om daar een 10-daagse cursus Vipassana te volgen. Wat daar gebeurde, wat Vipassana is en hoe het me heeft geholpen, dat is een aparte blog waard.

Over papegaaien en heimwee

Ongeveer een drietal weken geleden werden Kenny en ik papegaaienouders. Croky is het vijfde gezinslid dat ons leventje helemaal perfect maakt. Zoals elke goede papegaaienmama trek ik 100 foto's per dag, film ik elke beweging die Croky maakt en kan ik uren naar hem staren. Zonder twijfel is hij de mooiste, liefste, beste en braafste papegaai van de hele wereld en ver daarbuiten. Ik betrap mezelf erop dat ik later naar het werk vertrek en vroeger naar huis ga, om meer bij Croky te kunnen zijn. Dat is uiteindelijk een goede zaak, want eigenlijk deed ik tot hiertoe bijna elke dag overuren. 's Ochtends spring ik met plezier uit bed: de ochtendmomentjes met Saiko en Croky zijn fantastisch. Ik glunder van trots als Croky in zijn kooi zit te brabbelen in zijn eigen gekke taaltje en ben helemaal verliefd als hij 's avonds in slaap valt op mijn schouder. Begrijp me niet verkeerd: een papegaai heeft zo zijn vervelende kantjes, zoals eten op de muren, elke dag de vuile kooi uitkuisen, ... Maar dat nemen we erbij natuurlijk. We zijn volledig omgevormd tot "crazy bird people", compleet met handige vogel-rugzak (jawel, zodat Croky overal mee naartoe kan) en vogelkamer (een kamer voor de vogel, welteverstaan).

Ik schreef het een tweetal weken geleden nog: het leven is simpel tegenwoordig en zoveel jaar geleden zou ik nooit durven dromen hebben dat ik zou zijn waar ik nu ben: droomhuis (al is het dan een huurwoning), droomauto, droomgezin, droomjob voor zowel Kenny als ik. Vorige maand vierden we onze emigratieverjaardag: het is nu één jaar en één maand geleden dat we voet zetten op Nieuw Zeelandse bodem. Er wordt wel eens gezegd dat je bij veranderingen alle seizoenen moet doorlopen en dat je je nadien beter zal voelen, of dat er duidelijkheid zal komen. Wij beginnen aan onze tweede zomer hier in Nieuw Zeeland. In alle opzichten verschilt deze zomer van onze eerste maanden in Nieuw Zeeland. De ontdekkingstocht is voorbij, we hebben ons plekje gevonden. In plaats van visa-stress kunnen we nu genieten van het mooie weer. Op veel vlakken hebben we die langverwachte duidelijkheid inderdaad gevonden, we voelen ons thuis hier aan de andere kant van de wereld. Het zit wel goed en we zijn gelukkig. Ondertussen weten we ook dat heimwee altijd een inherent deel van ons emigratie-leven zal zijn. Het is een stukje van onszelf geworden, de dagdagelijkse realiteit. Hoe goed we het ook zullen hebben, hoe fijn het hier ook is, we zullen het nooit kunnen delen met onze Belgische familie en vrienden. Het sluimert altijd een beetje op de achtergrond, als een kleine stemmetje in het achterhoofd. Er zijn dagen waarop het voelt alsof het gisteren was dat we afscheid namen, dat het gemis weer even intens voelt als op die eerste dag. Er zijn dagen dat de heimwee bijna afwezig is, dat ik er amper aan denk. Maar altijd is er de schaduw van de heimwee. Je leert er mee leven. Zo worden moeilijke zaken ook een normaal onderdeel van het alledaagse leven. Of zoals men ook weleens zegt: je kan de goede momenten niet appreciëren als je nooit moeilijke momenten hebt. Gelukkig hebben we naast onze twee harige kindjes nu ook een gevederd kindje om ons te troosten als het moeilijk wordt.

De droomauto

Croky

Gelukkig

Over 11 dagen verjaar ik. Dan word ik dat getal waar een 3 voor staat in plaats van een 2. Daar loop ik al ongeveer 10 jaar over te zeuren. Gewoon, omdat ik het een akelige gedachte vond: "ouder worden". Elk jaar wordt het getalletje een beetje hoger en daar kan je helemaal niets aan doen. Het is niet te stoppen... En zaken die buiten je controle vallen zijn over het algemeen akelig, zo is dat nu eenmaal.
Maar vandaag was het anders. Wat een bewogen twee weken waren het al, meteen ook de verklaring waarom een blogje zo lang op zich liet wachten. Vorig weekend kochten we een tweede wagen, die hebben we nodig omdat Kenny morgen ook begint te werken. We hebben een tijdje gezocht vooraleer we deze auto kochten. We wilden immers de perfecte wagen: zuinig, verantwoordelijk, ruim, nieuw en goedkoop. We kochten volledig het omgekeerde: een rode sportwagen waar ik al jaren van droomde. Een mens leeft maar één keer hé. Een paar dagen later kregen we nog beter nieuws: de papegaai waar we al een tijdje op aan het wachten waren, was klaar om het nest te verlaten. Gisteren gingen we dus naar Kerikeri (5 uurtjes rijden hiervandaan) en haalden we ons nieuwe gezinslid op. Croky is alles wat je maar kan wensen van een papegaai. Hij is ongelooflijk flink, braaf en gemakkelijk, een kinderdroom die werkelijkheid wordt.

En dus was het vandaag anders. Tijdens de ochtendwandeling amuseerde Saiko zich rot, hij sprong en snuffelde en probeerde konijntjes te vangen (zonder succes uiteraard, want hij was aangelijnd). Ik moest er spontaan van lachen, wat een geschenk is het toch om iets dat je zo graag ziet zo gelukkig te zien. Het leven kan simpel zijn, en dat is het de laatste tijd ook. Ik geniet van de ongelooflijke traagheid van mijn bestaan, zonder complexiteiten. Toen overviel het me plots, dat ik over 11 dagen verjaar. Ik was even uit het oog verloren dat ik dus 30 word binnenkort. Ik vond het plots geen akelige gedachte meer, dat er een 3 in plaats van een 2 komt. Met mijn verjaardag zo dichtbij leek het maar normaal om me even af te vragen wat mijn verjaardagswensen zouden zijn. Ik moest even hard nadenken en kwam toen tot de conclusie: neen, er is niets meer dat ik nog zou willen. Vandaag ben ik perfect gelukkig.
Ik had me zoveel jaren geleden niet kunnen indenken dat ik hier nu zou zijn als ik ooit 30 werd. Maar vandaag de dag zou ik nergens anders willen zijn. Het is goed zo. Dat heet dan gelukkig zijn...

Croky

La Belgique

We zijn ondertussen al weer terug in Nieuw Zeeland. Tijdens onze reis naar België werd de blog wat verwaarloosd, familie en vrienden kregen dan even voorrang. Na enkele dagen bekomen van de jetlag is het dan nu eindelijk tijd om onze indrukken van de Belgiëreis met de wereld te delen.
Het is moeilijk, zo niet onmogelijk, om ons tripje naar het vaderland in één woord uit te drukken. "Emotionele rollercoaster" geeft het gevoel wel goed weer, maar dat zijn dan weer twee woorden.
Op weg naar België kwamen we in Guangzhou, of all places, een Nederlander tegen die al jaren in Nieuw Zeeland woonde. Hij gaf ons de veelzeggende woorden mee: "de eerste keer teruggaan naar je thuisland zal veel duidelijk maken." Met hoge verwachtingen trokken we dus naar België. Dit zou de reis zijn die ons eindelijk duidelijkheid zou brengen.

Het weerzien met vrienden en familie was, uiteraard, fantastisch. Het was een beetje vreemd en heel erg normaal tegelijk. Het was alsof we nooit weggeweest waren en toch net terugkwamen van een lange verre reis naar vreemde oorden. We hadden zoveel te vertellen en toch ook weer niet. We genoten met volle teugen van alle Belgische geneugten onder het gezellig samenzijn met de mensen van wie we zoveel houden. Een Belgisch biertje in de zomerzon in fijn gezelschap, veel beter kon het niet worden. Maar alle pakjes friet en zakken chips kunnen niet op tegen het genot dat we hadden van gewoonweg simpele gesprekken te voeren. Snel eventjes kunnen binnenspringen bij elkaar en praten over koetjes en kalfjes, dat is wat we echt misten aan België. Chocolade en chips kan je meenemen, tot laat 's avonds bijpraten op het terras op een warme zomeravond past helaas niet in de koffer.

En dus zitten we hier terug, aan de andere kant van de aardbol. Geen gezellige warme zomeravonden, wel chocolade en chips. Het contrast van de koude winterdag is groot met de warmte die we ervaarden bij de vele BBQ's en zwembadfeestjes. Ik kan niet anders dan terugdenken aan de gevleugelde woorden van de Nieuw Zeelandse Nederlander in China: "deze reis zal veel duidelijk maken". Ik wou dat hij gelijk had, maar het ligt helaas niet zo simpel.
Het is de vraag die, blijkbaar, ieder van jullie bezig houdt. Ze werd ons bijna dagelijks gesteld tijdens ons verblijf in België: "komen jullie nog terug?". Meestal antwoordden we lacherig "ja hoor, op vakantie", want moeilijk nieuws is altijd gemakkelijker te brengen met een portie humor. Andere keren gaven we een twijfelachtig "ik denk het niet". Wat veroorzaakt die twijfel dan? We zijn rotsvast overtuigd van de voordelen die aan een verblijf in Nieuw Zeeland verbonden zijn. Kort gezegd, zijn we gewoon betere versies van onszelf. De afwezigheid van stress en de rustige samenleving zorgt ervoor dat we onszelf op een positieve manier kunnen ontplooien. Allemaal goed, maar dan is er natuurlijk nog België. Ik kan boeken schrijven over alle dingen die ik niet fijn vind aan België: de jachtigheid van het bestaan, de hoge werkdruk, de files, stress, ... Maar eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik ook boeken kan schrijven over alle dingen van België waar ik van houd. Kon ik iedereen maar gewoon meenemen in mijn koffer naar Nieuw Zeeland. Iedereen netjes op een rijtje: een paar in mijn koffer en een paar in Kenny's koffer. Als we voorbij de douane passeren zijn jullie dan gewoon heel stil, wij zeggen dat we niets aan te geven hebben. Het plan zal slagen, ik weet het zeker. Als we dan thuis komen, pakken we jullie uit. Jullie zullen wel verrimpeld zijn van de lange reis, maar dat is niet erg. Eventjes op adem komen en dan is alles weer in orde, dan kunnen we samen genieten van de koude winternachten bij het haardvuur.

Het is natuurlijk logisch, het afscheid ligt opnieuw vers in het geheugen. Emigreren is helaas niet alleen spannende avonturen beleven, het is ook leren omgaan met gemis en afscheid. Door mede-emigranten is me beloofd "dat het beter wordt". Geduld is dus de boodschap...